Tákn tímanna - 15.11.1918, Qupperneq 7
TÁKN TÍMANNA
15
sjálfsagl aldrei sjá þig framar. Eg fer
nú heim til þjóðar minnar. Eg er veik-
ur og verð að fara, annars dey eg í
þessu landi. En eg skal senda ykkur
annan mann og eg vona, að þið takið
vel á móti honum«.
t'egar hann hafði kvatt á þennan hátt,
fékk Guðs andi vald yfir þessari spiltu
sál; liann lagði liendurnar um liáls trú-
boðans, hallaði sér grátandi upp að
brjósti hans og sárbændi hann um að
koma aftur. Hann sagði: »Þú getur
gengið hér um; þú frelsar; þú bróðir
minn. Eg skal gæla þín. Við elskum
Guð«. Hann lofaði að láta reisa kirkju
þar á fjallinu handa þeim trúboða, sem
kæmi næst.
Það liðu átján mánuðir áður en við
gátum sent trúboða þangað. Við sótt-
um um leyfi til sljórnarinnar í Ástralíu
um að senda hann þangað, en það liðu
átján mánuðir þangað til hann komst
af stað. Nú er það ungur maður og
kona hans sem búa meðal þessara mann-
æta. Eg vil biðja yður að minnast
þeirra í bænum yðar«.
Það er vissulega salt, sem br. Wat-
son segir, að það sé mikils vert að taka
ákvarðanir um að senda menn og kon-
ur á þvílíka staði. Við ætlum daglega
að muna eftir þeim i bænum vorum,
biðja Drottinn að vernda þau og gefa
þeim þrek til þess að boða hans orð.
Ráðlegging páfagauksins.
Eftirfarandi frásögn lieíir inni að halda
uppfræðslu, sem allir geta lært ineira
eða minna af.
Einu sinni kom stjórn safnaðar nokk-
urs i borg einni saman, til þess að at-
huga hvað hægt væri að gera, því á-
standið í söfnuðinum var ekki hið á-
kjósanlegasta. Mjög sjaldan tók nokk-
ur maður sinnaskifti og margir bekkir
voru alveg auðir meðan á samkomun-
um stóð. Tala hinna óánægðu var nógu
slór til þess að mynda úr marga söfn-
uði og jafnvel safnaðargjaldið var orð-
ið mörgum ásteitingarsteinn. Þella á-
stand gerði það nauðsynlegt fyrir stjórn
safnaðarins, að athuga ýmislegt söfnuð-
inum og framþróun lians viðvíkjandi.
Daprir í hnga komu sljórnarmeðlim-
irnir saman í húsi safnaðarbróður síns.
Að lýsa hér ræðum þeirra og tillögum
muridi taka of mikið rúm. Það nægir
að segja, að þeir voru ekki allir sam-
mála, en í einu voru þeir það þó, og
það var, að áslandið slæma væri prest-
inum að kenna. Einn sagði, að hann
prédikaði of lengi og liræddi þannig
fólkið frá. Annar bætti við, að hann
heimsækti ekki fólkið. Sá þriðji, að
hann vanlaði alveg líf og fjör í ræðum
sínum o. s. frv. Þeir ákváðu því loks-
ins að heimsækja hann og segja hon-
um sínar hjartans liugsanir; og til þess
að gera honum það skýrt, hvað um var
að vera, var eftirfarandi tillaga sam-
þykt í einu hljóði: »Þar eð ástandið í
söfnuðinum er i orðsins fylsta skilningi
hörmulegt, finnum vér oss knúða til
vegna stöðu vorrar og þeirrar ábyrgðar,
sem henni fylgir, að gefa sálusorgara
vorum það ráð, að fylgja liandleiðslu
Guðs og leita sér stöðu annarsstaðar;
því hegðun lians hefir sýnt, að hann er
ekki þeirri stöðu vaxinn, sem hann nú
hefir á hendi«.
Þegar þessi tillaga var samþykt, var
rætt um veður og vind lengi vel.
Nú vildi svo til að í horni einu í
herberginu þar sem fundurinn var hald-
inn, stóð búr og í því var páfagaukur,