Ungi hermaðurinn - 15.04.1911, Page 6

30
Ungl hermaSurlnn.
vorir fyrstu foreldrar voru reknir úr
Paradís — en þú hefir drygt ótal marg-
ar syndir móti almáttugum guði. Hinn
uppspenti bogi hans hegningar og hið
ógnarlega sverð hans róttlátu reiði vofir
yfir þér, úti og inni, á nóttu og degi,
hafir þú ekki iðrast og endurfœðst. Þú
verðskuldar eilífa, eilífa glötun. Ef þú
sór sjálfan þig í því ástandi, sem eg
hefi hór talað um, þá er engin furða,
þótt þú andvarpir: Ó, hvar er náð,
frelsi og fögnuð að finna? -- Eg hefi
litið til heimsins, en ekki fundið neitfc í
Öllum hans glaumi og gjálífi, sem gat
fullnœgt kröfum minrar ódauðlegu sálar
— eg hefi litið í minn eigin barm og
ekkert fundið nema synd og spillingu
— eg hefi litið til þeirra, sem eg hugði
vera vini mína — en sjá, þeir hafa
brugðist mór. Kœri meðbróðir! En
hvers vegna hefir þú smáð lcærleik hans,
sem elskaði þig að fyrra bragði svo heitt,
að hann lót h'fið fyrir þig? Hvers vegna
hefir þú aldrei litið til hins blessaða
guðs lambs, sem burt bar heimsins synd?
Ó, rendu augum þínum til Golgata á
þessari stundu. Þar getur þú séð Jesúm
Krist, hangandi á krossinum, með út-
breidda arma, fyrir þínar syndir. Þú
getur séð hans gegnumstungnu liendur
og fætur fyrir þínar syndir. Þú get-
ur sóð hann með þyrnikrónuna á höfð-
jnu fyrii þínar syndir.
Þú getur séð hve fús hann var að
þola miskunnarlausa meðferð, smánar-
yrði, högg, já, kvalafullan dauða, fyrir
þínar síndir.
Hann leið saklaus og heilagur þær
kvalir, sem þú verðskuldaðir að líða í
helvíti.
Hvílíka elsku, þakklæti, lotningu ber
þór ekki að auðsyna slíkum himneskum
ástvin og frelsara!
Náðin, frelsið, sigurinn, kóróna lífs-
ins — já, eilíft himnaríki stendur oss
til boða fyrir fórnarblóð guðs blessaða
sonar, sem hann úthelti á krossinum.
Hve vanþakklát, köld og tilfinningar-
laus væru hjörtu vor, ef vór gætum
gleymt því, að )hann b a r v o r s ár,
og lagði á sig vor harm-
k v æ 1 i «.
S. S.
Hvert leiðir þú barnið þitt?
Hinn nafnkunni þyzki prestur Otto
Funcke segir svo frá dæmi móður sinn-
ar í æfiminningum sfnum:
»Þeir voru tfmarnir á skólaárum mín-
um, að nærri lá, að eg týndi trúnni.
En mór var frá barnæsku gefin vörn
gegn öllum efasemdum mínum. Eg var
sem só knúður til að segja altaf við sjálf-
au mig : Ef efasemdir þínar eiga við
góð rök að styðjast, þá hefir hún móðir
þín verið einhver hinn mesti bjáni, sem
nokkurn tíma hefir uppi verið. En gegn
þeirri hugsun um móður mína reis ekki
einungis hver blóðdropi í mér, heldur
og skynsemi mín.
Ó, hversu oft befir ekki myndin af
heuni móður minni birst mór, — henni,
sem var svo sæl og rík af sinni trú, —
þegar eg hefi setið við skrifborðið mitt,
og það leiddi mig aftur á rótta leið.
Einu sinni bað ungur drengur föður
sinn leyfis, að hann mætti fara með hon-
um til nábúa þeirra. Faðir drengsins
kvað nei við því, af því að snjókyngin
væru svo mikil. »Það gerir ekkert til,
pabbi«, mælti drengurinn, »því að eg
geng í förin þín«. Við þessi orð leidd-