Dýraverndarinn - 01.05.1929, Side 6

32
DÝRAVERNDARINN
Þegar frá leiÖ fyrnclist, sem vænta mátti, yfir
harmasögu þrastarins, nema hvað viÖ krakkarnir
lærðum kvæðið og stríddum Ragnheiði með snei'ð-
inni, sem henni var þar skorin.
Leið svo fram til septemberloka. Þá var það eitt
sinn í einmuna fögru og stilltu veðri, líðandi hádegi,
að menn urðu þess varir, að lítill fugl var á flögri
fyrir bæjarþiljunum. Þilin voru þrjú og vissu til
norðurs. Hann flaug aldrei lengra til austurs en
að efsta þilinu og til vesturs að baðstofukampinum.
Ávalt flaug hann í sömu hæð, fyrir miðjum glugga,
sem var á svefnhúsi foreldra minna og mamma sat
jafnan við. Aldrei settist hann niður, frá því hans
varð vart og þar til hann hvarf með öllu, rétt fyrir
rökkrið, og sást aldrei framar.
Fugl þessi var lítið eitt minni en skógarþröstur,
en svipaður á vöxt og lit, nema hvað hann var mun
glæsilegri, með blágyllta vængi. Ekki heyrðist hann
syngja.
Eg man það, að eg hafði verið úti allan daginn,
því að verið var að reiða á völlinn, og eg auðvitað
notuð til að teyma. En þegar eg kom inn, spurði
eg mömmu og Ástu, hvort þær hefðu ekki séð litla
fuglinn, sem allt af hefði verið að fljúga fyrir glugg-
ann i dag.
Þær játtu því að vísu, en undarlegur hvitasunnu-
blær fannst mér yfir þeim,'eins og eitthvað sérstak-
lega merkilegt hefði skeð.
Eg var krakki, og á uppvaxtarárum mínum var
það ekki venja, að börn væru að rýna eftir því, sem
álitið var, að fullorðna fólkið eitt varðaði um. Eg
spurði því einskis frekar, en hugsaði mér til hreyf-
ings, þegar mamma færi fram 'að skammta. Þá
skyldi eg fá sadda forvitni mína.
Eg átti föðursystur, sem var á vist hjá foreldr-
um mínum. Hún var karlæg og var tjaldað kring-
um rúmið hennar, inni í svefnhúsi foreldra minna.
Hún var jafnan fús á að leysa úr spurningum mín-
um, og þangað leitaði eg, þegar færi gafst, og
spurði hvort nokkuð sérlegt hefði skeð í baðstof-
unni.
„Nei, ekki nema þetta með litla fuglinn, sem þú
varst að tala um.“
„Nú — þekktuð þiS hann? Enginn okkar, sem
úti vorum, þekkti hann.“
„Ó-nei. Við þekktum hann ekki. En sjáðu til.
Hann var líkur þresti, nema hvað hann var allur
fallegri. Hann flaug þessa stund látlaust fyrir glugg-
ann, eins og hann væri að sýna sig sem bezt, og nú
er hann með öllu horfinn."
„En við- hvað áttu, systir?“ sagði eg.
„Manstu eftir þrestinum, sem mest söng í vor og
hún kisa drap og hann pabbi þinn bjó til kvæðið
um ?“
„Já. En þetta gat ekki verið hann, því að hann
er dauður.“
„Ertu nú viss um að hann sé dauður? Liggur
ekki eins nærri að hugsa sér hann lifandi? Gáðu að
því, barn, að guð er bæði almáttugur og algóður.
Hann vissi hvað sárt okkur tók til litla fuglsins í
vor og hvað við söknuðum hans. Það er ekki víst,
að við mennirnir séum einu verurnar, sem höfum
ódauðlegan anda, og ekki var guði um megn að
lofa honum að taka á sig þrastargervi, til að sýna
okkur og sanna, að hann væri ekki með öllu af-
máður úr tölu hinna lifenda, þó að hún kisa ban-
aði honum.“
„Þvi söng hann ekki, systir ?“
„Því söng hann ekki! Hvaða spurningar eru
þetta? Áttum við nokkura heimting á því, að hann
færi að syngja fyrir okkur líka? Var ekki nóg að
fá að sjá hann, blessaðan litla fuglinn? Vendu þig
ekki á að vera heimtufrek í lífinu. Taktu með þökk-
um því, sem að þér er rétt og bandaðu ekki hcndinni
á móti eða lokaðu augunum, þegar guð er að sýna
þér gæzku sina og almætti. Við mamma þin trúurn
þvi, að fuglinn, sem var að flögra fyrir glugganum
i dag, hafi verið litli útlaginn okkur endurborinn.
Pabbi þinn er ekki frá því, að svo hafi verið, og
þá er þér óhætt að trúa því líka.“
Það var lítil þraut, að buga efasemdir rnínar á
þeim dögum, og þegar eg skauzt undan rúmtjaldinu
hennar systur, trúði eg því fullum fetum, að eg
hefði séð svip framliðins vinar. Á seinni árum hefi
eg oft hugsað um þenna litla fugl. Eg man gjörla
hvernig h'ann leit út, hvernig hann flaug, eins og
eftir strengdum þræði, ávalt jafn hátt og hvíldar-
laust. Að öðru leyti er mér minningin helg, og eg
vil ekkert við henni hrófla — er svo hrædd um að
þetta litla trúaratri'ði mitt fari þá sömu leið og
margt annað, sem eg trúði í æsku, og eklci reynd-
ist haldgott í hretvi'ðrum lífsins. En mér er sér-
staklega annt um að geta, eins og garnla fólkið trúaða,
sem á undan er gengið, dáið í þeirri trú, að litli