Dýraverndarinn - 01.02.1945, Qupperneq 8

2
DÝRAVERNDARINN
Svart-Kolla.
Foreldrar mínir, Guðbrandur Árnason og
Þuríður Jónsdóttir, liófu búskaj) liér í Saurbæ
aldamótarárið. Stendur Saurbær undir svo
nefndri Holtshyrnu og er fjallið niður frá
henni all-bratt með grasi grónum stöllum og
lautum. Er mjög beitarsælt þar efra, en vegna
þess, hversu fjallið er mishæðólt, er erfitt að
reka þangað fé, því að á leið þessa leggur í
hverri hríð stóra skafla og hengjur.
Föður mínum lék því mjög hugur á að eign-
ast góða forustukind, sem leiða mætli fjár-
hópinn yfir torleiði þetta. En erfiðlega gekk
honum það. Raunar eignaðist hann nokkurar
vel færar kindur en enga, sem nokkuð kvað
að í þessu efni.
Loks koni þai', að ungur efnisbóndi, Steinn
Stefánsson, fluttist frá Neðra-Ási í Hjaltadal
að Stói-a-Holti í Fljótum. Álti Steinn ágætl for-
ustufé. Einkum báru þó af tvær ær svartar,
og sauður, grá-buxóttur að lit. Faðir minn
nefndi oft við Stein að selja sér einhverja
þessa forustukind. Lét Steinn tilleiðast að lok-
um að gefa föður mínum kost á að fá aðra
svörtu ána og var hún kollótt.
„En það vil eg láta þig vita“, sagði Steinn,
„að lamb á hún aldrei, það hefir verið þraut-
reynt og ætla eg ekki að svíkja þig á henni“.
Faðir minn kvað það ekki saka og ekki
mundi lakara að eiga hana en sauð. Átli ærin
að kosta átján krónur en faðir minn bætti
Afkoma bænda, og landbúnaðarins yfirleitt,
stendur öllu öðru framar á dýraverndun. Sú
vernd er í því fólgin, að engum gleymist að
sýna dýrunum jafnan fulla samúð og nær-
gætni í hvivetna. Láta búpening, hverrar teg-
undar sem ei% hvorki skorta fóður né góða
umhirðu. Gei’i bændur sér almennt Ijóst,
hvers vix-ði er að húa sem bezt að dýrunum,
þá mun þeim vel farnast í landinu.
,,Dýraverndarinn“ treystir því fastlega, að
þessi merkilega ályktun Búnaðarþings marki
tímamót í sögu dýraverndunarmálsins, og að
með henni sé sá grundvöllur lagður, sem auð-
velt ætti að reynast að hlaða ofan á, svo að
dugi.
við tveimur, svo að hún kostaði tutlugu
krónur. Þótti það mikið verð þá, en aldxæi
sá faðir minn eftir þeim krónum. Því að þar
var sá foringi fenginn, er svo dugði vel við
að leiða lijörðina i Saurbæ á beit, að þar
komst engin kind nærri i þrettán ár, hvað þá
fram úr henni.
Svart-Kolla var tvævetla, er hún kom að
Saurbæ og geld sem fyrr getur. Hún var þá
Jiegar með allra stæx-slu ám, háfætt og falleg
að sama skapi.Höfuð silt, seni var mikið og
fagurt, bar liún jafnan liátt og djarflega Ilvar
sem á Kollu var litið lýsti sér þrek og þol á-
samt villtri styggð og trylltum tilbneigingum
að lála sem mest að sér kveða við það starf,
sem liún var borin til. Þótti því sópa að henni
livarvetna, sem hún fór. En stundum þótti
mér og öðrum nóg um ráðríki hennar, og
verður að þvi vikið síðar.
Svarl-Ivolla sýndi það þegar á l'yrsla vetxá
sínum i Saui’bæ, að hún var miklum gáfuin
gædd, svo að af bar. veðurglögg var liún í
bezta lagi og vissi á sig hvers konar veðra-
brigði. Málti sjá það á morgnanna á því, livar
hún hélt sig í kró, hversu viðra mundi þann
og þann daginn. Stæði hún fremst i kró
vissi á gott veður, en stæði liún inni við stafn
brást eigi að skammt var óveðurs að bíða. —
Þegar hjörðin var rekin á beit, þurfti ekki
annað en benda henni, hvar hezl væri að
fara; lók hún þá stel'nuna tafarlaust og
þræddi nákvæmlega þá leið, sem henni var
bent að fara.
En svo var Kolla slyggg og vör um sig, að
enga Idnd hefi ég þekkt henni líka. Og gam-
an hafði eg oft að því er ókunnugir inenn
komu í hús það, sem Kolla var í og veittu
lienni eftirtekt. Þá var eins og hún stæði á
nálum skaut til eyrunum í sífellu, hafði aldrei
eldsnör augun af gestinum og þandi svo út
nasirnar, að þær virtust hálfu víðari en venju-
lega. Og svo ef gesturinn ætlaði að handleika
Kollu, þaut hún leiftursnöggt yfir stallsystur
sínar, garðann, girðingar, eða hvað sem var.
Enda vissi eg engin þess dæmi, að nokkur-
um ókunnuguin manni tækist að handleika
Kollu í kró nema að hjálpað væri af kunn-
ugum að ná henni.