Mjölnir - 01.01.1902, Síða 29

27
eða vönduð stúlka, sem ber mannlegar tilfinningar í brjósti,
þá muntu andvarpa og segja: „guð bjálpi oss til að bjarga
þó ekki væri nema fáoinum.“
Reiðum öxiua að rótinni og upprætum þetta ban-
væna syndatré; vinnum óaflátanlega að því, látum ekki
hugfallast, heldur höldum því verki áfram í trú á sigur
hins góða yfir hinu illa, þá mun okki einungis Lundúna-
borg, heldur og allur heimurinn losna við þá óumræðilegu
eymd, fátækt, neyð, sársauka og bölvuu, er drýpur af liverri
grcin þess.
C. H. Spurgeon.
(Lauslega þýtt. G. L.)
Frclsun drykkjuinanns.
Smásaga (þýdd af G. L.)
Sóknavpresturinn hafði afráðið að heimsækja öll sóknar-
börn sín, þar á mcðal einnig drykkjumanninn alræmda.
Hann gokk upp 3 eða 4 stiga, og drap svo að dyrum. —
Ekkert svar; hann barði aptur á hurðina, og í þriðja
sirin, — ekkert svar. Hann lauk upp hurðinni og gekk
inn, en honum lá við að hörfa aptur, er hann leit mann-
inn. sem sat við arninn, og fann dauninn, som lagði á rnóti
honum, og honum kom ósjálfrátt i hug: Jeg vildi jeg
hefði ekki farið liingað, hjer er ekkert að gjöra, en svo
kom lionum í hug, að maður þessi hefði ódauðlega sál,