Dýraverndarinn - 01.10.1929, Blaðsíða 3

Gnðm. skáld Friðjónsson
sextugur.
Því fer fjarri að Dýraverndarinn telji sér fært að
minnast til nokkurrar hlitar á bókmenntastarfsemi
þessa fjölhæfa og glöggskyggna
íslenzka andans manns. Er þar til
margs að sjá og starf hans orfei'Ö
mikið og fjölþætt.
G. Fr. hefir jafnan farife þjófe-
leife. Hann hefir mefe ýmsum hætti
borið á horfe eigi fáar ntyndir úr
innstu fylgsnum sálarlífs íslenzkr-
ar alþýfeu, sannar og skrúfefagrar,
eftir atvikum, og sumar meistara-
lega fágafear. Og eigi deilir máli,
hvort búningurinn væri Inmdið mál
efea óbundiÖ. Aíttjaröarást,
rækni og hjartaylur til alls jiess,
sem íslenzkt er, leynir sér hvergi
i ritum hans. Þá fer traust hans
á dáðríku starfi ekki huldu höffei
eða trúin á jjjóðlega mannasiðu,
ættrækta á horfnum öldum, mefe
þrautseigju og drengskap, gegnum
elda og ísa og margs konar van-
hagi þjóðar vorrar, manngerva og ekki. — Þá er
málkyngi G. Fr. Hefir hún um fulla þrjá tigi
vetra verið á orði höfð. Þykir hann jiar sporfimur,
stórstígur, ganghreinn og skilgóður. Og svo er hitt
lítt af hljóði mælt, að ferð hans sé kennileg, er hann
grípur skáldfákinn af flugstökki til kostanna, lætur
hann þrunia, ofar láði og legi og özla sólgráðið eða
svifa um hrannir leiftrandi norðurljósa, svo að fálu-
gneistarnir sindra um fjallseggjar, unz fákurinn hæg-
ir skriðinn og við ymur dísmjúkt og draumvært ljúf-
lingslag, þá er hann að sprettlokum svifur, hástígur og
hnarreistur, hrynvisst hýrusporið og lætur staðar
numið.
Þó að Dýraverndarinn megi eigi við korna að
Fr., svo að
fær hlaðið eigi
undan jwí komizt, afe votta hon-
um þökk fyrir allt þafe andlega
verðmæti, er hann Jægar hefir fært
þjóð sinni og flest mun verða
henni seingleymt.
En skyldast telur Dýrav. sér afe
Fr. þökk sina og allra
góðra íslendinga fyrir jjað, hve
fast, viturlega og óskeikult hann
hefir beitzt fyrir rétti og vernd
málleysingja, fyrst og síðast. Hefir
hann þar margt rakife til rótar og
dregife J>au dæmi fram, er annars
vegar sýna heimsku manna, hug-
leysi, tómlæti og piltshátt, en hins
vegar vitsmuni dýra, mnhyggju,
skyldurækni og tryggð, og það
með þeim frábrigðum stundum, að
flestir menn mætti margt af læra,
það, er öllum væri einhver menningarauki og dreng-
skapar.
Satt mál mun það, að engin þau íslenzk skáld og
rithöfundar, sem nú eru á lífi, munu hafa haldið
jafntrútt á málstað dýranna og af jafnmikilli snilli
og fjölhæfni, sem G. Fr., og væri skyldast að hann
ldyti að launum óskifta þökk aljijóðar.
Nú, 25. október, er Guðmundur Friðjónsson sex-
J > j ófe-
ræða skáldskap G.
samandi væri, ])á
votta G.
Guðmundui Friðjónsson.