Ungi hermaðurinn - 01.01.1923, Qupperneq 7

r
Úngi hermaðurinn. 7
gleymt frelsaranum. En svo bar
það við einn dag, þegar hann
kom heim að litla stúlkan lá
dauðveik. Þegar hún dó ásakaði
^ann Guð um það að hann hefði
tekið einkabarnið sitt í stað þess
a& taka barn einhvers sem mörg
^etti. »f>egar eg kom heim frá
gröfinm*, sagði hann, »lagðist eg
1 sæng mína og grét sáran. Loks
®ofnaði eg og dreymdi mig þá,
eg þóttist vera á gangi í eyði-
^örku, og kom að fljóti miklu,
8etn sýndist svo svalt og skugga-
*egt. Eg var að því kominn að
^núa frá því, er eg heyrði rödd
^inum megin fijótsins er hrópaði:
”í>abbi! Pabbi! Komdu hingað.*
% leit yfir um, og virtist mér
Þá að eg sæi dóttur mína ásamt
^Örgum fleiri skínandi verum.
% sá hana benda mér með hend-
lQni, og rödd hennar fanst mér
^ndaelli en meðan hún var hér á
jörðu,
Eg þóttist nú ganga alveg of-
aa að flljótinu, og ætla mér að
vaða yfir, en það var svo djúpt
°g svo straumhart, að mér var
ömögulegt að vaða yfir. Eg lit-
a^ist um eftir ferjumanni, en þar
var enginn. Eg gekk upp og ofan
n^eð fljótinu, en alt var árang-
nrslaust. Aftur heyrði eg barnið
niitt segja: »Komdu hingað«. En
a|t í einu heyrði eg rödd, er mér
Vlrti8t koma frá himni er sagði:
*Eg er vegurinn, sannleikurinn og
lífið: enginn kemur til föðursins
nema fyrir miga. (Jóh. 14. 6.) og
við þessi orð vaknaði eg. Eg
skildi nú að frelsarinn var að
kalla mig til afturhvarfs, og trú-
arinnar á sig, því þá gæti eg
mætt litla barninu mínu.
Konan'mín er nú einnig frels-
uð, og við munum bæði sakir
Krists, sem nú er okkar vegur,
mæta kæru litlu dótturinni okk-
ar í himnaríki«.
Söncjvar.
i.
Með Binu lagi.
Sjáið raerkið! Kristur kemur,
Krossins tákn hann ber.
Næsta dag vér náum sigri,
Nálæg hjálpin er. —
Kór:
Jesús kallar: »Verjið vígið,
Vaskra drengja sveit!«
Láttu hljóma ljúft á móti
Loforð sterk og heit. —
Myrkraherinn, syndasveimur
Sígur móti oss!
Margir falla, felast sumir,
Flýjum þvi að kross.
Lítið upp, því lúður gellur,
Ljós Gruðs trúin sér.