Alþýðumaðurinn - 24.12.1948, Blaðsíða 4

hyggju og veraldarvafsturs, sem oftast
hindrar v'óxt hans og viðgang.
— Jólin eru hátíð Ijóss og gleði. — En
þess gerist æ meiri þörf að minna á, að
jólaboðskapurinn um fæðingu hans, sem
varð — og er enn Ijós heimsins, má eigi
kafna eða gleymast — vegna ytra skrauts
og hégómlegrar gleði. — Þetta er einnig
hátíð friðarins í mannheimi. Jólagleðin
þarf því einnig að koma af sálarfriði góðr-
ar samvizku, vegna þess að við höfum
reynt að stuðla að því, að aðrir geti átt sem
gleðilegastar stundir þessa daga. — Við
rninnumst þá orða Mattliíasar:
„Láí mig horfa á litlu kertin þín,
Ijósin gömlu sé ég þarna mín.
Ég er aftur jólaborðin við,
ég á enn minn gamla sálarfrið.“
Ein fegursta hugsjón manna er sú, að
einhvern tíma lifi þeir saman í fullkomn-
um friði og bræðralagi. Stundum virðist
það fásinna að hugsa sér, að þessi draumur
verði að veruleika. En um hver jól langar
okkur til þess að vona og trúa á það feg-
ursta og bezta í þessum efnum, því að þá
starfar trúin í kærleika, þá finnum við til
samábyrgðar, finnum að kjör og líðan ná-
ungans snertir okkur líka. Við viljum, að
öllum geti liðið vel og okkur er léttara en
oft endranœr að fórna einhverju — eða
miklu, til þess að svo geti orðið. Við finn-
um að hamingja lífsins fylgir meir auð-
œfum hjartans en gullsins. — Það er sælla
að gefa en þiggja.
Sumir segja, og það jafnt læsir sem ólæs-
ir. að heill og þroski mannkynsins sé ekki
háður sambandi okkar við æðri forsjón —
Ijós kristindómsins þurfi ekki að lýsa og sé
jafnvel þröskuldur á vegi framfara mann-
kynsins. Slíkir menn skeyta lítt um kristin-
dóm og kirkju. En trúarþörf þeirra blundar
— og ég hygg, að á jólum finni þeir, margir
hverjir, að enginn er sjálfum sér nógur.
Hið barnslega trúnaðartraust vaknar á ný.
Efnishyggja og vantrú geta um stundar-
sakir breitt grimmilegan vetrarliam yfir
lífsbaráttu og andlegt líf manna, en treyst-
um því, og vinnum að því, að birta og ylur
frá æðri kærleikssól vérði sigursælla í bar-
áttunni og eyði hvers konar kulda og mein-
semdum. Leggjum, hvert fyrir sig, okkar
skerf fram til þess að greiða þykknið frá
þeirri birtu, sem er að skýjabaki — á einn
eða annan hátt — í eigin sál og annars
staðar.
I skammdegi og erfiðleikum lífsins, þarf
hver maður að eiga sitt jólakerti, sem hann
kveikir á — og gleðst af — eins og barn.
Við þurfum öll að varðveita jólakyndil trú-
arinnar, láta hann lýsa okkur í skammdegi
og langdegi — gleði og sorg — björtu sem
dimmu. Lífsreynsla milljónanna á liðnum
öldum sannar, að Jesús Kristur, jólabarnið
frá Betlehem, var og er enn skærasta Ijós
heimsins, og hver, sem fylgir honum, mun
hafa Ijós lífsins.
Reynum að eiga og varðveita hina barns-
legu hrifningu, trúnaðartraust og hjartans
auðlegð. Þá lifum við heilaga hátíð Krists-
hugarfarsins — eða kærleikans, miskunn
seminnar og gleðinnar. Við fögnum jóla
hátíðinni, ekki í ytra mikillæti, heldur
segjum með skáldinu:
„Gerðu mig aftur sem áður ég var,
alvaldi guð, þegar móðir mig bar.
Gefðu mér aftur hin gull-legu tár,
gefðu þau verði ekki hagl eða snjár.“
ÞORMÓÐUR SIGURÐSSON:

íiiUl

2
JÓLABLAÐ ALÞÝÐUMANNSINS 1948