Ungi hermaðurinn - 01.10.1915, Blaðsíða 7

Úngi hermaSurlnn.
79
Herra, þú veizfc alt, þú veizt líka að
eg elska þig (Jóh. 21, 17).
Slíkt getur leitt af spurningu einn-
ar lítillar stúlku, þegar hún elskar
Jesúm.
Hvita liljan.
Á litla húsinu var engin pr/ði, en
samt sem áður lifcu allir upp í glugg-
ann, þegar þeir gengu framhjá, því
í glugga fátæku ekkjunnar stóS hvít
lilja, og allir sögSu: Ó, hvað liljan
er yndisleg !
Nú skuluS þér fá að heyra sögu
hvítu liljunnar : Dóttir ekkjunnar hafði
fengið stöðu í sölubúð inni í bænum.
Eg kem bráSum aftur og sæki þig,
Bagði hún viS mömmu sína. Eg skal
bráðum spara svo mikið að þú getir
komið og búið hjá mór, og þá máttu
vera viss um að okkur líður vel.
Eg kann eflaust aldrei vel við mig
í hinni stóru borg, Elín, svaraði móðir-
in. Eg þekki þar engau mann. En
skrifaðu mór nú bráðlega og segðu mór
hvernig þór líður.
Já, svaraði Elín, þú mátt vera viss
um það, góða mamma mín; en þú
veröur líka að lofa mór því að skrifa
ttiór og segja mór hvernig alt gengur
heima.
Nú kom skilnaðarstundin.
En heyrðu mamma ! Hór er hvíta
^íftn mín. Þú verður að eiga hana,
°8 þú gætir hennar eflausfc vel, mín
vegna.
kæra dóttir mín, þú mátt reiða
Þ'g á það.
ferðaðist dóttirin burt, en liljan
stóð inni í glugganum. Móðirin ann-
aðist hina fögru hvítu lilju, eins og
hún hefði getaö annast dóttur sína.
Brófin komu frá dóttirinni. Þau voru
eins og sólskinsgeislar, sem komu inn
í hinn fátæka kofa. Konan geymdi
bréfin eins og dýrmæta fjársjóði.
Tíminn leið. Dóttirin skrifaði móð-
ur sinni æ sjaldnar, og brófiu urðu
öðruvísi. Loks leiö mánuður eftir mán-
uð. Móðirin fekk ekki lengur bróf.
Bróf hennar sjálfrar var senfc aftur til
hennar óopnað með þessari áskriffc:
Flutt — engin veit hvert. — Liljan
blómstraði í allri fegurð sinni. Móðirin
hjúkraði henni dag eftir dag og var
að hugsa um Elínu — hugsaði að hún
kæmi eflaust heim aftur.
Konan var nú orðin slitin. Hún var
orðin lúin af striti lífsins, og hún gat
nú ekki unnið lengur, og peningum
þeim, sem húu hafði sparað, hafði hún
nú eytt. Hún seldi nú hvern hlutinn
af öðrum, sem hún átti. í hvert sinn
sem einhver tók í hurðiua, bjóst hún
við að Elín mundi koma inn. En hún
kom ekki.
Móðirin bar sorg sína möglunarlaust.
Umkvörtunarlaust flutti hún inn á
fátækrahælið. •— Hún tók liljuna með
sér.
Eitfc sinn spurði ein af hinum gömlu
konum, sem bjó í sömu stofu og móð-
ir Elínar: Hafiö þór heyrt, að hór í
fátækraskylinu á að halda heiðingja-
trúboðssamkomu. Mór þætti gaman
að vita hvaða gagn geti verið að því,
Vór höfum ekkert til að gefa. — Nei,
það er raunar satt, svaraði maddama
Jensen rólega, en ef við getum ekkert
gefið, þá getum við þegið gæði, við
getum þegið nokkuð meira af kærleika
Jesú Krists til hinna glötuðu, þ. e. að
segja, ef við höfum tekið á móti Jesú
sjálfum í hjörtu vor. — Frh.