Nýjar kvöldvökur - 01.11.1915, Síða 7

HVERJUM ER UMAÐ KENNA
271
vil eg fara hvert út í veröld sem vil!... Langt,
langt í burt, út á heimsenda.*
Pegar förin var afráðin, fann Lescuyer að
sér létti um hjarta. Hann ráðstafaði eignum
sínum og bjó sig til brottferðar. Hann sökti
sér þegar ofan í huggunarríka drauma, sá sjálf-
an sig yfir í ókunnu landi við hlið sonar síns,
sem vinnan hafði hafið upp, og var nú giftur
og búinn að stofna sér heimili. En svo köfuðu
upp fyrir honum ný tormerki, og kvöldu þau
hann mjög. Gat Chretien tekið að sér konu,
nema segja henni hvað ilt hann hefði að hafzt?
Nei, það væri ekki rétt. En svo datt Lescuyer
Louise Rameau alt í einu í hug; hann sá um
hana auðvitað hvort eð var, og ætlaði sér að
fryggja framtíð hennar áður en hann færi. Hún
var þakklát við Chretien Forgeat og var um-
burðarlynd við hann í hjarta sínu. Hún hafði
liðið skipbrot í lífinu eins og hann; en tvö
borð eru nóg til þess að timbra saman úr
honum flota, og hann getur stundum bjargað
lífi manns. Louise tók fágnandi og feginsam-
lega boðinu um að fara út í víða veröld, og
þegar Chretien Forgeat heyrði að hún ætlaði
að fara með, brá brosi á varir hans — fyrsta
brosinu síðan morðsmálið stóð yfir.
*
* *
Chretien Lescuyer stóð upp á háþiljunum
í stóru ferðakápunni sinni og rendi augunum
yfir dökka steinana í hafnarkampinum, þar sem
liggja þungar járnfestar yfir —yfir gömlu, hellu-
þöktu húsin —yfir mannfjöldann, sem stóð þar
í bleytunni og beið þess að skipið færi — yfir
ræflalegu burðarmennina, sem voru að roga
síðustu ferðakistunum út á skip. En hvað það
var alt skuggalegt, skitið og ólundarlegt! En
samt var það nú dálítið horn af Frakklandi,
sem hann var nú seinast að yfirgefa. Hjarta
hans engdist saman af sorg.
Nú fann hann þiljurnar bifast undir fótum
sér. Pað brakar í þessu stóra Ameríkufari, og
skrokkurinn stundi við, þegar vélin fór af stað.
Skrúfan heggur í vatnið undir skutnum, svo
að það sýður þar og vellur með hinum mesta
gauragangi. Skipið þokast hægt og hægt út frá
grárri steinstéttinni, án þess á beri. Svo er alt
umkringt af vatni; svo er það komið út á
miðja höfn; húsin líða hægt og hægt í fjar-
lægð.
Pað er komið af stað.
Chretien Lescuyer snýr sér að þeim, þess-
um þremur, sem fara með honum til útlanda.
Engum af þeim fellur þungt að yfirgefa ætt-
jörðu sína; hún geymir altof sárar endurminn-
ingar þeirra til þess; meir að segja, ekkert
þeirra horfði til lands.
Litla stúlkan, sem sat á keltu Louise, rétti
litiu hendurnar út á móti Forgeat, en hann
brosir framan í móðurina og barnið. Pessir
þrír veslingar eru skapaðir til þess að aðstoða,
hugga og elska hvert annað; það er eins og
þau þá þegar séu orðin ein fjölskylda. Og
Chretien Lescuyer verður hlýtt um ^hjartaræt-
urnar við að hugsa til þess, að guð fyrirgefur
alt, og að tíminn og fjarlægðin skapa gleymsku.
En nú fer gufuskipið á fullan skrið, þegar
það er komið út fyrir hafnarkampinn og merk-
isstöngina, og fer þegar ögn að rugga undir
þegar sjórinn stækkar. Það fer að koma þéttur
vindur, sem sundrar þokunni, þeytir öldutopp-
unum upp í froðukamba, en mávarnir fljúga
miili öldutoppanna. Svo rífur til í lofti og sér
fyrst í tvo heiðríkjubletti, og svo fleiri og
fleiri. Góða veðrið er að koma aftur. Pokan
sundrast og það birtir til. Skýin rekur burt og
sólin kemur fram í allri hátign geisladýrðar
sinnar. Öldurnar verða grænar. Kinnungar
skipsins kljúfa ölduhryggina með silfurhvítu
rokdrifi; og flutningaskipið ruggar og veltur,
en heldur þó altaf í sömu áttina og smýgur
sjóinn liðlega; fram undir því glitrar hafið í
litglampa vonarbjarmans.
Endir.