Víðir - 04.11.1950, Síða 2

VIÐIR
VIÐIR
3
JPiáir l
\ kemur út á laugardögum |i
!| GAMALT OG NÝTT !;
;! EINAR SIGTJRÐSSON í
íuwmwwvwvjw.wjv3
Vetrarbyrjun.
Trén eru að fella gul lauf-
in. Rauðir berjaklasarnir
standa lengst. Loks falla þeir
einnig til jarðar, og með þeim
seinustu leifar sumarsins.
Trén standa ber eftir. Hinn
grái litur haustsins verð'ur
ríkjandi, og snjórinn er á
næstu grösum. Veturinn er
genginn í garð.
Menn finna nú gerla en áð-
ur, hversu myrkrið leitar á.
Vinnudagurinn úti verður
stuttur og atvinnan minnkar.
Hjá þeim, sem ekki hafa fast-
ar tekjur, verður afkoman
erfiðari, jafnframt þvi, sem
þarfirnar þó vaxa vegna jól-
anna.
Þó að menn hafi í bæjun-
um getað sigrazt á kuldan-
um og myrkrinu, Jæsir óttinn
við skammdegið sig í hugi
manna, og kvíðinn fyrir af-
komunni verður þá meiri en
endranær. Strax og kemur
fram yfir áramótin fer að
lifna yfir inönnum, sjálfs-
bjargarviðleitni þeirra vex, og
þeir fara þangað, sem helzt er
von um aflabrögð og vinnu.
Eins og er, er ástandið í
atvinnu- og fjármálum þjóð-
arinnar verra en það hefur
lengi verið, og menn horfa nú
með meiri kvíða til framtíð-
arinnar en oft endranær.
Verkfall á togurunum, vélbát-
arnir flestir aðgerðarlausir,
iðnaðurinn lamaður og mikið
af landbúnaðinum á í erfið-
leikum vegna slæins tíðarfars
og fjárskiptanna. Gjaldeyrir-
inn eyddur og safnað erlend-
um skuldum. Atvinnu- og
fjármálakreppa. Það er meiri
skammdegissortinn, sem nú
grúfir yfir íslenzku atvinnu-
lífi.
En hið hörmulega ástand
í atvinnu- og fjármálum þjóð-
arinnar á sér ekki neinar dul-
arfullar orsakir. Það er eins
með þjóðina í heild og ein-
staklingana, að hver er sinn-
ar gæfu smiður. Og gæfa ein-
staklinganna, og þar með
þjóðarheildarinnar, er fólgin
í starfi. En til þess að ein-
staklingarnir geti starfað,
verða þeir að hafa frelsi til
þeS, en það vantar mikið á,
að svo sé, hvað íslendinga
snertir.
Léttið af viðjunum og allt
atvinnulífið lifnar við. Drag-
ið í bili útgjöld ríkis og bæja
cvj fjá miá f.
Um auglýsingar.
Auglýsingum fylgir alltaf
viss ábyrgð gagnvart almenn-
ingi. Sá, sem auglýsir, þarf
að hafa það hugfast, að hann
þarf með auglýsingunni að
uppfylla skyldur gagnvart
fjöklanum. Auglýsingar þurfa
að vera sannorðar og réttar
og auðvelda almenningi að'
komast að sem réttastri nið-
urstöðu um það, sem hann
vanhagar um, geta t. d. greint
á milli gæða og verðs, ef um
það er að ræða.
Frá sjónarmiði neytandans-
er það sóun, þegar notað er
óheyrilega mikið fé til aug-
lýsinga og skreytinga dýrra
umbúð'a, sem svo er lagt á
vöruna og gerir hana dýrari
saman, lækkið tollana og þar
ineð dýrtíðina, leyfið frjálsari
innflutning, sem stuðlar að
aukinni samkeppni, skapið
hvöt hjá framleiðendum til
lands og sjávar til að afla
sem mestra útflutningsverð-
inæta. Þá leitar kaupgetan í
framleiðsluna. Og er með' því
hægt að áorka meiru í skjótri
svipan en allri hinni erfiðu
baráttu, sem nú er haldið
uppi, til þess að draga úr
kaupgetunni. Þá mun hækk-
andi sól heilsa íbúum þessa
lands glaðari og vonbetri um
framtíðian en þeir eru nú.
en hún þarf annars að vera,
en hefur þó lítið gildi fyrir
kaupandann.
Hér á landi er ekki miklu
fé varið til auglýsinga á móti
því, sem gerist erlendis. í
Ameríku eru mörg stór fyrir-
tæki, sem verja tugum milj-
óna dollara til auglýsinga-
starfseminnar. Islendingum er
nærri óskiljanleg slík eyðsla,
þegar eitt fyrirtæki ver
kannske til auglýsinga. jafn-
hárri upphæð og öll ríkisút-
gjöld Islendinga nema árlega.
I Bretlandi eru auglýsinga-
útgjöld miklu minni en í
Ameríku, þó er talið, að aug-
lýsingakostnaður í Bretlandi
nemi sem svarar 1000 krón-
um íslenzkum á hverja fjöl-
skyldu.
Hér á landi eru engar
skýrslur til um, hve miklu fé
er eytt í auglýsingar, en væri
það samsvarandi og í Bret-
landi, næmi það 25—30 milj-
ónum króna. En það er mjög
langt frá því, að svo sé. Hér
hefur líka svo lengi verið ó-
venjulegt ástand í verzlun-
inni, því að síð'ustu tvo ára-
tugina hefur alltaif staðið upp
á seljandann að geta fullnægt
eftirspurninni. Hann hefur
ekki þurft að leggja í stór
auglýsingaútgjöld til þess að
geta selt. Og nú síðustu tvö
árin hefur svo til allt, sem
útlent er, selst, og gamla
birgðir líka, sem menn voru
orðnir úrkula vonar um, að
nokkurn tíma myndu seljast,
hafa gengið út. Vöruskortur-
inn og minnkandi verðgildi
peninganna hafa gert hér
miklu meira en nokkrar aug-
lýsingar hefðu getað' megnað.
Nú er það undantekning að
sjá erlenda vöru auglýsta til
sölu.
Sá tími fer í hönd, sem mest
ber á auglýsingum í blöðum
og útvarpi. Með hverju ári
sem líður, verður mönnum
ljósara hið mikla gikli aug-
lýsinganna.
Danska: krónan
og pundið.
Nationaltidende komast að
þeirri niðurstöðu, að sú skoð-
un geri æ meira vart við sig,
að danska krónán myndi ekki
fylgja stérlingsþundinu, þó
að það yrði hækkað.
Margir danskir innflytjend-
ur kaupa nú ákaft sterlings-
pund, og er það talin senni-
legasta skýringin á, að skuld
þjóðbankans við útlönd
hækkaði í september um 67
miljónir króna.
Ríkisskuklabréf hafa fallið
í verði, en hlutabréf hækkað.
Er þetta talið benda til þess,
að enn frekara gengisfall
verði á dönsku krónunni og
menn séu þess vegna að festa
i'é sitt í verðmætum, se»i
ekki tapa gildi sínu við geng-
isfellingu.
VerSbólga í U. S. A.
Verðhækkanir þær, seni
undanfarið haí'a átt sér stað
í U. S. A., eiga engan sinn
líka síðan 1919 og 1920.
Heildsöluvísitalan hefur nú
náð hámarki þess, sem hún
var eftir stríðið, árið 1948, og
neyzluvöruvísitalan liefiu’
einnig náð hámarki.
Eftir því sem fram kemui'
af við'skiptum við banka og
^parisjóði hefur peningavelt-
an aukizt um 33% síðan í
júní.
Framleiðslan er að ná há-
marki sínu, og nokkuð hefur
borið á skorti á verkafólki í
sumum iðnaðarborgum.
Verkamenn í stáliðnaðin-
um reyna nú að fá kaup sitt
hækkað um sem svarar kr.
2.50 um klukkustundina.
Ilafa þeir þá fengið fjórar eða
fimm launahækkanir síð'an
1945. Búizt er við, að stál
haldi áfram að hækka í verði
og að nokkur skortur verði á
því.
Framleiðendur hafa hækk-
að' verð á bílum, sjónvarps-
tækjum og tízkuvörum.
UtanríkisviSskipti.
nokkurra landa.
í ágúst síðastliðnum var
verzlunarjöfnuður Bandaríkji
anna óhagstæður í fyrsta sinn
síðan 1937. Innflutningurinn
nam 819 milj. dollurum, en
útflutnignurinn 760 miíj.
O. HENRY:
Skólaganga er ekki einhlýt.
Smásaga, sem lýkur í næsfu 2 fil 3 blöðum.
O. IIENRY (1862—1910), sem hét réttu nnjni
William Sydney Porter, var Suðurnkjamaður, korn
í jyrstu jrá Carolinu. Hann ritaði hina jyrstu aj
orðlögðu smásögunum sínum, meðan hann var að
taka út rejsingu jyrir jjárstidd úr eigin hendi. Þeg-
ar liann var laus orðinn, náðu smásögur lians geysi-
legum vinsœldum, og vdr liann orðinn auðugur
maður, þegar hann lézt. 0. Henry á metið sem
liinn klassiski smásagnaliöjundur Ameríku. Aðal-
einlcennin eru jyndni lians og kímni, róttœlc mann-
þekking og hin meðjædda snilld að kveikja Ijós á
„rakinu“ í rójubroddinum í sögulokunum.
Jerome gamli Warren bjó í 100.000 dollara húsi í 35.
Austur-50-Soforth götu. Hann var skýjaskafa miðbæjar-
brakún og svo fjáður, að hann gat veitt sér að ganga nokkr-
ar húslengdir, sér til heilsubótar, á hverjum morgni í hum-
áttina til skrifstofu sinnar og taka svo bíl það, sem eftir
var leiðarinnar.
Hann átti kjörson að nafni Gilbert, — Cyril Scott gat
vafið gamla manninum um fingur sér — sem var orðinn
frægur málari jafnskjótt og hann gat gusað málningunni
úr skjóðunni. Annar kjörgripurinn á heimilinu var Barbara
Rosa, stjúp-frænka hans. Maðurinn er fæddur til mæðu.
Og vegna þess að Jerome gamli átti sjálfur engin skyld-
menni, beygði hann hnakkann undir ok annarra.
Gilbert og Barböru gekk allt að óskum. Þau lifðki eins
og blóm í eggi. I nágrenninu var það almenn skoðun, að
þau myndu um eitthvert nónleytið standa undir blóma-
klukkunni og lofa prestinum því hátíðlega að láta ekki
falla á gullið hans Jerome gamla af hreyfingarleysi. En,
þegar hér er komið sögu, kemur babb í bátinn.
Fyrir þrjátíu árum, þegar Jerome gamli var ungur Je-
rome, átti hann bróður, sem Dick hét. Dick þessi fór vest-
ur á bóginn að leita sinnar eigin gæfu eða hamingju ein-
hvers annars. Ekkert spurðist af Dick, þangað til Jerome
gamli fékk einn góð'an veðurdag bréf frá bróður sínum-
Bréfið var illa skrifað á strikaðan pappír. Það lyktaði af
reyktu svínsfleski og ketilkaffi. Efnið var stutthalalegt og
stafagerðin hlykkjótt.
Af bréfinu sást, að í stað þess að Dick hcfði þröngvað
kosti hamingjunnar og knúð hana til fylgilags við sig, liafði
hann sjálfur verið tckinn í bóndabeygju og orðið að liýsa
rækals fátæktina. Að svo miklu leyti sem ráða mátti af
bréfinu, var hann að berja nestið, og var kvellisýkin svo
mögnuð, að' fjalldagga-viskýið fékk ekki sigrazt á henni-
Það ein, sem þrjátíu ára fyrirhvggja liafði lásað honum á
fjörurnar, var einkadóttir hans, nítján ára gömul. Hafði
Dick sent hana sjóleiðis í austurátt og greitt fargjald fyrir-
fram. Skyldi Jerome fæða hana, klæða, fóstra, fræða,
hressa, hugga og hlúa að henni alla hennar ævidaga eðli-
Jegs mannsaldurs eða þangað til gifting hennar skildi þau-
Jerome gamli var bústólpi. Ilvert mannsbarn veit, að
Atlas ber gervalla heimsbyggðina á herðum sér. Ennfrem-
ur að Atlas tyllir tánum á fjárhúsgrind, og að þessi fjár-
húsgrind hvílir á bakinu á turtildúfu. En nú þarf turtil-
dúfan sjálf að liafa eitthvað til að standa á, og það er
stólpinn hann Jerome gamli og hans líkar.
Eg veit ekki, livort ódauð'leikinn fellur mönnunum J
skaut. En ef það verður ekki, hefði ég gaman af að fá að
vita, hvenær og hvernig mönnum eins og Jerome ganiU
verður launað, eins og þeir verð'skulda.
Þau tóku á móti Nevödu Warren á járnbrautarstöðinni-
Hún var smávaxin yngismey, fallega sólbrennd og mjög'
hraustleg útlits. Einmitt stiilka, sem jafnvel vindlingasah
liefði hugsað sig tvisvar um að ónáða. Allt látbragð henU'
'iollurum. Verzlunarjöfnuð'ur-
"iii var þó enn óhagstæðari en
ilam kemur af þessum tölum,
l*ví að Banda?5kin greiddu
sjá]f mikið af ameríska út-
^itningnum. Innflutningur-
"Ju var 13 milj. dollurum
{'“inni í ágúst en í júlímánuði.
b Frakkar höfðu 8 miljarða
l'Jinka meiri útflutning en
lí|aflutning í september, en þó
V|ir verzlunarjöfnuðurinn 9
fyrstu mánuði ársins óhag-
áaeður um 56 miljarða
ífanka,
I september var met í belg-
'ska innflutningnum eftir
ilHð, þar sem flutt var inn
W 9.770 milj. b. fr. Útflutn-
Hgurinn var ekki nema 6.221
H'ljónir b. fr. Þessi mikli inn-
^Utningur stafaði af birgða-
r°fnun. I júlí Og ágúst var
Úíiað'urinn líka lamaður af
^rkföllum vegna heimkomu
i eopolds konungs.
I ágúst var innflutningur
ttna 562 milj. króna og út-
I # * #
ttnmgurinn 378 milj., og
!llr innflutningurinn þannig
milj. króna meiri en út-
1 ^tningurinn, og er það meira
í nokkrum mánuði öðrum
1 'tiörg ár.
!jvaS merkir
^CA og OEEC?
ECA er stytting á Eco-
l()tnic Cooperation Admini-
'fation, sem stjórnar efna-
^gssamvinnunni, Marsháll-
'Jálpinni svokölluðu.
OEEC er stytting á Or-
jjttiisation for European
‘r‘°nomic Cooperation, Stofn-
lltl efnahagssamvinnu Evr-
ópuþjóðanna, en skilyrðið
fyrir Marshallhjálpinni er að
taka þátt í henni. í OEEC er
einnig fjallað um fleiri mál
en þau, sem snerta beint
Marshallaðstoðina.
Frjáls pund hækka.
Menn liafa ekki tekið al-
varlega yfirlýsingu brezku
stjórnarinnar um, að pundið
verð'i ekki hækkað í verði,
segir Fin. Times.
í fyrra, skömmu áður en
pundið var lækkað, lýsti
Cripps, f j ármálaráðherra
Breta, því yfir, að ekki kæmi
til mála að lækka pundið, en
hjá lækkun þeirri varð þó
ekki komizt, Nú er yfirlýsing
Geitskells um, að pundið
verði ekki hækkað, talin engu
trúverðugri en yfirlýsing
Cripps í fyrra.
Vonin um gróða af hækkun
pundsins, hefur komið' fram í
því, að mikið hefur verið
lceypt af sterlingspundum og
brezkum ríkisskuldabréfum
fyrir erlenda mynt. Einkum
hafa það verið Bandaríkja-
menn, en hinir varkáru Sviss-
lendingar hafa einnig verið
þar á ferðinni. Þá hafa Belgíu-
menn tekið þátt í þessu kapp-
hlaupi um pundið, þó að þeir
hafi löngum talað um það
með lítilsvirðingu.
Fjármálasérfræð'ingur Reut-
ers heldur því fram, að það
eigi ekki að hækka pundið
gagnvart dollar, heldur eigi
að lækka dollarinn gagnvart
pundinu. Það sé ekki pundið,
sem sé of lágt skráð, heldur
\
I yar falslaust. Þegar horft var á hana, gat ýmsum dottið
"n í hug í stuttu pilsi og með leðurleggbjargir og sýnzt hún
Vl'a að skjóta bolta eða temja hest. En eins og hún var
'u í fallegu, hvítu blússunni sinni og svarta pilsinu, var
Un sífellt undrunarefni.
Hún var svo ranrimefld, að henni virtist leikur einn að'
\'na, hvernig hún sveiflaði í kring um sig þungri ferða-
°sku, sem borðalagðir burðarkarlarnir reyndu árangurs-
',nst að hrifsa frá henni.
^ >»Eg er viss um, að við verðum mestu mátar“, sagði
arbara og stakk nefinu í hraustlega, sólbrennda kinnina.
»,Eg vona það einnig“, sagði Nevada.
>,Kæra, litla, frænka mín“, sagði gamli Jerome, „þú ert
llls velkomin í mitt hús og það væri föður þíns“.
»Eg þakka“, sagði Nevada.
„Og ég ætla að kalla þig frænku mína“, sagði Gilbert
/k bros hans var eins og draumur.
„Gerið svo vel að taka ferðatöskuna þá arna“, sagði
j ^Vada. „IJún vegur eina miljón punda. Það hafa verið
<lbn í hana sýnishorn úr sex gömlu námunum hans pabba“,
,S<l8ði hún Barböru til skilningsauka. „Ég geri ráð fyrir, að
'Jn svari til níu centa virðis hver þúsund ton,n en ég lofaði
n gamla manninum að koma þessu heilu í höfn“.
I bað er siður að skírskota til þeirrar flækju, sem venju-
'ga getur orðið úr einum manni og tveim stúlkum, eða
^öi stúlku og tveim mönnum, eða úr einni stúlku, einum
janni og einum heiðursmanni, eða — í stuttu máli —
anhvers af þessum dæmum, sem geta orðið eins og þrí-
^ringar. En þetta eru aldrei tilgangslausir þríhyrningar.
j r'ii- eru ætíð jafnhliða — og aldrei jafnhliða. Þegar Nevada
j . arren kom, röðuðii þau sér, hún, Gilbert og Barbara, í
nn slíkan fyrirmyndar þríhyrning, og í þeim þríhyrningi
' a,'ð Barbara grunnlínan.
jVforgun nokkurn var Jerome gamli að drolla langt fram
ybr morgunverð við að lesa eitthvert allra leiðinlegasta
niorgunblaðið í borginni, áður en hann hefði sig af stað í
Ilngnagildruna sína í miðbænum. Honum var farið að'
bykj a mjög vænt um Nevödu. Honum fannst liann finna
sé það dollarinn, sem sé of
hátt skráður.
Þjóðverjar byrja að
telja saman skuldirnar.
Þýzku skuldirnar síðan fyr-
ir strið eru samtals um 3.5
miljarðir þýzk rnörk, fyrir ut-
an vexti, og eru þar ýmsir
gamlir kunningjar eins og
Daveslánið, Younglánið' og
Kreugerlánið.
Skuldir, sem hafa orðið til
síðan, nema um 35 miljörðum
marka.
Mikil timburkaup.
Hækkandi verð.
Bretar hafa keypt 125.000
standarda af timbri frá Brit-
ish Columbia til afgreiðslu
um mitt najsta ár. Verðið er
5% liærra en í júlí í sumar.
Flutningsgjöld hafa hækk-
að verulega upp á síðkastið,
og er cif-verðið um 75 ster-
lignspund standardinn á
timbri, sem svarar að' gæðum
til bezta sænska timbursins.
í Bretlandi hafa timburkaup
hingað til verið í höndum
þess opinbera, en framvegis
munu einstaklingar annast
þau.
Knappt um kol.
Kolamarkaðurinn hefur
breytzt mjög síðustu mánuð-
ina. Bretland, Þýzkaland og
Pólland voru aðalseljendurn-
ir. Bretar hafa undanf'arið
safnað birgðum af kolum.
Þýzki iðnaðurinn fer stöðugt
vaxandi, og hefur því þörf
fyrir kol í æ ríkari mæli. Er
talið vafasamt, að kolaið'nað-
urinn í Rulir verði fær um að
standa við alla sína samn-
inga um kolasölu núna í
haust. Pólland selur nú minna
til Vestur-Evrópu en áður.
Belgía og Frakkland, sem
gátu ekki áður selt alla fram-
leiðslu sína, selja nú allt upp.
Eftir því, sem útlitið er,
getur vel farið svo, að byrjað
verði að flytja aftur kol frá
Ameríku, en því var alveg
hætt um skeið'.
22% meiri en
fyrir stríð.
Það er nú mjög rætt um
það, hvort skipastóll heimsins
sé ekki að verða of mikill.
Það hefur ekki einungis verið
byggt í skarðið fyrir það, sem
sökkt var í stríðinu, heldur
er nú skipast.óllinn orðinn
22% meiri en 1939.
VerShækkanir.
Fyrir nokkrum dögum náði
verð á gúmmíi hámarki, sem
það liefur ekki náð' síðan
1912.
Það getur haft mikla verð-
hækkun í för með sér á bóm-
ull, að Bandaríkin liafa á-
kveðið að minnka útflutning
sinn á bómull um 50%.
Vígbúnaður
ekki sama og stríð.
Þó vígbúnaður hafi í för
með sér aukna eftirspurn eftir
hráefnum, er vígbúnaður þó
engan veginn sama og stríð,
hvað eyðsluna snertir.
I Bandaríkjunum sést þetta
glöggt á því, að vígbúnaður-
inn árið 1951 krefst aðeins
um 4%, af núverandi stál-
hjá henni mikið af hinu kyrrláta sjálfstæði bróður síns
sáluga og heiðbjörtu hreinskilni.
Stofuþernan færði Nevödu Warren innsiglað bréf.
„Gerið þér svo vel, sendisveinn kom með það“, sagði
hún. „Hann bíður eftir svari“.
Nevada var að blístra spænskan vals og virð'a fyrir sér
vagnana og bílana á strætinu. Hún tók við umslaginu og
þekkti á ofurlitlu gullnu málaraspjaldi í efra horninu til
vinstri, að bréfið var frá Gilbert.
Þegar hún hafði opnað bréfið, renndi hiin augunum
yfir innihaldið, eins og hún ætlaði að teyga það. Þessu
næst varð hún mjög alvarleg á svip, sneri sér við, gekk
til frænda síns og staðnæmdist hjá olnboganum á honum.
„Jerome frændi, er Gilbert ekki góður piltur?“
„Hvað áttu við, blessað barn?“ sagði Jerome gamli og
vöðlaði saman blaðinu, svo að skrjáfaði í því. „Yitaskuld
er hann það. Ég ól hann upp sjálfur“.
„Hann myndi ekki skrifa neinum neitt, sem ekki væri
hárrétt — ég á við, sem hver og einn mætti ekki lesa og
vita ?“
„Ég hefði gaman af að' sjá hann gera það“, sagði frændi,
og reif handfylli sína úr dagblaðinu. „Hvað', hvers vegna?“
„Lestu þetta bréf, sem hann sendi mér rétt í þessu,
frændi, og athugaðu, hvort þér virðist það allt rétt og
viðeigandi. Þú veizt, að ég þekki ekki háttu og siðvenjur
stórborgarfólksins“.
Gamli Jerome kastaði dagblaðinu á gólfið' og tróð á því.
Svo tók hann bréf Gilberts og las það tveim sinnum hörku-
legur á svip. Og loks las hann það í þriðja sinn.
„Hvað er þetta barn?“ sagði hann, „þú varst. nærri því
búin að 'hleypa upp í mér — koma mér í géðshræringu —
þótt ég væri viss um þann pilt. Hann er lifandi eftirmvndin
hans föður síns — önnur útgáfa — og hann var gull að
manni. Hann spyr einungis um, hvort þið Barbara getið'
verið tilbúnar klukkan fjögur síðdegis í bilferð út á Lang-
Eyju. Ég sé ekkert athugavert við þetta nema bréfsefnið.
Mér er alltaf blóðilla við þennan bláa litblæ“.
„Væri þá rétt af mér að fara?“ spurði Nevada áköf.
f ramleiðsl u Banda r í k j a n n a,
og að ýmis fyrirtæki, sem á
stríðstímum myndu eingöngu
vinna að hergagnaframleiðsl-
unni, eins og General Motors,
telja, að t. d. bílaframleiðsl-
an muni að' vísu minnka hjá
þeim um 10% af heildarfram-
leiðslunni, en bílaframleiðsl-
an muni engu að síður verða
meiri næsta ár en nokkru
sinni fyrr. Það mun líka vera
stefnt að því hjá þessum lönd-
um, að trufla sem minnst hinn
venjulega iðnað með fram-
leiðslunni í þágu vígbúnaðar-
ins, en fullnægja eins og kost-
ur er eftirspurninni innan-
lands og erlendis.
Þrátt fyrir það að Banda-
ríkin eru mikið forð'abúr alls
konar hráefna, kaupa þau ó-
hemju af hráefnum erlendis
frá, og eykst sá innflutningur
þeirra stöðugt. Það er því lík-
legt, að Vestur-Evrópa geti
selt þau hráefni, sem hún má
missa á næstunni vegna eigin
þarfa.
Ýmsir
málmar byrjuðu fyrir
nokkru að falla lítilsháttar í
verði, en hafa nú hækkað aft-
ur.
Ekkja Mussolinis krefst
eigna hans.
Ekkja Mussolinis, Rachael
Mussolini, hefur nú fengið
aftur jarðeignir sínar og
manns sins í héraðinu Ro-
magna og hefur nú setzt þar
að, en ætt hennar hefur búið
þar í áratugi.
Á valdadögum Mussolinis
var hún talin miklu hyggnari
en hann og laus við metnað-
argirni lians. Hún hafði sína
eigin leynilögreglu, sem aflaði
henni upplýsinga um, hvern-
ig vindurinn blés hjá almenn-
ingi, svo að hún gæti gefið
manni sínum ráðleggingar,
meðan hann þá hlustaði á
ráð hennar. Ilún vissi um allt,
sem Mussolini tók sér fyrir
hendur. En eins og svo marg-
ar ítalskar eiginkonur, tók
hún sér ekki svo ýkja nærri,
þó að maður hennar tæki
hliðarskref í ástainálum sín-
um, meðan hann yfirgaf þá
ekki heimilið alveg.
Hún heldur nú áfram kröf-
um sínum gegn ríkinu og
heimtar allar einkaeigur
Mussolinis sér til handa. Hún
heldur því fram, að tekjur
þær, sem fengust af greinum
einræðisherrans, sem útgáfa
hans í Milanó seldi Hearst-
pressunni í Ameríku fyrir
1500 dollara. greinina, séu
hennar eign.
Dómstóllinn i Forli hefur
tekið að sér að úrskurða um
mál hennar.
V'i miljón ferðamanna hef-
ur heimsótt Bretland í ár, og
er gert ráð fyrir, að 100.000
manns komi enn fram að ára-
mótum.