Heimdallur - 22.01.1930, Síða 1

HEIMDALLU
BLAS UNGRA SJÁLFSTÆÐISHANNA
Afgreiðsla í Varðarhúsi (sími 2380)
Ritsíjóri: Kristján Guðlaugsson
1. tbl.
Miðvikudaginn 22. janúar ií>3ð
I. árg.
Heimdallur.
Forspjall.
Undanfarið hefir kveðið svo mikið
að hávaða andstæðinga Sjálfstæðis-
flokksins og þá einkanlega illgirni í garð
ungra Sjálfstæðismanna, að ekki er unt
að una því lengur, án mótmæla. Ungir
jafnaðarmenn hafa gefið út mánaðar-
blaö nú um alllangt skeið, og boðað
mönnum boðskap sinn, en Heimdallur
hefir leitt þann snepil fram hjá sjer til
þessa, enda hafa ungir Sjálfstæðismenn
ekki haft eigið málgagn til umráða. I
þessu blaði geta þeir birt skoðanir sín-
ar og tekið þátt í umræðum um pólitísk
málefni, en einkanlega verða fyrstu
blöðin leiðrjettingar á þeim blekking-
um, sem andstoðuflokkarnir hafa þyi'l-
að upp fyrir kosningarnar. Sennilega
verður blaðið gefið út einu sinni í mán-
uði eftir kosningar, og væntum vjer
stuðnings allra góðra borgara, svo vel
megi takast.
------fr—O-'O---
(Fjelagi ungra Sjálfstæðismanna).
Æskumenn!
Á síðasta Alþingi var það nýmæli
gert, að aldurstakmark til kosninga
var fært niður í 21 árs aldur. Af því
leiðir, að nú ganga fleiri ungir menn
og konur til kosninga hjer í bænum en
nokkru sinni fyr, og geta því ráðið
meiru um úrslit kosninganna en áður.
Þessi breyting var ekki að þakka nein-
um einstökum flokk, heldur voru þar
allir á einu máli, þótt foringjar jafn-
aðarmanna vilji eigna sjer allan veg
af því og nota það sem kosningabeitu.
Til sönnunar almenns fylgis Sjálfstæð-
isflokksins við mál þetta, má benda á
einróma samþyktir, sem gerðar voru
áður í Heimdalli og Varðarfjelaginu
um þetta efni.
Sjálfstæðisflokkurinn gengur nú i
fyrsta, sinni til kosninga. Hann hefir
sett í örugt sæti á lista sínum einn
þeirra, manna, sem öðlast hefir kosn-
ingarrjett og kjörgengi við fyrnefnda
lagabreytingu. Flokkurinn hefir sýnt
með þessu eins ljóslega og verða má,
að hann viðurkennir rjétt æskunnar til
íhlutunar um opinber mál og skilur
fyllilega, að hún er líkleg til . oll a
áhrifa á þau. Flokkurinn sjer, að kröf-
um æskumanna verður ekki fullnægt
með fagurgala einum, heldur fyrst og
fremst með því að veita þeim sem
best tækifæri til beinna forráða. Hins-
vegar hafa báðir hinir flokkarnir sýnt
það í verkinu, að þeir vilja aðeins noia
atkvæði ungra manna til þess að hossa
gömlum eftirlætisgoðum sínum, og
koma þannig í veg fyrir bein áhrif
æskunnar í landinu. Þegar af þessari
ástæðu ættu allir ungir menn að ber-
jast íyrir sigri Sjálfstæðisflokksins.
Frajmóknarflokkurinn leitar nú í
fyrsta sinni fylgis reykvískra borgara,
og væri því ekki úr vegi að athuga
íoitíö þess flokks. Hingað til hefir
hann haldið sjer við sveitirnar nær ein-
göngu, enda hafa ýmsir forgöngu-
manna hans sýnt sig að berum fjand-
skap við borgarana og þá einkanlega
Reylcvíkinga. Um þá hafa þessir menn
farið hinum svívirðilegustu orðum, og
leitast við að eyðileggja atvinnuvegi
og þróun kaupstaðanna. Hvernig hafa
þeir svo reynst bændunum, sem þeir
þykjast hafa borið fyrir brjósti? Síð-
an þeir komust til valda, hafa þeir
staðið í vegi fyrir og eyðilagt flest
þeirra þrifnaðarmál. Nægir hjer að
minna á rafveiturnar, atvinnurekstrar-
lánin, vaxtaliækkunina, slcerðing rækt-
unarstyrksins o. s. frv.
Bændum lofnðu fieir gulli og grænum
slcógúm á Jcostnað Jcaupstaðanna, en
þcssi loforð Jiafa þeir síðan sviJcið á
Jcostnað allra landsmanna.
Hvernig munu þessir menn þá reyn-
ast reykvíkskum borgurum, sem þeir
hafa fjandskapast við frá því fyrsta?
Þessi flokkur hefir viljað halda því
frarn, að Sjálfstséðisflokkurinn sje áft-
urhaídssamur, en hvað er svartara aft-
urhald en að standa svo í vegi fyrir
þjoðþrifamálum eins og Framsókn ger-
ir, þegar það sv.o bætist við, að ófrjáls-
lyndið og kúgunarandinn er svo magn-
aður innan flokksins, að nú getur eng-
inn maður í opinberri stöðu óhultur
látið í ljós skoðun sína, ef hún brýtur
nokkuð í bág við skoðanir valdhafa
flokksins.
Hvernig á noJcJcur ungur maður að
skipa sjer undir merki slíJcs floJcks?
Af jafnaðarmönnum hefir staðið
styrr mikill í ýmsum löndum. Þeir þykjT
ast boða mönnum nýjan boðskap, sem
muni flytja öllum Utopiu-sælu, og lát-
asi haga seglum eftir vaxandi kröfum
tímanna. Jafnaðarmenn hjer stæra sig
af því, að flokksbræður þeirra í ná-
grannalöndum vorum hafi komist þar
til valda, en hefir það leitt þar til nýrra
umbóta og gagngerðra breytinga á kjör-
um þjóðanna?
Elcki hafa menn orðið varir við það.
Bardagaaðferð þessa floJcks er sú, að
ala á öfund og stjettahatri, verkföllum
og vinnuleysi. Þeir leita til lægstu hvata
manna í því augnamiði að eyðileggja
atvinnuvegina og koma þjóðinni í ör-
birgð til þess að broddar þeirra geti
leikið lausum hala eins og rottur í rúst-
umtþeirrar velmegunar, sem frjálsir
einstaklingar hafa skapað frjálsri og
samtaka þjóð. Þessu til sönnunar má
benda á það, hvernig foringjar jafnað-
armanna hjer á Iandi gæla við ósóma
núverandi stjórnar. Hjá henni hafa þeir
allir fengið bein og bita og það láta þeir
sjer nægja, enda verður umhyggja
þeirra fyrir alþýðunni hjer sem annars-
staðar að víkja fyrir hagsmunum þeirra
sjálfra.
Höfuðatriði boðskapar jafnaðar-
manna eru þjóðnýting framleiðslutækj-
anna og takmarkanir á frelsi einstak-
lingsins. Nái þeir að koma þessum lcenn-
ingum sínum í framkvæmd, hlýtur það
að leioa til argasta ófrelsis og einolc-
unar, sem enginn frjálshuga maður get-
ur unað við, enda yrði þá sennilegá
skamt að bíða þess ástands og hjer var
í landi, er Hólmfastur bóndi var hýdd-
ur við staur fyrir að hafa selt noklcra
fiska í öðru verslunarumdæmi, en ein-
okunarstjórnin hafði fyrirskipað.
Ef ungir menn athuga með gagnrýni
boðskap og framkomu jafnaðarmanna,
þyrfti meira en meðal þýlyndi til þess
að fylgja þeim að málum.'
Það var upphaf bygðar á landi voru,
að hingað fluttu höfðingjar og afreks-
menn frá Noregi, sem gátu ekki unað
við ofríki Haraldar hins hárfagra.
Frelsi sitt elskuðu þeir svo, að þeir
fórnuðu ættjörð og óðulum fyrir það,
þótt þeir mættu búast við lcöldum kjör-
um. Þrátt fyrir alla erfiðleika stofnuðu
þeir hjer hið blómlegasta þjóðfjelag og
sýndu með því, hverju menn fá áork-
að, er þeir njóta frelsis til framkvæmda.
Þessa eiga allir góðir íslendingar að
minnast og eigi síður hins, hversu
^örmulega fór fyrir þjóðinni, er hún
glataði sjálfstæði sínu og landsmenn
voru ofurseldir kúgunarvaldi einvalds-
stjórnarinnar. Þess eigum vjer enn að
minnast, hversu andlegur og efnalegur