Leifur - 12.10.1883, Side 1

©
l. ARG -W imiPEG 12. OKTOB'ER 1883. KO 23.
M-H'sir spyrja : Iívcrnig stendur á aö allir
lccppa viö aö fá ínyndir sínar tekuar hjá I.
Bonnetto & Co. ? jiað-cr mjög auðvelt aö svara
pc irri spurningu! paö er vegna þcss aö stofur
Jacirra eru betur lagaöar til pess starfa, en
nokkrar aðrar 1 Winnipeg, annað pað að peir
liafa læi'ðari myndasmiði heldur en aðrir, pað
er pvi óhaitt aö fullyrða, að myndir eptir pá
cru bctri en apuará. Stofur pt-irra riru á mót-
um • Baunatyne’s og Aðalstrætis gagnvart Ash-
dovvu’s harðvörUhúð, 14. scpt.
IS «;
ílutt á fjelogshúsi íslendinga i Winnipeg
25. des, árið 1882.
Kæru hræður og systur !
Yður er eflaust öllum, sem komnir eru til
vits og ára, vel kunnugt i hvaða tilgangi vjer
crum hjer saman komnir í livöld. pað er
néfnilcga i peim tilgangi aö sleðja oss mcð
eudurminnir.gu pess fagnaðaiboðskopar, er skeð
licfir fyrir 1882 árnm síðan. Fagnaðarboð-
skapui' pessi cr pýðingarmosti atburður, er
nokkurn Uma heflr komið fyrir í heiminum, og,
sem nokkun timá mun koma fyrir mcðan heim-
urinn stendur. Atburður pessi er uefniiega sá.
að Jcsús Kristur gnðsson cnduilausnari og frið-
pægjari allra syndugra mauna, fæddist um sama
árs tlmabil. Nú par eð putta cr tilgangur sam-
’.om" vorrar i k-vfld, að endnrjlæðá enclur-
minning fagnaðarhoðskapar pess, er á hefir
vevið minnzt, pá fnnní mjer ekkert á móti, að
taka til ihugunar litla stund, hversu fjarska
mikið oss vantar til að komast r.okkuð naerri
pvi, aö feta i hans fótspoi'. Jesús Kristur
iklaiddist monnlégum likama og umgekkst
menu hjer á jöröu ekki einungis til pess, aö
<rCta endui'leyst lieiminn meö pfnu sinni og
dauða, heldur llka til aö gcfa mönnum daglegt
eptirdæini i lifnaöi og umgongni við meðbrœður
sfna og sýna peiin fram á hveruig peir ættu
aö lifa til pess, aö geta orðiö hluttakandi í
lmiis ómetanlogu náöarvelgjörningum. Látum
oss pví taka til yfirvegunar lifernismata hans
IIniiii sýndí hógværð og lltilheti í öllum grein-
um, poldi bríxlyrði, ámæli og alls konar illa
mcðhöndlun möglunarlaust. Ilaun lvræsnaði
ckki fyrii' neinum, heldur sagði hreinan og
beinan sanuleikann, hver scm i lilut átti, livort
heldur hann var ríkur eða fátæknr, æðri eða
lægri stjcttar og hvoit hcldur hann vissi að
Jiaiin mundi avinua sjer vinsæld peirra eða óvin-
sækl, pá sagði hann peim sannleikann afdráttar-
laust. En hvernig höfum vjer pað ? Vjer polum
meðbróður vorum okki bið minnsía styggðar-
yrði; tali liann eitt óviðfeldið orð til vor, sem
ckki er klætt i pann ákjósanlegasta búning, er
vjor hefðum getað óskað oss, pá fyllumst vjcr
af gromju og ónotum. getmn ekki litið hann
langan tfma, og of til vill sættumst ekki við
hann i pcssu lifi. í öðru lagi erurn vjcr svo
kjarklausir, einurðarlitlir og ólireinlyndir, að vjer
porutu ekki að segja hvcr öðrum saimleikann,
porum ckki að vara livcr annan viö pvi, sem
oss er ábótavant; stundiun má ske fyrir einurðar-
leysi, stuudum fyrir paö að vjor álítum, aö sá.
sem vjcr sjaum brestiim hjá, geti ef tii viil eílt
vorn tiinanlega hagnaö á einhvorn liátt, og vjer
pdSS vegna ckki viljum styggja hann, svo vjer
missum ekki af pvi, cn gaít.um poss ckki, aö
mcö pví aö aövava meöhróður vorn um paö,
St-ui honuui er ábótavaut, og koma lioiium til aö
sjá a_ð sjcr, ávinnimi v.jer nbVi einnugis sjálfum
o,s heldur einnig lvoi....n (imðbróöur vorum)
paö hlutfall, pegar vjer förum hjer úr lieimi,
scm- oss cr mikið dýrmætara enn litilfjörlegur,
timanlcgur hagnaöur. í priðja lagi cr pað
citt, sein oss cr ínjög ábótavaiit í. og pað er
einn liinn vcrsti nituvorniur i mannlcgu fjelagi.
]>nð er ncfni], pcgar vjer lieyrum sagt frá
eður oss virðist vjer sjá oinhvcrja yfirsjón í
breytni náunga vors, pá í staðinn fyrir að fara
til liíms sjáifs og koínast i'yiir hvort ]vað cr
satt, scm oss hefir vcrið sagfrj eður paö sem
oss hefir sýnst, og sje hann sekur, aö reyna pá
moð vitjsamlegum áminningunv og góöum ráöum
að koma lionmn til aö sjá að sjer, cn sje hanti
ekki sckur, pá, reyna að afiná og uppræta
óoröiö. pá förúm vjer nvann frá manni, hús
úr lvúsi og úthreiöum petta, og eptir pví scnv
pað er fært 1 stílivvn og fer íleiri á mefal,
vcrður pað svo raikilfenglegt í augum inanna,
að sá, sem verður fyrir álasími, er búinn að
missa æru og mannorð nváske á nveðal heills
pjóðfiokks á litlum tíina, og pað svo, að pó
hann gæti sannáfi að sökin væri ósönn, mundi
honmn veitast full ervitt aö ná heiðri sínum,
hvað pá nf sökin væri sönn og pó hann sæi að
sjer og yrði að nýrri ög hetri aianni, pá ínuvvdi
hann aldrci ná áliti sínu aptnr, eininitt vegna
rógburðar nveðbræðra hans í fyrstu. Nú pcgar
vjev berunv .-ainnu lifernisháttu vora við frelsar-
ans, pá getur oss ckki duli/.t hvcrsvv langt vjer
erunv frá pvi taknvarki. að í;aD'<a á lvans vegunv.
r - , ©x
Vjer evunv alls ckki viærri pvi, vjer stefnum
í öfuga átt, og nema vjcr tökum simvaskipti
og snúum frá pcssunv ógnðlega liftvaði, hljótum
vjer eptir pví sem rilninein kennir, að verða
myrkrama h "rnv. En eini vegurinu til að víkja
fiá pessnm ósæmilega lifuaöi', cr sá, aö snúa sjer
til frclsarans nveö liug og lvjarta; hiðja liann að
gefa oss styvk. stöðugljndi, vilja og löngun
til að nota skynsenii pá, er guð hcfir geíiö oss
frvmi yfir öll lifandi kvikindi jaröarinnar, panúvg,
aö vjer sýnunv aö vjer sjcum ckki .skynlausar
skcpmiv, með pví að kappkosta af fremsta
vnegni aö veröa ;kki cinungis sjálfutn oss heldur
nvamvfjelaginu yfir höfivö til svo nvikils gagns og
sóma, cr mamvlegum krapti er unnt, á pann
hátt, aÖ vera sistarfandi 1 aö efla og viðhalda
kristilegu siðferði; vera fúsir á að starfa að
og styrkja öll nytsönv og fögur fyrirtæki, scm
auðsjáánlega eru lönditnv og llðum til viðreisnar
og framgangs. og látri oss pykja ánægja að,
að starfa i bróðerni og fjelagssknp, en vera
okki of tiltcktasahvir, pó oss finnist nveðbróðir
vor höggva nærri pvi, sem oss cr ábótavánt f
holdur vera liomun pakklátir fyrir að hafa
vakið eptirtckt vora á pví, c» til pess aö
allt petta komizt í kring og til pess vjer gctum
fcngið lagfæringu á pví sem oss cr ábótavant
f, hljótuui vjer um leið og vjer leitum lijálpar
drottius, að taka i taumana á liiuum andstyggi-
legá hroka og sjálfstiilinning, cr eitrav Ivjórtu
vor og spanar oss lvvern upp á móti öðruin,
svo að engunv kristilogum fjehvgskap cður góðu
samkoinuiagi vorður við konvið. Já, pað er
ekki einungis ab hrokinn spani oss lvvcru upp á
móti öðrum í niamvfjclagihú, heidur er lvann
farinn að gauga svo vitt og iangt að peir
pykjast hafa vald og vitsmuni til ab taka franv
fyrir hendurnar á guði, Iiiðra honunv fyrir
gjörðir lvans og tala um, hvort Ivann hefðiekki''
getað lvaft petta og petta öðruvlsi cn svona
nefuilega cins og liaivn hcfir koinið pví fyrir.
Jeg tek til dæuiis pá, sem vilja ueita guðdóiui
frelsarans og lvafa á móti pví að hann sje guðs
sonur, og ftU’a nvörguin hæðilegum orðum um
pað, lwort guð lvefði ekki getað haft fyrir—
kousnlag á lvcimsins endurlausn öðruvisi evv svo,
að láta ivann fæðast af syndugum konum hjerá
jörð, jafufranvt mörgum snvánarlegum nlðings-
orðum, ei pcir brúka pessu meðfvlgjandi. En
til að svara pcim mönnunv, er jeg veit að
sverta tungu slna með svona löguðum samvizku-
ieysis palladómunv, pá segi jeg eptir minuni
skoðunum ; það er efalaust og sjálísagt að guð
hcfði getað haft fyrirkomulag á heimsins endur-
lausn ööruvisi cn lvann lvafði pað, lvefði lvoivunv
póknast svo, cn petta er sá evni vegur, er hann
lvcfir sjeð lvaganlegastan og beztan, og jeg álit
pað manvvlegum visdómi ofvaxið að finna að
pví. ]>að nvá einu gilda hverskonar fyrirkomu-
lag guð hefði valió til að framkvæma endur-
iausnarverkið. í tilliti til pess að peir sem
beínlíuis setja sig út til að berjast móti sanu-
leikanum og niðurbrjóta hann, heföu ætíð getað
fundið eitthvaö til pess, að gjöra hann (sann-
leikann) tortryggilegan í augum fávisra, óstöö-
uglyndra og vantrúaðra heinrsins barna. Jeg tek
til dæmvs pó mörg lvundruð púsund manns hefðu
verið sanvan komnir á einum stað og verið pess
sjónarvottar, að maður heíði stigið af himnum
cfan og sagst vcra af guði sendur til að endurleysa
hciminn, pá rnyndu peir, er eigi voru viöstaddir
ekki hafa trúað, heldur sagtað petta væri ósann-
indamaður og flœkingur er komið heföi frá einlvverj-
mn ókenndum landshluta og pessi söfnuður ætlaði
aö styrkja hann til að koma fram i falskri mynd.
Jeg vil mcð vvokkrum cptirfylgjandi oröum,
loiða athygli manna að pvi, að ura leið og peir
afneita gvvödónvi frelsarans, gjöra peir allan guð
dóminn ónvcrkan og einskis verðan, pað er hið
fyrsta peir neita fyrirheiti pvi, er guð gaf pegar
höggormurinu tældi Evu, pá hjet hann (guð) að
sá pvi sæði nveðal höggorminns og Evu, er
skyldi sundurmola höggormsins höfuö. poir neita
lvcilags andagipt spámannanna, cr spáðu fyrir af
lvvaða kynpætti hanu skyidi fæðast og hvenær.
pcir vveita lviivni guðdómlegu opinberun Maríu,
pegar engillinn bivti henni. að hún skyldi son
fæða, cr getin væri af heilöguni anda, pcir neita
opipherunum Jósefs, bæði pegar engillinn birtist
honunv til að láta hann vita að honum væri
ólvætt að eiga festar konu sina fyrir pvi hún vær
okki sck í ósæmilegum lifnaði. og eins pegar eng
illinn gaf honum víshendingu til að ilýja’og forða
lífi barnsins; peir neita stjörnu teikninu. er givð
gaf vitringunum til að leiða pá til barnsins; neita
hinni óhrekjandi guðs ábvváttugs eigin raust, er
ljet til síw heyra, pegar Jesús var" skírður 1 ánni
Jórdan; neita Jesu eigin játningu, cr hann gjörði
fyrir Pílatnsi rjett fyrir andlát sitt, mn að hann
væri guðssouur ásamt öllum peiin kenniteiknum,
cr sýndu pað gegnunv æfiskcvð liaus lvjer á jörð
að lvann væri guð en ekki inaður.
]>eir sem eru búnir að' láta Ivrokanu og
dratnbið leiða sig svo langt út á villigötur pessa
helins. að peir pykjast hafa vald og visdóm til
aö dænva allar pessar öflugu sannanir, ónverkar
og einskis virði, álit jeg aö sje komnir svo Jangt
á bveiöa veginum, cr liggur til glötunarinnar,
að peir nvcga ekki stíga lválfu fótmáli framar á
peinv sanva vegi, og ncma peir sjái pví fyrr aö
sjer, og láti anðmýkt og litillæti sigra liroka og
drambsemi, og moökenni að pcir hafi hvorki
vald njo vitsmuni til að dæma jafn gildar sannan
ir, og hiö framan skrifaöa, ónverkar, eður pcir
á nokkurn lvátt sjo færir að ransaka guðs störf
og leyndardóma og dæuia til lvlýtar, pá er óhætt