Dýraverndarinn - 01.05.1929, Blaðsíða 13

DÝRAVERNDARINN
39
orSi. En einn skipstjóri, Björn Helgason á „Víði“ í
Hafnarfirði, svaraði meÖ skipverjum sínum á þann
hátt, a8 senda írú Tngunni 136 kr. 16 aura, og fylgdu
];ar með blessunaróskir til starfs hennar.
Þegar þar var komiö, aÖ hætt yði útgáfu ,,Dýra-
vinarinsvar ekkert málgagn til, er heittist fyrir
dýraverndunarmálinu. Á fundi Dýraverndunarfélags-
ins i marzmánuði 1915 bar frú Ingunn fram tillögu
um, að félagið kæmi á stofn og gæfi út blaÖ í þarfir
sinna mála. Var ])essari tillögu tekið nokkuð misjafn-
lega, og myndi ef til vill hafa orðið dráttur á út-
komu blaðsins. En Emil Rokstad gaf til ])css 300
kr., og frú Ingunn kostaði að öllu leyti fyrsta tölu-
l)laðið,ogeftir hennar tillögu var blaðið nefnt D ý r a-
verndarinn, og byrjaði að koma út 1916.
Geta mætti um allmargt fleira af starfsemi frú
Ingunnar i þarfir Dýraverndunarfélagsins, dýra-
verndunarmálsins og Dýraverndarans. Hér verður ])ó
numið staðar að þessu sinni. En liins er ekki að
dyljast, að helzti lcngi hefir dregizt, að Dýravernd-
unarfélagið sýndi frú Ingunni þann virðingarvott,
að kjósa hana hciðursfélaga, og þá eigi síÖur, að
Dýraverndarinn minntist hennar með skyldu þakk-
læti og virðingu.
Kunnugt er, að einna styrkustu stoðir dýravernd-
unarmálsins hér á landi um flest hafa þeir verið,
Þorsteinn skáld Erlingsson og Tryggvi bankastjóri
Gunnarsson, að ógleymdum öðrum dýravinum, ým-
ist báðir á sömu leiÖ eða hvor með sínum hætti.
En jafnvíst er og, að frú Ingunn Einarsdóttir hefir
verið og er ein af meginstoðum þessa máls hjá oss,
svo og Dýraverndunarfélagsins, og mun þetta verÖa
eigi sízt ljóst, þegar stundir líða og raktar verða
minningar íiðnu daganna og þessi mál rifjuð.
Orða sannast mun það, að frú Ingunn Einarsdótt-
ir sé ein meðal merkustu kvenna þjóðarinnar fyrir
ævistarf sitt, einstætt og óhvikult, eins og nú hefir
verið sýnt, og er Dýraverndunarfélaginu sómi að því,
að mega telja hana heiðursfélaga sinn.
Dýraverndarinn flytur henni í sínu nafni, Dýra-
verndunarfélagsins og allra dýravina hérlendis virð-
ingarfyllstu þakkir fyrir starf hennar í þarfir mál-
leysingjanna, — starf, sem knúið er fram af hjarta-
])örf hennar, og árnar Dýraverndarinn henni friðar
og blessunar á ævikvöldi hennar.
Skngglnn.
(Brot).
Þó að nú sé að þrjóta þriðja bréfsefnið af papp-
írpum, þá er eins og eg sé enn þá ekki kominn að
efni þessa bréfs. Á bréfmiða í fyrra mun eg hafa
sagt þér frá slysinu, sem mig henti. Eg ætla ekki
að kvarta. Mér finnst, sem lítið karlmennskubragð
myndi að því. En eg fæ varla við ]>ví gert, að nokk-
uð er mér það ömurlegt, þegar eg reyni að mjakast
áfram á gervifótunum og tveimur hækjum og get
hvorki staðið upp né setzt, nema dætur mínar hjálpi
mér. Konan mín gerði það, meðan hún lifði. En hún
var kölluð frá mér í vor. Og það skarð fær eng-
inn bætt mér, annar en sá, sem gaf mér hana og
tók hana frá mér. En fullfær væri eg enn til flestr-
ar þeirrar vinnu, sem eg kann, ef eg mætti njóta
meðfæddra fóta minna. Eg er að reyna að úðra við
ýmislegt smávegis í höndunum, í sessi mínurn. Og
mikið lán er mér, að halda enn óskertri sjón. Eg
les því allt, sem eg fæ auga á komið af bókum og
blöðum, og unun er mér að því, að lesa flest, sem
kemur að heiman. Svo er eg að skrifa annað veifið,
ýmist mönnum hér vestra, gömlum kunningjum heima
— en þeim fer fækkandi — eða eg er að pára um
viðburði frá liðnum dögum heima. Og nú kemur
sér vel, að eg náði liðlegri og settri stafagerð hjá
síra Þorgrími fermingarföður mínum.
Eg sagði, að dapurlegt fyndist mér, að mjakast
áfram á gervifótum og hækjum. Þó er það satt, að
eg hefi lifað marga sælustund síðan eg varÖ örkumla,
sé alls gætt — eg á við sælustund i huganum. Nú eru
nítján ár síðan eg fluttist að heiman vestur um haf,
og rúmlega sextán ár var eg ófaftlaður og vinnufær.
Þau áriti dreymdi mig oft heim, raunar vakandi og
sofandi, en langmest sofandi. En síðan eg varð ósjálf-
bjarga, hefir mikil breyting oröið á þessu. Og þó
að eg búizt varla við að geta með línum þessum gert
þér fulla grein þess, þá kysi eg að minnast á sitt
hvað með fám orðum.
Eg get húizt við, að þú eigir bágt með að
trúa því, hve oft eg lifi heima á gamla Fróni, föður-
landinu mínu. Eg sit og stari í austurátt, glaðvak-
andi og heill heilsu. Og eg sé ekkert annað en fóstur-
land mitt, héraðið mitt, sveitina mína, æskustöðvar