Tákn tímanna - 01.10.1919, Qupperneq 7

TÁKN TÍMANNA
7
Döpur stund.
»Eg get ekki Iifað lengur við slík
kjör Jóhanna. Eg verð að fara út og
reyna að fá mér atvinnu«.
»Kvöldloftið er svo kalt, Róbert«. »Iíalt.
Já, en það er lítið kaldara úli, heldur
en hér inni. Eg vildi að þú hefðir al-
drei gifst mér«, sagði hann næstum
gremjulega.
»Talaðu ekki svona, Róbert, mig hefir
aldrei iðrað þess að eg átti þig«.
»Ekki einu sinni þegar þig vantar
brauð handa þér og börnunum?«
»Við skulum vera hughraust Róbert,
guð hefir ekki gleymt okkur. Hver veit
nema hagur okkar batni strax í kvöld
og betri dagar renni upp yfir okkur«.
Róbert hristi höfuðið og sagði: »Þú
ert vonbetri en eg, Jóhanna. Dag eftir
dag hef eg leitað atvinnu, eg hef reynt
á yfir 50 stöðum, en allstaðar fengið
sama svarið«.
í sama bili vaknaði Hans litli og kall-
aði: »Mamma mín, gefðu mér svolítinn
brauðbita, eg er svo svangur«.
»Við höfum ekkert brauð barnið mitt«.
»Nær fæ eg það ?« spurði barnið. Tárin
komu fram í augu móðurinnar, hverju
átti hún að svara.
»Grát þú ekki Hans«, sagði faðir hans
ineð geðshræringu, »eg ætla út að sækja
brauð«.
Hann greip hatt sinn og sneri til dyra;
augnaráð hans bar vott um örvæntingu
og kona hans óttaðist fyrir að hann
mundi leiðast afvega, hún lagði hönd-
ina á handlegg hans og sagði mjög al-
vörugefin:
»Pað er þungt að líða skort, en þó
er annað til sern er miklu verra«.
Hann gekk út án þess að svara. Gat-
an hlaut hvort sem var að verða heim-
ili hans innan skams, því hann hefði
ekkert til að borga liúsaleigu með um
næstu mánaðamót.
Róbert var duglegur og áreiðanlegur
vélafræðingur, hann hafði áður búið
uppi í sveit þar sem útgjöldin voru
minni, og þá veitti honum létt að sjá
fyrir fjölskyldu sinni, en honum fór að
leiðast sveitalííið og hélt sér mundi líða
betur í borginni, þess vegna flutti hann
þangað og leigði sér herbergi.
Fyrst framan af gekk alt vel, en svo
fór liann að vanta atvinnu og hafði
ekkert að gera. Hefði hann nú að eins
verið uppi i sveitinni þá hefði hann þó
haft einhverja vinnu. Eins og oftast
á sér stað hjá fátæklingum hafði Róbert
ekkert að lifa á, nema hann hefði stöð-
uga atvinuu. Þótt hann væri sífelt að
leitast fyrir um vinnu, þá var honum
jafn oft synjað um hana, og með hverj-
um degi sem leið, varð það æ þyngra
fyrir hann að snúa heim aftur og mæta
börnum sínum hungruðum án þess að
geta satt hungur þeirra.
Róbert ráfaði fram og aftur um göt-
urnar í þungum hugsunum, hann vissi
ekki hvað ætti til bragðs að taka, til
þess að geta efnt loforð sitt við Hans
litla.
Hann álti engan eyrir í eigu sinni,
og hvernig gat hann þá strax fengið
peninga lil að kaupa brauð.
»Eg hlýt að veðsetja yfirhöfnina mína«,
sagði hann við sjálfan sig, »eg get ekki
horft á að konan mín og börnin líði
skort«.
í slíkum kulda sem þá var, gat hann
varla komist af án þess að hafa yfir-
höfnina, sem þegar var orðin talsvert
slitin.
»Hvað stoðar það«, sagði hann við