Nýjar kvöldvökur - 01.11.1915, Síða 8

272
NYJARIKVÖLDVÖKUR.
Háttprúða stúlkan.
Eftir Louise May Alcott.
(Framhald.)
Þegar Maud var ferðbdin héldu þau tafar-
laust af stað Willi og hdn, en Tumi horfði
á eftir þeim meðan til þeirra sást, fer síðan
blístrandi inn, gekk um gólf stundarkorn og
fór svo að sofa í hægindastól föður sfns, af
því hann hafði ekkert að starfa sem væri hon-
um til ánægju.
Hann vaknaði við að komið var með te
handa honum einum, því Fanny hafði lokað
sig inni vegna höfuðverkjar.
Pegar haun hafði matast var klukkan ekki
nema 8. Hann kveykti sér í vindli og fór að
hugsa um að kvöldið myndi ekki verða sér-
lega skemtilegt fyrir sig. Trix var bálreið og
Fanny lasin og geðill, svo ekkert var við þær
tætandi. »Eg hygg að réttast sé að fara dt til
Pollyar og bjóða Willa að aka með til skólans
og svo get eg utn teið skotið Maud heim til
sín, því enginn getur gizkað á hvenær pabbi
ketnur heim,« tautaði hann og bjó sig þegar
undir að framkvæma þessa hugsun. Hann ók
þegar af stað og kom hesti og sleða fyrir í
nágrenni við bdstað Pollyar. Svo skundaði hann
heim til hennar, inn í hdsið og upp stigann.
Heyrði hann þá að Polly var að tala í ákafa
inni hjá sér.
Hann hafði oft hlegið að henni fyrir, að hdn
talaði með ákafa um þau efni sem henni voru hug-
næm, en undirniðri dáðist hann að dómgreind
og skarpskygni stdlkunnar, og hve fast hdn hélt
við sannfæring sína.
^ Dyrnar á herbergi Pollyar voru opnar og
frá hinum dimma gangi sá Tumi glögt og
heyrði hvað fram fór innifyrir. Útsýnið var
ekki margbrotið, en snoturt og aðlaðandi. Bjarm-
inn frá eldstæðinu lýsti upp hið litla herbergi.
Maud sat á stól við eldinn og var að strjdka
og klappa Öskupotti milli þess sem hdn var
að fást við epli, sem hdn var að steikja. Willi
lá í bekknum og hin gáfulegu augu hans hvíldu
á Polly, sem sat fyrir framan hann og strauk
hið breiða enni piltsins meðan,hdntalaði. Pað var
auðheyrt að þau höfðu verið að byggja loft-
kastala fyrir framtíðina, því Polly sagði með
sinni vanalegu sannfæringarfestu: »Hvar sem
þd hinsvegar berð niður, Willi, þá ættirðu ekki
að sækjast eftir að fá stóra og dýra kirkju.
Mér geðjast langtum betur að hinum fátæklegu
gömlu kirkjum, sem eru ekki eingöngu bygðar
til skrauts og prýðis, heldur til þess að fólk
komi saman í þeim til að hlusta á uppbyggi-
lega stólræðu og taka þátt í kirkjusöngnum
hvort með öðru. Mér er sama þótt kirkjurnar
væru kaldar og sætin hörð, þar var guðrækni
innan veggja, sem hafði áhrif á fólkið lengur,
en meðan það sat í kirkjunni. Eg er eigi hrif-
in af þeim kristindómi, sem ménn afklæðast
jafnhliða sunnudagafötunum og er áhrifalaus'
þar til næsta sunnudag. Eg vil hafa að áhrif
hans sjáist alla vikuna, jafnt virka daga sem
helga. Og eg vona þd verðir einn þeirra presta,
sem prédikar bæði með orði og eftirdæmi.*
»Pað vona eg að eg verði, systir, en þd
hefur víst heyrt þau munnmæli, að þá drengi,
sem óhæfir þyki til alls, sé þó ávalt hægt
að gera að prestum. Mér finst þó oft eg naum-
ast muni verða fær um að vera prestur, svo
vandasöm staða finst mér það muni vera,«
sagði Willi brosandi.
»Einhverju sinni hafði maður nokkur svip-
uð orð við föður okkar, og eg man svo vel
eftir því að hann svaraði: »Pað gleður mig
að getað gefið gáfaðan og góðan son í þjón-
ustu kristindómsins.*
»Er það víst að hann segði þetta?« spurði
Willi og roðnaði. Pilturinn var tilfinninganæm-
ur sem stdlka, og gladdist afvhrósi því, er
hinn kæri faðir hans hafði sagt um hann.
»Já,« svaraði Polly, sem með þessu glæddi
kjark og viljaþrek bróður sins. »Já, og faðir