Ægir - 01.02.1927, Blaðsíða 24

ÆGIR
40
þori líka að fullyrða að innan deildanna
hefir hvergi hér norðanlands hólað á tog-
streitunni um kaupgjald og annað þess
háttar, sem stundum hefir reynst viðsjált
sker og hættulegt sundrunarefni, svo engan
þarf þetta að fæla frá félagsskapnum.
Ég legg með þessari skýrslu minni eftir-
fylgjandi plögg svo sem venja hefir verið
til um áramótin undanfarið.
1. Sundurliðaða fiskiskýrslu úr umdæm-
inu, eftir því sem mér er skýrt frá, og
ég veit réttast.
2. Yfirlit yfir tölu skipa og báta við
þorskveiðar á vertíðinni, eins og þau
hafa verið talin flest.
3. Skrá yfir deildir, formenn þeirra, fé-
lagatal og skattgreiðslur.
4. Skilagrein fyrir „Ægi“ og Sjómanna-
almanaki 1926, og endursendi með
fyrsta skipi óseld eintök.
5. Ferðakostnaðarreikning yfir árið.
6. Aðalreikning yfir viðskifti mín og
Fiskifélagsins liðið ár.
Skýrslu þessa og tilheyrandi plögg vænti
ég að geta sent með fyrsta landpósti þ. á.
Árna ég svo Fiskifélaginu og stjórn þess
heilla og hamingju á nýbvrjuðu ári.
Svalharðseyri, 2. jan. 1927.
Páll Hnllclársson.
Skýrsla
Erindreka Austfirðingafjórðungs,
frá 1. júlí til 1. október 1926.
Aflabrögð þetta tímabil voru í góðu með-
allagi, samtals rúm 9 þús. skpd. Fiskur-
inn var yfirleitt heldur srnár, því þá er
mestur smá-mótorbátar og árabátar útveg-
ur rekinn hjer eystra, alla leið frá Stöðvar-
firði norður á Langanes. Mótorbátar stærri,
eru allir hættir á syðri fjörðum fyrir sunn-
an Gerpir. Fiskur er þá enginn orðinn á
djúpmiðum á þeim slóðum.
Fiskiþunginn er mestur á þessu tíma-
bili norðurfrá, norður á Héraðsflóa og
norður undir Langanes, enda öfluðu smá-
bátar mikið betur á svæðinu frá Gerpir til
Langaness, en fyrir sunnan Gerpir.
Síldveiði byrjaði hér eystra siðari hluta
júlí, og mátti segja að nálega fyltust allar
vikur og firðir frá Langanesi og suður á
Berufjörð af sild. Síld þessi var yfirleitt
smá.
Hefðu menn hjer á fjörðunum verið vel
útbúnir með net og nætur, hefði eflaust
mátt veiða svo tugum þúsundum tunna
skifti, en því miður voru öll slík veiðar-
tæki sem til voru, mjög léleg, svo fáir áttu
nokkur net sem að gagni voru. Sem dæmi
upp á hvað sildin var mikil fyrst þegar
hún kom hér í fjörðinn, er það að tveir
inenn fengu í 5 net, milli 70—80 tunnur á
sólarhring. Þessi síldveiði hjálpaði útgerða-
mönnum sem net áttu, yfirleitt mjög mikið
til að ná sér í beitusíld með, tiltölulega
litlum kostnaði.
Hér á Seyðisfirði var saltað til útflutn-
ings um 700 tunnur, á Reyðarfirði og Eski-
firði um 7500 tunnur og á Fáskrúðsfirði
um 900 tunnur. Þar að auki var saltað dá-
litið af netasild á Mjóafirði og Norðfirði.
Verð á fiski var orðið fastara. Fyrir salt-
fisk stóran var greitt 32—34 aura kílóið,
og fyrir smáfisk 20—24 aura kilógr. á
þurrum fiski var ekki enn komið neitt á-
kveðið verð.
Færeyiskar skútur seldu dálítið af fiski
hjer á Seyðisfirði og Norðfirði fyrir ofan-
greint verð. Þess skal getið að Færeyingar
sendu til Færeyja í Ágúst frá Norðfirði um
500 smál. af saltfiski, sem þar var umskip-
að úr fiskiskútum í flutningaskip er þeir
höfðu þar. Fiskur sá, var mér sagt af toll-
heimtumanni, að kæmi ekki til greina á út-