Heimdallur - 04.11.1933, Blaðsíða 4

4
HEIMDALLUR

?!85«^SMWSMiii»æ»w«wa8
Regnkápur og Regnhlífar.
Mikið úrval í
SOFFÍUBÚÐ.
%

iSXH

Odýrt.
Karlm.sokkar frá 0.50 parið.
Kvensokkár frá 0.95 parið.
Handklæði frá 1.00 stk.
Vinnuvetlingar frá 0.85 parið.
o. m. fl. afar ódýrt.
VerzL FELL,
Grettisgötu 57. Sími 2285.
„REX“-
gardínustangirnar (sem má
lengja og stytta), eru
komnar aftur.
LUDVIG STORR,
Laugaveg 15.
Happdrætii Háskóla íslands
tekur til starfa 1. janúar 1934.
Umboðsmenn í Reykjavík:
Frú Anna Ásmundsdóttir, Suðurgötu 22, sími 1380.
Dagbjartur Sigurðsson kaupm., Vesturgötu 45, sími 2414.
Einar Eyjólfsson kaupm., Týsgötu 1, simi 3586.
EIís Jónsson kaupm., Reykjavíkurveg 5, sími 4970.
Helgi Sívertsen, Austui’stræti 10 (Brauns-verslun).
(Heimasimi 3312).
Jörgen í. Hansen, Laufásvegi 61, sími 3484.
Maren Pétursdóttir, frú, Laugaveg 66, sími 4010.
Sigurbjörn Ármann og Stefán A. Pálsson, Varðarhúsinu,
símar 2400 og 2644.
í Hafnarfirði:
Verzlun Þorvaids Bjarnasonar.
Valdimar S. Long kaupmaður.
I
Bezt að aunlýsa i Heimdalli.
Málaflutningsskrifstofa
GUNNARS E. BENEDIKTSSONAR
lögfræðings.
Bankastræti 7. Reykjavik.
Viðtalstími 11—12 og 2—4.
Símar: Skrifstofan 4033, heima3853
LIFUR HJÖRTU
ALLTAF NÝTT
Fljót afgreiðsla.
Klein,
Baldursgöiu 14 Sími 3073
RJÚRUR.
KjötMin Herðubreið.
Sími 4565. Fríkirkjuveg 7.
1 RÆNINGJA HÖNDUM.
ur segja yður hvaða eg kem og livernig þar
sem við höfum betra næði“.
Hann virtist hugsa sig um litla liríð og
straulc neðri vörina á sér með fingrunum
og horfði ýmist á rnig eða gangsléttina á
götunni.
„Já“, sagði hann, „það er eflaust hezt“.
Ilann tók mig svo með sér inn i hús sitt,
kallaði til einhvers, sem eg sá ekki, að hann
yrði störfum hlaðinn allan morguninn og
fór svo með mig inn í Iftið, rykugt her-
bergi, sem var fullt af bókum og skjölum.
Þaxma settist hann niður og hauð mér sæti
og mér sýndist hann líta með meðaumk-
unarsvip á óhreina tötra mína, þar sem
hann sat í hreinum og fallegum stóli and-
spænis mér. „Jæja þá“, sagði hann, „ef
þú hefir eitthvert mál að fiytja, þá gerðu
svo vel og vertu stutorður og byrjaðu srax
á efninu. Nec gemino bellum Trojanum ordi
tur ub ovo") — skilurðu þetta?“ sagði hann
og leit á mig íbygginn á svip.
„Eg ætla meira að segja að gera eins og
Horatius sagði, herra minn“, mælti ég bros-
andi, „að leiða yður in medius res,*). Hann
kinkaði kolli, eins og hann væri ánægður
með þetta, því að latnesku setninguna sagði
liann satt að segja til þess að reyna mig.
En þrátt fyrir það þótt mér ykist dálítið
kjarkur við þessa góðu byrjun, hljóp þó
hlóðið fram í kinnarnar á mér, þegar eg
hætti við: „Eg hefi ástæðu til þess að ælla,
að eg hafi nokkurn rétt til Shaws eignar-
innar“.
Hann náði í pappírsbók út úr skúffu
einni og lagði hana opna fyrir framan sig.
„Gott og vel?“ sagði Lann.
') Þ. e.: Trójustríðið kernur elcki úr sama eggi.
") Þ. e.: mitt i málefnið.
En eg hafði skotið mínu stærsta skoti og
sat þegjandi.
Áfram, áfram, lierra Balfour“, sagði hann,
„þú verður að halda áfram. Hvar ertu fædd-
ur?“
„í Ersendean, lierra minn“, sagði eg, „ár-
ið 1733, þann 12. marz.
Hann virtist skrá þetta hjá sér i bókina,
en til hvers hann gerði það, vissi eg ekki.
„Hverjir voru foreldrar þínir?“
„Faðir minn var Alexander Balfour,
skólastjóri þar á staðnum“, sagði eg „og
móðir mín Grace Pitarow. Eg lield að hún
hafi verið ættuð frá Angus“.
„Hefir þú nolckur skjöl til þess að sanna
Iiver þú ert?“ spurði Rankeillor.
„Nei, herra minr“, svaraði eg, „en þau
eru í höndum lierra Campbells, sóknar-
prestsins, og það er auðvelt að ná i þau.
Herra Gampbell mundi líka geta staðfest
frásögn mína, og svo hýst eg elcki lieldur
við því, að föðurhróðir minn mundi afneita
mér?‘
„Þú átt við lierra Ebenezer?“
„Já, einmitt það“, svaraði eg.
„Og þú hefir séð hann?“ spurði liann.
„Hann tók mig inn ú heimili sitt“, sagði
eg.
„Hefir maður að nafni Hóseason nokkurn
tínia orðið á vegi þínum?“ spurði Ran-”
keillor.
„Já, því er ver og miður“, sagði eg,
„því að það var með hans hjálp og með
ráðum frænda míns, að mér var rænl eða
stolið einmitt hér i þessum hæ, látinn um
borð i skip og hefi síðan orðið að þola
skiphrot og hundrað alls konar lirakninga
og slend nú frammi fyrir yður í dag í þess-
um förumannsbúningi.
„Þú segist hafa lent í skipbroti“, sagði
Rankeillor, „hvar var það?“
„Út undan suðurenda Mull-eyjar“, sagði
eg. „Eyjan, sem eg bjargaðist upp á, heitir
Erraid“.
„Ó“, sagði hann hrosandi, „þú ert betur
að þér i landafræðinni en ég. En svo langt
sem þetta nær, kemur það mjög vel heim
við aðrar upplýsingar, sem ég hefi fengið.
En þú segir að þér liafi verið stolið. í hvaða
skilningi var þér stolið?“
„I bókstaflegri merkingu orðsins, herra
minn. Eg var á leiðinni lieim til yðar, þegar
ég var gintur um borð i seglskipið, sleginn
í rot á grimmdarfullan hátt, svo að ég vissi
livorki í þenna heim né annan, fyrr en við
vorum komnir langt á haf út. Það átti að
selja mig til að þrællca á plantekrunum. En
fyrir guðs forsjón hefi ég sloppið við þau
ömurlegu forlög“.
„Skipið fórst þann 27. júni“, sagði hann
og leit í bókina, „og nú er kominn 24. ágúsl.
Þarna er eftirtektarverð eyða, sem tekur
yfir nærri tvo mánuði. Hún hefir þegar
kostað vini þina geysilega mikla fyrirhöfn,
og ég skal segja eins og er, að ég verð ekki
ánægður nema ég fái skýringu áþessu“.
„Vissulega er það mjög auðvelt fyrir mig,
herra minn“, sagði ég, „að fylla úl þessa
eyðu. En áður en eg segi sögu mína vildi
eg gjarna vita, að eg sé að tala við vin“.
„Þetta er að áiykta í hring“, sagði lög-
maðurinn. „Eg get ekki látið snnfærast fyrr
en ég hefi hlustað á þig. Eg get ekki verið
vinur þinn, fyrr en ég hefi fengið réttar
upplýsingar. Minni tortryggni fer betur þín-
um aldri. Og þú veizt, herra Balfour, að
málshátturinn segir, að illur á sér jafnan
ills von“.
„Þér megið ekki gleyma því, herra minn“,
sagði ég, „að eg hefi þegar mátt súpa seyð-
ið af því,h vað ég var ótortryggur, og var
skipað út, sem þræli af sama manninum,
sem mér skilst, að þér hafið liaft á hendi
trúnaðarstörf fyrir“. .