Tákn tímanna - 01.10.1919, Side 6

6
TÁKN TÍMANNA
»Hr. Claflin«, sagði hann, »eg þarfn-
ast hjálpar, eg get ekki borgað kröfur
þær, sem til mín eru gerðar nú sem
stendur. Sumir af viðskiftamönnum
mínum hafa ekki haldið orð sín, og
þannig steypt mér í vandræði. Eg vildi
gjarnan fá lánaða 10,000 dollara. Eg kem
lil yðar af því þér voruð vinur föður
míns, og eg hugsaði að yður væri má-
ske líka vel til mín«.
»Komið nær, sagði Claflin, »má eg
bjóða yður eitt glas af víni?«
»Nei, þakka yður fyrir«, sagði ungi
maðurinn, »eg drekk ekki áfengi«.
»Viljið þér þá vindil?
»Nei, þökk fyrir, eg reyki ekki«.
»Jæja«, sagði kaupmaðurinn, »eg hefði
gjarnan viljað bjálpa yður, en eg lield
eg geti það ekki«.
»Þá er ekki meira að tala um það«,
sagði ungi maðurinn og bjóst til að fara.
»Eg hugsaði máske þér gætuð hjálpað
mér, herra minn. Góða nótt«.
»Bíðið svolítið«, sagði Claílin. »Þér
drekkið ekki?«
»Nei«.
»Og reykið heldur ekki?«
»Nei«.
»Spilið þér heldur ekki eða neitt
slíkt?«
»Nei, herra minn, eg stend fyrir
sunnudagaskóla«.
»Það er gott«, sagði Claílin með tárin
í augunum. »Þér getið fengið þrefalt
meiri peninga ef þér viljið. Faðir yðar
lánaði mér einu sinni 5000 dollara, og
hann lagði fyrir mig sömu spurningarn-
ar. Hann lánaði mér, og eg vil lána
yður og óska ekki eftir þakklæti fyrir.
Eg er skildur til þess fyrir hjálpsemi
föður yðar við mig«.
Yinna.
Það, sem vert er að gera, er þess
vert að gera það vel. Þegar þessari reglu
er fylgt, þá er það fyrst, að sannast
máltækið: vinnan göfgar manninn«.
Hversu göfugur sem maðurinn er, þá
er einhver lilið hjá honum, sem þarf
að göfgast, eða einhver eiginlegleiki,
sem getur þroskast og náð meiri full-
komnun. Þannig einnig með starf hans.
Ekki svo að skilja, að vinnan geri
inanninn strax að göfugmenni, þ. e.
veiti honum þá eiginlegleika, sem verð-
skulda það nafn. Meðan hann vinnur,
er sífelt tækifæri til þess, að vinnan
göfgi hann, eða að hann verði göfugri
fyrir vinnuna, en það verður einungis
með þvi móti, að hann leysi verk sitt
vel af hendi og verði æ fullkomnari.
Formaður fyrir einni af lielslu verk-
smiðjum í Englandi sagði einu sinni:
»Ef sá maður, sem tekur að sér ein-
hverja vinnu, getur ekki fundið upp á
aðferð, til þess að vinnan verði belri
en áður, þá er hann gagnslítill fyrir
mig«. Sá, sem aldrei leysir verk sitt
betur af hendi, heldur en svo, að það
sé að eins notandi, kemst aldrei langt
í iðn sinni. Hann getur verið dágóð vél,
en ekkei t frekar. Sérhver kristinn maður
ætti að skilja það, að játning hans
skuldbindur hann til að gera svo vel,
sem unt er, alt, sem hann gerir, og
mismunurinn milli mannsins og vélar-
innar er þessi, að maðurinn getur lært
af reynslunni og þannig smám saman
orðið fullkomnari. Það er skönim fyrir
þann, sem kallar sig kristinn, að vanda
ekki verk sitt, hversu lítilfjörlegt sem
það er. H. M. L.