Ungi hermaðurinn - 15.07.1910, Blaðsíða 5
Ungl hermaSurlnn
53
Frá dýraheiminum.
Finna dýrin til meðaumkunar?
D/r syna oft meðaunikun sjúkum,
særSum eða ellihrumum félögum af sama
kyni og hjálparlausum ungum, og leitast
viö að bjarga þeim eftir mætti. Fyrir
franskan riddiraliðshest, sem var munn-
sár, tugðu tveir aðrir
hestar, sem stóðu við
hliðina á honuin í
sama hesthúsi; bæði
heyið og hafraua og
/ttu því svo til hans
í jötunni. Þetta gjörðu
þeir nokkra mánuði
og frelsuðvi þannig
hinn munnsjúka hest
frá því að verða
hungurmorða.
Árið 1864 sendi
riddaraliðsforingi einn
d/rafræðisfélaginu í
Lundúnum sk/rslu um hest, sem var
við riddarasveit hans. Hestúrinn hafði
veikar tennur, svo hann gat ekki tuggið
fóður sitt, en tveir nábúahestar hans
tugðu fæðuna fyrir hann. Allir liðs
mennirnir í riddarasveitinni voru látnir
skrifa undir, að skyrslan væri sönn.
Menn vita dæmi til, að rottur veita
gömlum og blindum félögum sínum að
stoð og aðhjúkrun. Iíaupmaður nokk-
ur sá einu sinni stóra rottu koma út
úr holu og gá nakvæmlega í allar
áttir; sneri svo inn í holu sína aftur;
en að litlum tíma liðnum kemur hún
út ásamt öðrum tveimur fólögum og
var önnur blind. Þær tvær, sem
sjáandi voru, lótu stórt hálmstrá
þversum í munninn á hinni blindu
og hóldu svo með munnum sínum
um hvorn enda þess og leiddu þannig
á milli sín hina blindu stallsystur sína,
sem vel gat verið móðir eða amma þeirra.
Þær leiddu hana svo á afvikinn stað,
þar sem þó var sólskin, fóru svo til
næstu kornhlöðu og tíndu þar korn og
báru það til hinnar blindu rottu.
*
* *
Eftirfarandi atvik gjörðist um borð í
ensku skipi: Skipslæknirinn lá vakandi
í rúmi sfnu eitt kvöld þegar alt var
orðið hljótt. Sér hann þá að rotta kem-
ur inn 1 káetuua og skygnist vandlega
um, en fer svo bráðum út aftur, og að
litlum tíma liðnum kemur hún enn aft-
ur og leiddi þá aðra rottu við hlið sór,
þannig að hún hélt með munninum í
annað eyrað á henni. Þar næst kom
þriðja rottan og tóku nú þessar tvær
að tína og safna sarnan smá brauðmol-
um, sem fallið höfðu á gólfið, og báru
það til rottunnar, sem hin fyrsta hafði
leitt þangað og vitanlega var blind.
* *
Náttúrufræðingur einn segir svo frá,
að þegar prestur nokkur á skemtigöngu
átti leið yfir m/rarsund eitt, þá mætti
hann stórum hóp af vatnsrottum, og á
meðal þeirra uppgötvaði hann eina blinda,
sem var Ieidd af annari á þaun hátt, að
þær höfðu á milli sín smáspytu og hóldu
í sinn endann livor með munninum.
Mundu eftir þvi, aÖ dýrin er mönnunum
falin til umönnunar.
Vertu góður
við dýrin!