Dýraverndarinn - 01.10.1929, Síða 9

DÝRAVERNDARINN
63
enn liticS aftur. Er þá Kópi kaminn á hæla hesta
minna. Lét eg þetta þá afskiftalaust og hann vera
frjálsan ferÖa sinna.
SiÖan hélt eg leiöar minnar upp Gr'.msnesveg og
fekk ferju yfir Brúará í Reykjanesi, og hafÖi hest-
ana á eftir bátnum, þegar hann var kominn á flot.
Tók eg þá eftir því, að Kópi, fylgispaki vinurinn
minn, var eftir á árljakkanum, sem við rerum frá.
Bað eg þvi ferjumanninn að gæta hans þangað til
eg kæmi til baka. S'.ðan hélt eg leið m'na upp með
ánni. Fór eg sunnan við ána, en Kópi tók á rás upp
eftir nyrðri árbakkanum.
Farvegi Brúarár er svo háttað, að á honum verð-
ur knébeygja uppi undir Skálholtsfjárhúsum. Þar, í
bugnum, gerði eg nokkurar tilraunir til aö ná Kópa
yfir um til m'n. Hann leitaðist við að synda yfir um,
en tókst það ekki. Skildi þar með okkur, og þótti
mér það sárt, eins og á stóð.
Þegar eg kcm aftur að Reykjanesi, spurði eg
ferjumanninn um seppa minn. Vissi ferjumaður ekki
um hann, en gat sér til, að verið gæti áð drengir,
sem heima væri, vissi um hann. Fór eg þá heim og
frétti drengina um seppa. Þeir sögðust hafa séð kol-
óttan hund hlaupa neöan við bæinn. Varð eg að fara
heim við svo búið, og Kópi sást hvergi. En morg-
uninn eftir kom hann heim, og varð þá fagnafund-
ur hjá vinunum, már og honum, er skilið höfðu með
nokkurum styttingi daginn áður.
Þetta sumar var það einn dag, að vinnumaður
minn var úti á teigi að binda hey. Fleygði hann af
sér höfuðfati sínu fyrra hluta dags. En þegar hann
fór heim um kvöldið, nennti hann ekki að leita höfuð-
fatsins. En um kvöldiS fannst Ivópi hvergi. Morg-
uninn eftir lá hann hjá höfuðfati mannsins, og mætti
af því marka tryggð hans og ábyrgðartilfinningu.
Fyrsta sumarið (1923), sem eg var hér í Baldurs-
haga, reisti eg skúr og tróð hann með mosa, er eg
fekk hjá Guðmundi nábúa m'num á Lögbergi. Sendi
hann már mosann á hestvagni með manni, sem var
á leið til Reykjavíkur. Spurði eg manninn, sem færði
mér hestinn, hvort eigi ætti að senda með hestinn
til baka. En maðurinn sagði, að þess þyrfti ekki, því
að hesturinn væri vanur að fara milli bæja með
vagn í eftirdragi. Þrátt fyrir þetta, sendi eg dreng
áleiðis með hestinn og vagninn. Var þá Kópi hjá
okkur. Drengurinn skildi við hestinn, er hann var
kcminn miðja vega, og veitti því ekki athygli, að
Kópi var þá kominn þar.
Nokkuru síðar kom eg að Lögbergi. Spurði eg
hvort hesturinn hefði skilað sér heim. Var því ját-
að, en þess jafnframt getið, að hesturinn hefði ekki
verið einn á ferð.
Þegar hesturinn var kominn upp fyrir svonefnda
Hólmsbrú, veittu heimamenn á Lögbergi þvi eftir-
tekt, aS eitthvað væri það, er fylgdi vagninum eftir.
Lest þessi sisaðist áfram til þess, er hún náði hóln-
um, sem Lækjarbotnar stóðu á og nú er Túnhóll
kallaður. Þar fer hesturinn út af veginum og ætlar
að velta sér. Sjá þá Lögbergsmsnn, að hundur kem-
ur hlaupandi, en áður en hann kæmi heim á hlað
litur hann við, eins og hann gæfi þvi gætur, hversu
hestinum færist með vagninn. Hafði hesturinn velt
sér, eða leitazt við að gera það, og var nú staðinn
upp. Kópi minn var sá, sem fylgt haföi vagnhestin-
um. Þegar hann sér hætti hestsins, þaut hann til
baka og aftur fyrir vagninn. Fylgir hann síðan eftir
hesti og vagni þangað til hesturinn beygir af alfara-
leið heim á hlaðið.
Lögbergsmenn kölluðu á Kópa og hugðu að gæða
honum á einhverju. En hann virti þetta að vettugi,
lét sem hann heyrði það ekki, hljóp þegar brott og
linnti ekki hlaupunum, fyrri en heima hjá sér.
Eg l'.t svo á, að Kópi hafi skilið allvel það, sem
eg mælti við manninn, svo og hitt, hvert hesturinn
skyldi fara. Honum hafi svo sýnzt heldur óvænt í
efni um hestinn, færi hann með vagninn einn sér.
Tók hann þá til sinna ráða og fylgdi hestinum heim
að hlaði á Lögbergi. Þá vissi hann hlutverki sinu
lokið að þvi sinni, þekktist ekki ávarp Lögbergs-
manna og skauzt heirn til sín.
Eg átti telpu, 10 vetra,' sem naut kennslu á Geit-
hálsi fyrsta veturinn, sem eg var í Baldurshaga. Væri
veður gott, átti hún að ganga heim á kvöldin, er
kennslu væri lokið, og það gerði hún jafnan. Þó
fór hún ekki heim, væri veður illt eða mjög tvísýnt.
En um háttu Kópa, í sambandi við þetta, var það
upplýst, að þau kvöld, sem telpan fór ekki heim,
vegna óveðurs, kom hann að Geithálsi og snuðraði úti
og inni. En þegar hann hafði sannfærzt um, aö telp-
an væri þar, þá fór hann ánægður aftur heim og
þáði hvorki vott né þurt, þótt honum væri boðið ]iað.
Um þetta vissi eg ekki fyrr en Geithálsmenn sögðu
mér það. í þessum háttum Kópa finnst mér sem tví-
mælalaust sýni sig eigi litil athygli og aðdáunarverð
umhyggja, og myndi eigi úr hófi stillt, þótt óskað
væri, að þessir eiginleikar, athygli og umhyggjusemi,