Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.04.1929, Blaðsíða 9

MANAÐARBLAÐ K. P. U. M.
7
unni, sem er allt of síð og ermalöng, svo að
hatm verður að bretta ermamar upp undir
olboga. Samt stundar hann lærdóm sinn 0«
gjörir það sem hann getur. Hann mundi
vera einn af þeim efstu ef að hann fengi
að lesa í náðum heima. I morgun kom hann
í skólann með naglaför á annari kinninni, og
þeir fóru allir að segja:
„Þetta hefur faðir þinn gjört, þú getur
ekki neitað því nú. Hann hefur gjört það.
Þú ættir að segja skölastjóranum frá því, og
hann ljeti kæra hann fyrir það“.
En hann stökk upp, dreyrrauður í framan
og sagði í róm, er titraði af geðshræringu:
„Það er ekki satt! Það er ósatt. Pabbi
minn lemur mig aldrei!“
En seinna í kennslutímanum, runnu tár
hans niður á borðið, en ef einhver leit á hann,
reyndi hann til að brosa til þess að leyna því.
Aumingja Prekossí! Á morgun eiga þeir
þeir Derossí, Korettí og Nellí að koma heim
til mín. Mig langar til að bjóða honum líka.
Mig langar til að láta hann borða milliverð
með mjer, gefa honum bækur, setja. húsið á
annan enda til þess að skemmta honum og
fylla vasa hans með ávöxtum til þess að sjá
hann einu sinni glaðan. Aumingja Prekossí!
Hann er svo góður og hugrakkur!
Skemmtileg heimsókn. Fimmtud. 12.
Þetta hefur verið hinn skemmtilegasti
fimmtudagur, sem jeg hef haft í allan vetur.
Kl. 2 stundvíslega, komu þeir Derossí og
Korettí ásamt Nellí, krypplingnum. Prekossí
hafði ekki fengið leyfi hjá pabba sínum að
koma. Derossí og Korettí voru enn þá að
hlæja, af því að þeir höfðu mætt Krossí,
syni kálsölukonunnar, honum með máttlausa
handlegginn og rauða hárið. Ilann hafði
haldið á gríðarstóru kálhöfði, sem hann var
að reyna að selja, og hafði sagzt ætla að
kaupa penna fyrir andvirðið. llann hafði
verið svo glaður af því að faðir hans hafði
skrifað frá Ameríku að þau mættu búast við
homun á hverjum degi.
Það voru vissulega tvær skemmtilegar
stundii', er við höfðum saman. Þeir eru ein-
hverjir allra kátustu drengir í bekknum,
Derossí og Korettí. Faðir minn varð hug-
fanginn af þeim. Korettí var í dökkmórótta
jakkanum sínum, og hafði kattarskinnshúf-
una á höfðinu. Hanri er mesti æringi, sem
allt af finnur upp á einhverju, setur eitt-
hvað i gang til að fást við. Hann hafði
snemma um morguninn borið hálfa vagn-
hleðslu af viði á öxlinni inn í búðina, en hann
var samt á skokki um allt húsið, tók eptir
öllu, og var allt af að tala, fjörugur og lið-
ugur eins og íkorni. Hann kom út í eldhús
og spurði eldastúlkuna hvað við gæfum fyrir
tíu kíló af brenni, því að faðir sinn seldi það
á 45 aura. Hann talar mjög opt um pabba
sinn, og segir frá því, er hann var hermaður
í fertugasta og níunda herfylkinu í bardag-
anum við Custoza í riddarasveit Iiumbertós
konungssonai'. — En þrátt fyrir fjör sitt er
hann prúðmenskan sjálf. Það er alveg sama,
þótt hann sje fæddur og alinn upp í smá-
viðarsölubúð: „Hann hefur prúðmennskuna í
blóði sínu og hjarta“, segir faðir minn.
Við höfðum líka gaman að Derossí. Hann
kann landafræðina sína eins vel og kennar-
inn. Hann lokaði augunum og þuldi:
„Sjá, jeg sje alla Ítalíu fyrir mjer! Appen-
ínafjöllin, þar sem þau ganga niður að lóna-
hafi; ár og fljót hjer og hvar, hvítar borgir,
flóana og bláa firði og grænar eyjar*. Hann
nefndi nöfnin rjett í röð sinni, og talaði
hr-att, einsog hann væri að lesa þau upp á
landabrjefinu. Og þar sem hann stóð þannig
með hnarreistu höfði og gullna lokkasafnið,
með lokuðum augum, klæddur fagurbláum
fötum með gyllta hnappa, stóð beinn og fall-
égur eins og myndastytta, þá gátum við ekki
annað en dáðzt að honum. Á einni klukkú-
stund hafði hann læi't utan að nærri því
þrjár blaðsíður, sem hann á að lesa upp hihn
daginn, á hinum árlega minningardegi um
greptrun Victors konungs. Nelli starði líka á
hann með sýnilegri aðdáun og ástúð, og var
að strjúka hrukkurnar í svarta forklæðinu