Dýraverndarinn - 01.05.1929, Síða 9

DÝRAVERNDARINN
35
Dýravinur í Kanada.
(NiÖurl.).
„Mikið má, ef vel vill“.
Uppliaflega ætlaÖi Miner sér að eins aÖ búa villi-
fuglum hæli og hvíldarstað, en það varö úr, að hann
fór að fást við rannsóknir á lifnaðarháttum þeirra.
Hann handsamar árlega fjölda fugla — veiðir þá
í gildrur — og áður en hann sleppir þeim aftur, fest-
ir hann við fætur þeirra merki með áletrun um, að
hann biðji hvern, sem nái fuglinum, dauðum eða
lifandi, að gefa sér vitneskju um það. Slikar skýrsl-
ur hafa honum borizt hvaðanæva, og hefir hann
háldið þeim gaumæfilega saman. Af þeim má sjá,
aö fuglarnir hafa komið fram viðs vegar við strend-
ur Iludsonsflóans, á Labrador, nálægt Montreal, í
Ulinois, og við árósana á fjörunum i Norður-Karó-
línu. Á þenna hátt hefir hann orðið margs visari
um ferðalög Kanada-gæsanna og annara farfugla,
meðal annars þess, að farfuglarnir fljviga af Kings-
ville-tjörnunum rakleitt norður að Hudsonsflóa,
verpa þar og dvelja þar yfir sumarið. Veðuráttufar
ræður mestu um það, hve nær þeir leggja af stað
aftur suður á bóginn. En af einhverri sérstakri
ástæðu nota fleiri endur, en gæsir, friðaöa áningar-
staðinn hjá Miner, þegar fuglarnir eru á suðurleið.
Algengustu vetraraðsetur gæsanna virðast vera fló-
arnir fram með Virginiuströndinni og Norður-Karo-
lina, en margar af öndunum hafa verið skotnar suð-
ur í Louisiana.
Auk þess að Miner er áhugasamur náttúrufræð-
ingur, er hann einnig heitur trúmaður. Afar einkenni-
legt og sérstætt er það tiltæki hans, að gera fuglana
sína að trúbo'öum. Á hvern miða eða merki, sem
hann festir við fuglana, er letruð einhver ritningar-
grein, svo sem: „Varðveitið sjálfa yður í kærleika
guðs“ (Júd. i, 2i), „Allt er mögulegt fyrir guði“
(Mark. io, 27), og honum hefir margsinnis veizt
sú ánægja, að fá að svari þakkarorð og viðurkenn-
ingar fyrir þessi skeyti sín. Eitt þakkarbréfið fékk
hann frá fanga, sem beið réttarprófs suður í Ar-
kansas. Önnur ritningargrein lenti hjá söfnuði langt
suður í Bandafylkjum, þar sem kristnir siðir voru
lítt rælctir, og olli þar trúarvakningu, með þvi að
prédikari safnaðarins gerði ritningargreinina að
ræðutexta sínum og kvað þetta skeyti frá hæðum,
til að boða yfirvofandi dóm og hegning.
Á síðari árum hefir Miner einnig snúið sér að
því, að bjarga fagurri og fágætri svanategund frá
algerri tortíming. Þessir svanir eru drifhvítir á
fjaðrir, en meö svart nef. Vængjabreidd þeirra er
sjö fet, og þyngdin kring um 10 kg. Náttúrufræð-
ingar töldu allar horfur á, að þessi tígulegi fugl væri
að líða undir lok, og taldist þeim svo til, að eigi
myndi vera til nema í mesta lagi 500 svanir af þess-
ari tegund. Fyrir þrem árum eignaðist Minar sex
af þessum svönum, sem hafði verið bjargað úr ís-
hrönn fyrir neðan Niagarafossana, særðum og lim-
lestum. Hann hjúkraði þeim nákvæmlega, græddi sár
þeirra og lemstra, og sleppti þeim svo á tjarnimar
heima hjá sér. Að sönnu hafa þeir ekki enn lokkað
þangað til sín neinn af frændum sínum, en hópur
af sams konar svönum — á að gizka 2000 að tölu
— er nú farinn að venja komur sínar á strendur
Erievatnsins, skammt írá heimili Miners, svo að
hann er nú orðinn ugglaus um, að í bráðina er ekki
hætt við, að þessi fagra svanategund sé úr sögunni.
Miner lætu sér annt um hvers konar fuglategundir.
Hann hefir heillað heim til sín purpurasvölurnar,
sem annars hafast helzt við fram með ströndum
vatnanna. Hann hefir birgt Essexhérað aftur upp að
lynghænum og hænt aftur að hrossagaukana, sem
höfðu fælzt skothríðarnar og ekki sézt í Essex í
40 ár. Hjá honum leita hælis bæði algengir fuglar
og fágætar fuglategundir. Fuglarnir finna skjótt, að
jiarna andar gegn þeim hlýju og góðvild, vernd og
öryggi. Mörg dæmi eru til þess, að helsærðir fugl-
ar neyta hinnztu krafta til að fljúga úr margra mílna
fjalægð heim til Miners, til að deyja við fætur vin-
ar sins.
Athafnir Miners hafa stöðugt gerzt víðtækari.
Honum þótti leitt að þurfa að vera kominn upp á
örlæti vina sinna eða styrk fylkisstjórnarinnar, til
að geta staðið straum af kostnaðinum við fuglahæli
sitt. Fyrir þvi tók hann þa'S til bragðs, að ferðast
fram og aftur um landið og halda fyrirlestra um
lifnaðarhætti fugla og annara ótaminna dýra. Voru
þessir fyrirlesttar hans undir eins hvarvetna vel
sóttir. Enginn ræðuskörungur er hann, og ekki er
málskrúð né tilgerðarstíll í ræðum hans, sem Vest-
urheimsmönnum hættir til, en umtalsefnið þekkir
hann út i æsar, skilningurinn á þvi er glöggur og
hugur fylgir máli, svo að ræður hans verða áheyri-
legar, og hann kryddar þær oft með skemmtilegum
smásögum.