Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.10.1935, Side 10

56
MANAÐARBLAÐ K. F. U. M.
komu frá, eða hvað beið þeirra, er þeir komu
þangað aptur?
Kári F. gat .ekki að sjer gert, að h'ugsa um
þetta núna, eins og- svo opt áður á þessari
ferð. Hann vissi vel hvað sjer sjálfum leið
í þessu efni; hann vissi að hjarta hans var
með í förinni og þar átti gleðin ekki sama-
stað í raun og veru.
Hann ól. þá von með sjer, er hann fór að
heiman, að hreini fjallablærinn myndi feykja.
burtu öllu þunglyndinu, og- að fjallanáttúran.
hrein og- tignarleg', myndi skapa. jafnvægi í
sálu hans og vekja lífslöngunina á ný, eins
og áður. En áhrif náttúrunnar og líkamlega
áreynsfan höfðu aðeins fengið hann til að
gleyma sjer við og við; næðu hugsanirnar að
leika lausum hala, sótti í sama horfið og ó-
g'leðin náði yfirtökunum.
Þetta óyndj kom yfir hann í vetur og ha.nn
vissi ekkert hvaðan það stafaði. Honum
fannst hann vera óánægður með allt, en þó
mest með sjálfan sig. Til hvers lifði hann?
Fyrir starfið á skrifstofunni? Það gátu
hundrað fyrir einn leyst jafn vel af hendi, og
hundruð manna öfunduðu hann af því. Hann
átti marg'a kunning'ja. og hann tók þátt í
íþróttum með þeim, og þeir fóru í skemmti-
ferðir saman á sunnudögum; þeir höfðu spila-
kvöld, hver heima hjá öðrum til skiptis, fóru
út að »skemmta,« sjer saman á kvöldin og
gáfu sig dálítið að dansi og daðri. Stundum
hjelt hann kyrru fyrir heima hjá sjer og las
þá skáldsögur og »a,lþýðleg vísindi«, sem vorn
á allra vörum um þessar mundir. Hann lifði
sem sje frjálsu einlífi í menningarborginni
Osló — var hægt að kjósa á það betra? En
hann var ekki hamingjusamur nje sæll einn
einasta dag; hann lagðist aldrei til hvíldar
g'laður og ánægður.
Hann bjó hjá íoreldrum sínum og þau voru
»trúuð«. Þau sóttu kirkju og kristilegar sam-
komur, og þau höfðu smá samkomur
heima hjá sjer öðru hvoru. Fyrst
framan af báðu þau hann að koma með sjer
þangað, sem þau fóru, en hann neitaði þvi,
og nú voru þau hætt aö nefna það. Hann fór
sinna ferða óáreittur, en hann vissi samt að
þau tóku sjer þetta nærri að hann var svona
kærulaus. En hvað átti hann að gera? Þetta
var honum fjarstætt.
Kristindómurinn? Hann hafði verið með-
limur í K. F. U. M. um tíma, fyrst eptii
ferminguna. En honum fannst það allt of
barnalegt og leiðinlegt þar, og þá hætti hann
því. Hann ha.fði ekkert saman að sælda vio
neitt »kristilegt« eptir það.
Hverjii' voru annars kristnir u.m þessar
mundir? Fáein gamalmenni, sem voru vö)i
þessu — einföld og trúgjörn frá þeim tím-
um, sem voru svo g'jörólíkir nútímanum, —
og svo nokkrir ósjálfstæðir unglingar, sem
ekki voru búnir að slíta andlegu. barnaskón-
um sínum enn þá. En nútíma æskan, sem
hann umgekkst mest, var búin að leggja
»barnatrúna« á hill,una. Og hvernig átti ann-
að að vera? Hvar var góður Guð í þessum
nístingskalda heimi, í allri þessari eymd og
neyð, í öllu tilgangsleysinu og vonleysinu?
Bernskudraumarnir, sem nútímaæskan átti
einu sinni, stóðust ekki í harðskeyttum Veru-
leika lífsins. Auk þessa hafði mikið af því
er hann las kyppt fótunum un.dan »barna-
trú« hans.
Einu ,sinn.i fór hann að heimsækja fjfelaga
sinn, sem lengi hafði legið þungt haldinn á
sjúkrahúsi. Þá .hnykkti honum illa við,
er sjúklingurinn skýrði honum frá því að
»Jesús hefði gefið honum frið« og bað hann
líka að »leita Jesú«.
Gamalmenni og sjúklingar — það voru hin-
ir kristnu. IJeldur ljeleg' meðmæli með krist-
indóminum! Andlega og ljkamlega, hraust ung'-
menni áttu þangað ekkert að sækja, Hann
varð að bjarga sjer áfram í heiminum án
þess, sem gamalmennin una sjer við og sjúkl-
ingar hugga sig við af óttanum við dauðann.
En hann segði ekki satt ef hann hjeldi því
fram að líf hans væri hamingjuríkt æskulíf.
Og loptið væri ekki æfinlega heijnæmt eða
tært kringum hann heldur. En svona var það
og svona hlaut það að vera. En þrátt fyrir
það laumaðist efinn inn, — gæti það ef til
vill verið öðmvísi? Var nokkuð annað af lif-
inu að hafa en innihaldsleysi?