Máni - 29.01.1917, Blaðsíða 5

MÁNI
11
Bjarni i essinu sínu.
í Bárunni átti Bjarni að syngja um daginn
um Bamban, Bamban og Fargan Ijóðaslaginn.
En glúpnaði hugur lýðs er ijóðin þráði
• — þegar skemtinefndarformaðurinn lýsti því yfir að
Bjarni fyndist hvergi, hvorki á —
himni, sjó nó láði.
Bjarni söng með brettum, grettum, fettum,
bragi fulla’ af háði, glettum, slettum.
Og eftirhremu-listin lætur honum
— svo ljómandi vel, galandi eins og hana á priki,
svo snarvitleysan skín út úr öllum —
mönnum bæði og konum.
Bjarni í Arna frá Höfðahólum.
„Mér þykir það helvíti
hart, úr því ég er einu
sinni kominn upp á sen-
una". — Það er bezt að
láta vaða á helvítinu".
í því kemur Bjarni Björns í salinn
„bláedrú" og léttur eins og snralinn,
stunginn var þá Bernburg af, til ama.
— Nú voru góð ráð dýr. Og Húnfjörð sagði að eina
ráðið til þess að fá undirspil væri að gefa þau —
Bjarna og Láru saman.
— Loftið var orðið voðalegt í salnum,
— varla hefir Jónas haft það gott í hvalnum. —
Bjarni sagði’ á söng hér væri ei færi.
— Þá hóf Húnfjörð raustina, og kvaðst „heita á alla
dugandi drengi að opna hvert einasta —
gat er í salnum væri".
Hásetarnir hlógu’ aftur á hnakka,
í hljóði mundu fleiri boðið þakka.
Stöppuðu og klöppuðu bæði menn og meyjar.
— Og það var svo sem engin furða að þeir gledd-
ust yfir slíkri samkomu, sem nú þá og þegar ætluðu
í langan fiskitúr —
út fyrir nes og eyjar.
Bjarni i „Svarta Pétri,í,
„Stamag nú hveg stúku-
kjaftug, en sú stækja og
kgaftug, skyldi’ ann vega
genginn aftug", — „en hveg-
gi finn ég hvag (R-) eg-ið
eg, það eg mín veikasta
hliðin.