Dýraverndarinn - 01.05.1929, Qupperneq 4

30
DÝRAVERNDARINN
Síðasta vetrardag 1929.
Sólar sjafni ljúfur,
sjá á bak þér má eg.
RöÖulgeislum reitstu
rún á fjallabrúnir.
GræÖa gömlu sárin
grimmrar hildar vildir.
— Vordís, þér er vandi
vetri’ a'Ö reynast betri.
Nú er góður genginn
gestur burt í vestur,
reif'ður röðulgulli,
rósum, norÖurljósum.
Engir slíkan áttu
úöa- gróður -skrúÖa.
Ársæll kom þú aftur,
ísfold kysstu’ og gistu.
Ólína Andrésdóttir.
Svipur útlagans.
Æskuminning.
„Krummi gamli er svartur
og krummi er fuglinn minn,“
kveÖur Davið Stefánsson.
En það eru fleiri en Davíð einn, sem helga sér
hann krumma. Við eigum öll hann krumma. Hann
er þjóðfugl okkar íslendinga. Fyrstu þulurnar, sem
við lærum, eru um krumma á skjánum og krumma,
sem krunkar úti í for. Svo er okkur sögð sagan af
hreppaskilum krumma, hrafnaþinginu, þegar öllum
er ráðstafað undir veturinn, og sá, sem verður fyrir
þeirri raun, að verða stakur, er laminn til dauðs af
hrafnahópnum. Eg hefi orðið svo fræg að sjá hrafna-
þing. Það var þegar eg var barn. Við börnin sáum
hvernig þeir hópuðu sig saman, hrafnarnir, snemma
morguns, laust eftir réttirnar. Eg þori að fullyrða,
að þeir skiftu hundruðum. Þeir röðuðu sér eftir eyr-
unum meðfram henni Hrappsá, tveir og tveir sam-
an. Að lokum, er allir virtust hafa parast, var einn
stakur, og þá hófst eltingaleikurinn. Vesalings staki
hrafninn var hrakinn og hrjáður, eltur og sleginn.
Að lokum, er komið var fram yfir nón, var hann
orðinn svo dasaður, að hann gat tæplega skriðið,
hvað þá flogið. Þá tókum við hann og bárum inn
í heyhlöðu og létum hana ólokaða. Að morgni var
hann horfinn úr hlöðunni, en eg efast um, að hann
hafi haldið lífi. Að minnsta kosti þóttumst við þess
fullviss, að það hefði verið ræfillinn af honum, sem
seinna um haustið fannst úti í túnfætinum.
Þetta er nú útúrdúr um hann krumma, því að eg
hafði ekki ætlað mér að skrifa um hann a‘ð þessu
sinni, heldur annan fugl, honum skyldan að þvi leyti,
að báðir teljast til söngfuglanna, en að öðru leyti
honum ólíkan.
Það syngur hver með sínu nefi, og aumingja
krumma voru ekki gefin betri hljóð en hann beitir.
Hinn fuglinn syngur íugla bezt. Hann heitir þröst-
ur eða skógarþröstur.
Sagan segir, að líkt sé um hann og hrafninn, að
því leyti, að undir varptímann haldi þrestir þing, og
sé einhver sá, er ekki eigi sér maka, er hann geti
byggt hreiður með, sé hann undir dóm fallinn. En
mildin er, sem vænta má, meiri hjá þröstunum, en
krumma, því að ekki er hann af dögum ráðinn. Hann
er dæmdur í útlegð, og má ekki í skóginn koma það
árið. Bregði hann út af og leiti til skógarins, er hann
dræpur að þrastalögum.
Eg er alin upp vestur á Skógarströnd. Eins og
nafnið bendir til, er hún skógi vaxin nokkuð, eink-
um var laglegur birkiskógur heim undir bæ hjá
okkur á Breiðabólstað. Var þar mikið um „fagran
fuglasöng, um dægrin löng.“ Hefi eg eigi annars
staðar slíkan heyrt að vorinu.
Það bar til eitt vor, þegar eg var unglingur, að
þröstur kom heim að bæ, og var þar þaulsætnari
en venja var til. Hann hélt sig mest á hrískesti, sem
var að húsabaki, eða hann sat á baðstofuþekjunni.
Þarna sat hann og söng dag og nótt, að heita mátti.
Var nú rætt um, hvað til bæri, og urðu foreldrar
mínir og aðrir á því, að þetta væri útlagi, sem ekki
mætti í skóginn koma. Kenndu allir í brjósti um
litla fuglinn, en góður þótti söngur hans og fagur.
Ein stúlka var, sem öðrum fremur dáðist að söng
þrastarins og hafði orð á því, hve inndælt væri að
sofna frá kvakinu á kvöldin og vakna við það á
morgnana. Stúlka þessi hét Ragnheiöur.
Ásthildur systir mín, sem þá var á tvítugsaldri,
andæpti henni. Að vísu þótti henni söngurinn fag-