Verði ljós - 01.03.1899, Blaðsíða 5

37
Kvölurum s i n um og háði þeirra svarar liaun engu öðru en þessu:
„Faðir, fyrirgeí’ þeim, því þeir vita ekki hvað þeirgjöra!“ Öll öfundin,
alt liatrið, öll mannvouzkan, sem fram við hann hafði komið, hafði ekki
einu siuni komið iun ueista af kala í brjóst hans. Nú sýndi hanu i
verkÍDU, að honum var alvara, þegar hann hafði boðið lærisveinum sín-
um að elska óviui sína og biðja fyrir þeim, sem ofsæktu þá.
Mitt í kvölunum liefir liann tíma til þess að hlýða á bænarorð hins
deyjaudi ræniugja; kærleiksliudin streyinir enn frá brjósti hans.
Engiu stygðaryrði til þess ræningjans, sem hæddi hatin og illmælti hon-
um, en nóg líkn og uáð hiuum, er í dauðanum flýr á uáðir hins deyj-
andi lausnara; og nú á hinn líkuaudi kærleikur engan eíá, hann veit,
að guðs ríki kemur samt, „þrátt fyrir alt, og alt og alt“. Hvílíkt svar
frá þessum manni, sem þarna er verið að deyða sem óbótamann: „Saun-
lega segi ég þér: í dag skaltu vera með mór í Paradís“.
Hanu sér nú móðursína grátna stauda undir krossinum; hann
veit, að hann sjálfur muni nú deyja og ekki lengur verða henni til aðstoðar;
en mitt í kvölunum hefir hann þó tíma til þess að hugsa um hana.
Hann sér þar einn úr tölu hinna tólf lærisveina sinna — að eins einn —
en einmitt þann, sem hanu elskaði. Þessi lærisveinniuu var hans trygg-
asti vinur, ekkert. inannlegt hjarta liafði skilið hann eins vel og lijarta
þessa manns. Hann vissi hversu sverðið mundi nú nísta móðurhjartað,
og enginn ofi getur á því leikið, að aldrei hefir móðir átt elskulegri son
en Jesús var. Og hann gerði það bezta, sem hann gat gert fyrir inóð-
ur sína. Idann fól hana þeim til varðveizlu, sem mestau átti kærleikann
af þá lifandi mönnum. Haun sagði við hana: Sjáðu, sá lærisveiun,
sem ég elska, verður þér í sonarstað! — og við Jóhanues: Yinur minn,
vertu móður miuni sonurí minu stað! Hvað gat hann gert betra? Eug-
inn gat huggað liana betur en Jóhannes, sem hallast hafði upp að lirjósti
Krists og margsiunis verið lmggaður af liouum. Hver gat rifjað betur
upp með henni allar minningarnar um hinn látna son en hann? Sá, sem
mest hefir aí' kærleikauum, mau flest og skilur bezt. Og hver gat. siðar
betur kent. henni að ráða dularrúuir krossgátunnar, eftir að Jesús var
upprisinn frá dauðum, en hann, sem lotrað liefir þossa skýringu uudir
mynd hins deyjandi frelsara: „Svo elskaði guð heiminu, að liann gaf
sinn eingetiun sou, til þess að liver, sein á hann trúir, ekki glatist,
heldur hafi eilift líf“ (Jóh. 3, 16). — Allt þetta sýuir oss, að kærleikur-
inn var hið sterkasta afl í sálu hinnar deyjandi hetju; og dirfist nokkur
að neita því, að það hafi verið sterkara en öll hin öflin til samaus: öf-
undin, hatrið og háðið? — Og því lilýtur sanuleikurinn að sigra, þegar
hann styðst við slíkt afl,