Nóvember-blaðið - 01.11.1919, Side 2

2
Hinn fátæki dó — sá ríki einnig,
(Lesið Lúk. 16, 19—31).
Prins nokkur, sem hafði háar hugmyndir uin sjálfan
sig vegna fríðleika síns, auðæfa og stöðu, reið ein-
hverju sinni á veiðar í afskektu fjalllendi. Þar kom
hann auga á ganilan einsetuniann, sem sat úti fyrir
kofa sínuni og alhugaði nákvæmiega hauskúpu af
manni. Prinsinn gekk til hans og spurði með hæðnis-
brosi: >Hvers vegna athugar þú hauskúpuna svona ná-
kvæmlega? Hvað er það, sem þú vilt sjá þar?« Ein-
búiun horfði mjög alvarlega á prinsinn og svaraði:
»Jeg vildi gjarnan komast eftir, hvort þessi hauskúpa
er af fursta eða betlara, en mjer er ómögulegt að koin-
ast að því rjetta.« —
Hinrik 8. Englandskonungur var vanur í hvert sinn,
sem rödd samviskunnar vaknaði í brjósti hans, að
sökkva sjer niður í ofát og ofdrykkju. Þegar hann lá
banaleguna ljet liann færa sjer glas af víni, drakk úr
því og sagði við þá, sem viðstaddir voru: »Vinir mín-
ir! Nú er alt saman glatað, krónan, líf mitt og sál.< —
Kona nokkur, ineiri háttar, ferðaðist eitt sinn með
járnbraut. Lestiu nálgaðist landsvæði, þar sein halli
brautarteinanna var nokkuð mikill. Konan varð mjög
hrædd, og þegar lestarstjórinn kom inn, þar sem hún
var, spurði hún: »Hvernig fer, ef hraði lestarinnar verð-
ur of niikill?« »Þá notum við snarvölinn.« >Og ef hann
bilar?« »Öryggis snarvölinn.« »Og hvar iendum við,
ef hann bilar lika ?« »Frú«, svaraði lestarstjórinn, >þá
lendum við á hiinnum eða í helvíti, alt eftir því, sem
við höfum til unnið.t
Vinur! Vertu á rióvembersamkomum Hjálpræðishers-
ins. Hugsaðu um þína ódauðlegu sál. — Enn er náð-
ardagur.
Vitnisburður.
Hinn mikli náttúrufræðingur Isaac Newton
hefir játað eftirfarandi:
»Á lífsleiðinni hefi jeg lært tvent mikilsvert.
Fyrst og fremst það, að jeg er stór syndari,
og einnig það, að Jesús er þó enn meiri
frelsari.«
Þessi sami Newton var vanur að taka ofan
húfu sína í hvert sinn, er hann heyrði Guðs
nafn nefnt. Ofannefndur vitnisburður hefir
verið til miklu meiri gleði og hamingju fyrir
hann á æfikvöldi hans, heldur en allar hans
vísindalegu rannsóknir, hversu dýrmætar sem
þær nú eru. —
Þú færð tækifæri til að heyra vitnisburði
Guðs barna á nóvember-samkomum Hjálpræð-
ishersins.
Geislar.
Frú nokkur, auðug mjög, var einhverju
sinni hvött til þess, að styrkja gott málefni
með gjöfum. Með gleði skal jeg gera það,<?
svaraði hún, »en þjer verðið að láta yður
nægja gjöf ekkjunnar.« »F*að er alt of mikið,«
var svarað, »við getum ekki tekið á móti því.«
»Alt of mikið? — Þjer hljótið að hafa mis-
skilið mig. Jeg hefi núna nýlega gefið svo
inargar gjafir tii góðgerðastarfs, og sagði þess
vegna, að þjer í þetta skifti yrðuð að gera
yður ánægð með gjöf ekkjunnar.c »Og jeg
sagði: Pað er alt of mikið, því ekkjan, sem
þjer talið um, gaf, eins og kunnugt er, alt
sem hún átti: allar eigur sínar, sem íóru til
Guðs; og að taka allar yðar eignir, finst mjer
ekki vera rjett.« Frúin gaf mjög álitlega upp-
hæð, og hún hefir aldrei síðan líkt gjöfum
sínum við gjöf ekkjunnar.
Þegar hinn frómhjartaði Dr. Simpson, sem
fann upp klóróformið, lá banaleguna og leið
hinar hræðilegustu kvalir, ávarpaði einn vinur
hans hann með eftirfarandi orðum: »Hallaðu,
eins og Jóhannes forðum, höfði þínu að brjósti
frelsarans.« Simpson svaraði: Jeg er hræddur
um, að jeg megni þess ekki, en kirtilfald hans
hefi jeg gripið.«
nove;mb;er-bl a*ð i ð
í helgisögu nokkurri er sagt frá því, að
Satan sat einu sinni á ráðstefnu með herskör-
um sínum og tók á móti skýrslum um verk
sinna vondu ára. Einn sagði: »Jeg sá hóp
kristinna manna fara yfir eyðimörku; jeg fram-
kallaði hræðilegan hvirfilbil, sem gróf þá alla
í sandinum.' — »Hvað gagnar það,« svaraði
djöflahöfðinginn, »sálir þeirra fáum við samt
sem áður ekki.«
Annar stóð upp og sagði: »Jeg sá skip á
hafinu, sem flutti trúboða tii fjarlægs lands,
ög jeg framleiddi voldugan storm, sem braut
skipið. Og trúboðarnir fundu gröf sína í bylgj-
um hafsins.« »Hvað gagnar þetta,« sagði höfð-
ingi helvítis, »því að sálir þeirra fáum við
samt sem áður ekki.«
Eftir langa þögn tók einn af þessum illu
öndum til máls og sagði: »í sjö löng ár hefi
jeg leitast við að svæfa eina kristna sál, og
nú hefir mjer loksins tekist |Dað.« »Pú hefir
unnið verk þitt vel,« sagði Satan, og undir-
djúpin kváðu við af hæðnishlátri óvinanna.
Mundu e/tir nóvember-samkomum Hjálpræð-
ishersins.
Hið fagra föðurhús.
Meðal hinna mörgu gesta, sem fyrir nokkr-
um árum síðan voru viðstaddir krýningu Ed-
vards konungs í Lundúnum, var afríkanskur
höfðingi nokkur.
Eins og hinir aðrir landshöfðingjar átti einn-
ig hann að flytja heim með sjer djúp áhrif
um veldi og mikilleik Englands. Honum voru
sýnd öll dýrmæti heimsborgarinnar, og að síð-
ustu átti hann að skoða konungshöllina.
Það var farið með hann úr einu herbergi í
annað, hvert öðru fegurra, þar sem alt Ijóm-
aði af konunglegri dýrð. En það leit ekki út
fyrir, að alt þetta hefði nokkur áhrif á hinn
aldurhnigna höfðingja. Síðast var hann leidd-
ur inn í sjálfan krýningarsalinn. »Er hjer ekki
fallegt?« spurði að síðustu leiðsögumaðurinn.
»F*að virðist hreint ekki vekja neina undrun
hjá yður.« »Að vísu er hjer fallegt«, svaraði
Afríkumaðurinn, »en hús föður míns er þó
miklu fegurra.«
Fylgdarmaðurinn brosti. Hann skildi hann
ekki og áleit, að höfðinginn talaði um lítinn
fátæklegan bamburskofa í Suður-Afríku, sem
ómögulegt var að líkja við konungshöllina.
En hinn einfaldi Afríkumaður, sem var sann-
kristinn, hugsaði um þann bústað á himnum,
sem ekki er gerður með höndum, en sem þó
er eilífur. Trúaraugu hans horfðu til þess stað-
ar, sem frelsarinn hafði tilreitt honum. Hann
var einnig konungssonur, sem einhverju sinni
átti að meðtaka kórónu.
Enginn getur þjónað tveimur
herrum.
Óendurfæddur F*jóðverji sat einhverju sinni
og hlustaði á harða, en þó tiltalandi, prjedik-
un í Ameríku. Hún smaug gegnum merg og
bein, og alvaran skein út úr andlitum áheyr-
endanna.
F’jóðverjinn hafði til þessa setið með heims-
spekingslegum svip og hlustað á ræðuna, án
þess þó að vita, að einn broddur hafði læst
sig inn í sál hans. Undir endir ræðunnar vildi
hann taka hattinn sinn og fara, en þá hætti
presturinn skyndilega að tala, horfði hvast á
hann og sagði þrisvar sinnum hvað eftir ann-
að þessi mikilsverðu orð með hátíðlegri röddu:
»Annaðhvort — eða.« F*jóðverjinn var sigrað-
ur. F*að sem fram fór hið innra með honum
lýsti sjer mjög greinilega á andliti hans. 1
brjósti hans þrumaði þessi rödd: Annaðhvort
ert þú Guðs barn eða þú ert barn djöfulsins;
annaðhvort ferð þú til himinsins eða helvítis.
Hann settist aftur og í hjarta hans hljómuðu
orð Jósúa: »Jeg og mitt hús viljum þjóna
Drotni.« Honum var bent til Krists, sem vildi
gefa honum nýtt hjarta, svo hann gæti fram-
kvæmt sinn nýja ásetning, eða með öðrum
orðum: til að breyta hans innra eðli, hugs-
unum, tilfinningum og velja; og hjá Jesú
fann hann frið og gleði í blóði lambsins og
varð ötull verkamaður í víngarði Drottins.
Vinur! F*ú verður að taka ákvörðun ineð
eða móti Jesú. — Komdu á nóvember-sam-
komur Hjálpræðishersins. — En komdu með
löngun eftir því, að hljóta blessun fyrir þína
sál.
Efni pau,
sem verða tekin til umræðu á nóvember-
samkomum Hjálpræðishersins á
Akureyri:
Opinberun Guðs orðs.
Þekkingin á Guði.
Maðurinn.
Syndin og afleiðingar hennar.
Ráðstöfun Guðs til frelsis
mönnunum.
]esús Kristur.
Starfsemi |esú fyrir okkur.
Hvernig maður öðlast trúna.
Orð ritningarinnar um ástand-
ið eftir dauðann.
Þessi eru aðalumræðuefnin. — Mesta
blessun hlýtur pú fyrir pína sál við að
vera á sem flestum af samkomunum.
Komdu pví eins oft og pú getur tímans
vegna.
!Börn.
Ef pið gangið ekki í sunnudagaskóla
annarsstaðar — pá komið í sunnudaga-
skóla Hjálpræðishersins.
SUNNUDAOASKÓLI
hvern sunnudag kl. 2 e. h.
Komið til að heyra um Jesús, sem
elskar börnin.
Bertha Johnsen.
Prentsmiðja Odds Bjðrnssonar.