Máni - 13.01.1917, Blaðsíða 3

M Á N I
3
Upptíningur.
Er afi hvörfum hnígur sól
hagur sumra þrengist.
Ýmsir fá hjá öðrum skjól
unz að dagur lengist.
Einn með Gísla Einar rær
yfir á laudshrepp glaður.
„Langsum" grætur, langsum hlær
„langsum" ferjumaður.
Þegar jóðsótt þingið tók
það er í flestra minni.
Biðin ama’ og æðrur jók
eftir kollhríðinni.
Um sængurfrúar setrin þröng
sogaði köldum næðing.
Ýmsir kviðu kvöldin löng
keisaraskurðar-fæðing.
Fljótar venju föng mundu' á
feðrun vesaiingsins:
„Höfuðin þrjú,
þó or ekkert minna.
Karli’ að halda’ á sína sveit
sýndist trygstur friður.
Hinum langs á húsgangs-reit
holað verður niður.
Mangi’ og Gvendur gistu hjá
göfgum landsins bændum.
Þjóðin telur þaðan í frá
þríbura í vændum.
Um föðurréttinn flugust á
frægstu hetjur þingsin^.
Það er, svei mór, svanna vörn
að svona’ eru göfgir hugir,
er í „púkki" eiga kvörn
ait að fjórir tugir.
* *
*
Fjölgar liði Ása í ár,
ekki frjóvið þrýtur.
Einn er rauður, einn er grár,
og einn er næstum iivítur.