Heimdallur - 22.01.1930, Blaðsíða 4

4
___H EIMDALLUR
Heimdallur.
**l:
Fundur verður haldinn ; Varðarhúsinu
fimtudaginn 23. janúar ki. 8,30 síðd.
Fundarefni:
Bæjarstjórnarkosningarnar.
Meðal annara tala Jón Þorláksson og Jakob Möller.
Ungir menn og meyjar velkomin á fundinn.
Stjórnin.
dirfist að segja slíkt! En svo varð hon-
um litið á sjálfan sig, þ. e. a. s. þetta
andlega veganesti og nýju fötin frá
Hriflu, og sjá, augu hans opnuðust og
hann sá nekt sína. Skelfingin greip
hann, og hann flúði á bak við Ingimar
þann, sem svikið hefir þá köllun, er
hann eitt sinn þóttist útvalinn til, og
fylgir stefnu Rússa-bolsa, sem kalla
guð á himnum höfuðlýgina mestu. —
Auk þess skreið hann í skjól Arngríms,
sem gárungarnir kalla hinn lærða eða
langa. Mönnum þótti lítið leggjast fyr-
ir kappann. — Það, sem fólki varð
meðal annars starsýnt á, er þetta: Her-
mann, lögreglustjórinn sjálfur, vissi
ekki jafn augljósan hlut og það, að ó-
knyttir og glæpir hafa farið vaxandi
jafnhliða sósíalistastefnuiini og Tíma-
bolsáklíkunni, sem laumaðist í bakið á
bæjarbúum og landsmönnum 1916.
Enda engin furða. Haraldur boðar
blóðuga byltingu, Ólafur Friðriksson
segir: Notið handaflið, og loks kemur
svo þéssi andlegi slæpings-dvergur úr
Mosfellssveitinni með Alþýðubókina
og býður mönnum að ræna og rupla.
Niður með spillingarstefnuna! Lifi
„Sjálfstæðisflokkurinn“!
E. G.
Faðmlögin.
Árið 1000 var kristni lögtekin á Al-
þingi Íslendinga. Þá hófust tímamót í
þjóðlífi voru meðan gamla trúin var að
deyja út, en menn höfðu ekki tileink-
að sjer hina nýju. Hún hafði ekki fest
svo rætur, að áhrifa hennar gætti í
lífi manna og breytni.
Þá var eitt hið svartasta tímabil
í Sögu vorri — Sturlungaöldin, þegar
mest og flest nýðingsverk hafa unnin
Verið á íslandi.
Slík óöld er á góðum vegi með að
hefjást á ný éf niðhöggum jafnaðar-
manna tekst að naga ræturnar undan
kristindómínum 1 landinu.
Þessi öld mun jafnvel verða enn
tryltari en sú fyrri, því að hvað gefa
„bolsar“ í staðinn? Ekkert — Þeir
bregða eigi vana um það, að rífa niður,
en byggja ekkert upp.
Trúin er hjálpar-heila þjóðanna
þegar holskeflur óláns og andstreym-
is skella yfir, hún er athvarf þess í
ellinni, og styrkur þeirra í síðasta á-
fanganum — dauðanum.
Trúarþörfin er einhver hinn voldug-
asti þáttur í lífi manna.
Þrátt fyrir þessar staðreyndir leyfir
Ólafur Friðriksson sjer að segja að
þeir menn sjeu hræsnarar o. s. frv.,
sem ekki vilja gerast andskotar krist-
innar trúar. Rökfærsla Ólafs er svona:
N. N. er trúlaus, þessvegna getur hann
ekki verið því fylgjandi að þeir, sem
eru trúaðir megi halda trú sinni óá-
reittir, „ergo“ er N. N. hræsnari. Með
öðrum orðum ef einhver vill ekki hafa
eitthvað sjálfur, þá getur hann ekki í
einlægni unt öðrum þess, sem þykir
mikið í það varið. Jafnvel Guðbrandur
myndi hafa skammast sín fyrir svona
„hunda-logik“.
Menn áttu nú von á ýmsu af Ólafi,
en þau firn gerðust í íþrh. K. R. á
sunnudaginn var, að slík kona sem
Aðalbj. Sigurðard. tók við jórturtugg-
unni út úr Ólafi, hún virtist býsna
brjóstheil sú; en við hverju má elcki
búast af þeirri konu, sem gerist tál-
beita á lista Hriflu-Jónasar?
Þau hjónaleysin fjellust innilegá í
faðma um það atriði að þeir, sem nú
vilja verja kristna trú hjer á landi
gegn ofsóknum „bolsa“, væru án und-
antekningar hræsnarar.
Slíkar getsakir eru ekki sem best
fallnar til þess, að skapa mönnum trú
á hreinleika Ólafs og Aðalbj., því svo
segir gamalt orðtak að illur á sjer ills
von, og margur heldur mann af sjer.
Alþýða muii á kjördegi gefa hið
rjetta svar við því, að sorp- og níðrit
um þau mál, sem henni eru helgust er
látið bera nafn hennar, með því að
forðast að gefa þeim atkvæði sitt, sem
gert hafa slíka bók að trúarjátningu
sinni, en það eru A- og B-listar.
Kjósum öll C-listann.
E.
Ragnar Lárusson hefir nýlega höfð-
að mál gegn Alþýðublaðinu fyrir meið-
andi ummæli um sig, og mættu hlut-
aðeigendur fyrir sáttanefnd í gær, en
engin sæt't varð. Verður málinu því
haldið áfram. Það er eftirtektarvert,
að hjer á verkamaður hlut að máli, en
þar sem hann er á annari pólitískri
skoðun, er hann ofsóttur af málgagni
verkalýðsins. Þetta sýnir, hversu blað-
ið er holt verkalýðnum, og er ilt til
þess að vita, að það skuli bera nafn
alþýðunnar, sem það svíkur svo herfi-
lega. Þetta sýnir blygðunarleysi sósí-
alistabroddanna,’ er þeir varpa sauðar-
gæru yfir úlf og leika svo listir sína
í því gerfi fyrir alþjóð manna.
Eiginhagsmunaklíkan.
Hinir skinhoruðu jafnaðarmanna-
foringjar, sem reyna með öllum brögð-
um og erlendu snýkju-fje að ginna al-
þýðuna íslensku út á glapstigu, hefja
nú sjálfa sig skýjunum hærra fyrir að
hafa ekki verið á móti því, að aldurs-
mark sveita- og bæjarmálefna var fært
niður í 21 árs. — En af hverju voru
þeir með þessu? Var það af því að þeir
ætluðust til þess að æskumennirnir
fengju sjálfir að vera í kjöri og taka
beinan þátt í málunum! Nei, þeir forð-
uðust eins og skrattinn biblíuna að
láta nokkurn æskumann koma nærri
þeim sætum á lista sínum, sem hin
veikasta von var um að kæmi manni að.
í stuttu máli, þeir gerðu það eingöngu
til þess að þeir sjálfir, þessi nátttröll
liðinna alda, fengi fleiri atkvæði. Væri
ekki skynsamlegt að segja að eigin-
girni og eiginhagsmunahyggja ríkti
einvöldu í heilum þessara alþýðu-júd-
asa? — En — vjer æskumenn látum
ekki að oss hæða, vjer kjósum þann
lista, sem býður oss einn af jafnöldr-
um voi’um. Listi jafnaðarmannafor-
sprakkanna heyrir til liðna tí’manum,
hann er að minsta kostí æskunni óvið-
komandi.
Allir ungir menn fylkja sjer um
Pjetur Hafstein, um C-Iistann.
Ungur kjósandi.
Fundl hjeldu ungir jafnaðarmenn í
Goodtemplarahúsinu í gærkvöldi. —
Var hann fjölsóttur og fjörugur, en
nánari frásagnir verða að bíða næsta
blaðs.
Styðjið Sjálfstæðisflolckinn.
Kjósið C-listann.
Isafoldarprentsmiðja h.f.