Dagblað - 08.02.1925, Page 3

DAGBLAÐ
3
Úr sögu stórblaðs.
Hinn 1. október síðastliðinn
varð Politiken 40 ára. í tilefni
af því var gefið úl stórt minn-
ingarblað og er þar meðal ann-
ars rakin saga blaðsins og Kanp-
mannahafnar um þessi 40 ár.
Kennir þar margra grasa og
fyrir þá, er fræðast vilja um út-
gáfu stórblaðs, er þangað marg-
an fróðleik að sækja. Og fæstir
munu þeir bér á landi, er geta
gert sér nokkra hugmynd um
hve mikið og margbrotið erfiði
fylgir því, að gefa út stórblað.
Hér skal það ekki rakið til
neinnar blítar, heldur að eins
drepið á fáein atriði.
Eitt af þvi, sem blaðið birtir
daglega, er frásögn um veðrið
og fylgja smámyndir. Fjðldi
listamanna hafa spreytt sig á
því, að gera teikningarnar, en
enginn getur gizkað á hve erfitt
það er, að koma altaf með
frumlega teikningu um slikt efni.
Og oft hefir það k-omið fyrir,
að ritstjórn og teiknara hefir
alls eigi komið saman um það,
hvernig veðrið sé þann og þann
daginn. Margir bestu blaðamenn
Dana hafa líka spreytt sig á
því, að skrifa um veðrið og
koma með eitthvað frumlegt á
hverjum degi því viðvíkjandi.
Stundum hefir það verið í ljóð-
um. — Nú er það vitanlegt, að
það er ekki nema örlítið brot
af lesendum, sem lítur á þetta,
en það er nefnt sem dæmi þess
hvað jafnvel það, er sýnist hvers-
dagslegast i blöðunum, kostar
mikla fyrirhöfn.
Þótt svo sé talið, að einn
maður sé ritstjóri blaðsins, þá
er það þó eigi svo i raun og
veru, því að ritstjórarnir eru
margir og vinnur hver á sinu
sérstaka sviði. Einn er ritstjóri
að bæjarfréttum, annar að inn-
lendum fréttum, þriðji að er-
lendum fréttum, fjórði að aug-
lýsingum, fimti að iþróttafregn-
um o. s. frv. Hver maður hefir
sitt ákveðna verksvið. Auðvitað
eru ekki allir jafn hæfir til
starfans og koma því þráfald-
lega fyrir missagnir og aðrar
vanrækslusyndir. Stundum eru
sögurnar um það hálf-broslegar.
T. d. er það viss maður, sem á
að sjá um það, að geta um
sólarlag og sólarupprás á hverj-
um degi. Einu sinni var það
aldraður maður, sem haföi þetta
starf með höndum. Gekk það
vel fyrst, en svo fóru menn að
taka eftir því, að sólin virtist
ekki taka neitt mark á þeirri
ferðaáætlun, sem henni var gerð
i blaðinu. Maðurinn stóð á því
fastara en fótunum, að það væri
sólinni að kenna, en ekki sér.
Svo dró hann upp almanakið
til þess að færa sönnur á sitt
mál — en það var þá margra
ára gamalt. Þetta dæmi sýnir
hve mikla nákvæmni og eftir-
tekt aðalritstjórinn þarf að við-
hafa, til þess að ekki slæðist
ýmsar villur inn í blaðið.
Prentsmiðjur hinna stóru dag-
blaða eru dálítið öðruvisi en
þær prentsmiðjur, sem hér eru,
og öllu starfi hagað þar á annan
hátt eins og skiljanlegt er, því
að seint mundi ganga að prenta
hundruð þúsunda margra siða
blöð í hinum svonefndu flat-
pressum. Þar vinna hraðpressur,
taka sjálfar pappirinn til sin og
skila aftur fullprentuðu, innheftu
og brotnu blaði, töldu sundur í
bunka með ákveðinni tölu í
hverjum. Slikar pressur þektust
víst varla fyrir rúmum manns-
aldri, og þær eru svo dýrar, að
Sonur járnbrnnlitkáiissins.
— Locke.
— Herra Lockel Vitið þér hvað gamli Ant-
hony geröi?
— Nei.
— Hann lét setja einkason sinn í fangelsi.
Jeffersen Locke hrökk saman.
— I fangelsi?
— Já, ég sagði það. Hann lét setja hold af
sínu eigin holdi í fangelsi.
— Hversvegna var hann tekinn fastur?
spurði Locke.
— Hann ók altof hratt í bifreið.
— Nú, ekki annað. Locke létti augsýnilega.
— Já herra Locke. Hann er stimplaður
glæpamaður.
— Hvaða vitleysa. Þetta hefir enga þýðingu.
— En við elskum hann allir, þótt hann sé
glæpamaður, mælti Higgins og viknaði. Og hefðí
hann ekki verið rólegur þá hefði þetta getað
eyðilagt hann á sál og líkama.
Locke ræskti sig.
— Já, þetta er satt. Þér hafið enga hugmynd
um hvílík smán það er að vera tekinn fastur.
Locke tók að ókyrrast.
— Eg þoli ekki að sitja svona lengi, mælti
hann. Við skulum hreyfa okkur dálitið.
— Hægan, hægan. Áður en tiu mínútur eru
liðnar hefir eitthvað sögulegt gerzt.
— Mér er ekki um að lenda í áflogum.
— Þá skuluð þér um fram alt vera með
okkur, mælti Higgins. Við erum jafn meinlausir
og dúfur.
1 sama bili komu þeir allir hinir í hóp að
borðinu og Ringold mæiti hárri röddu-
— Eg er svangur. Við skulum fá okkur eitt-
hvað að snæða, piltar.
Allir tóku vel undir það.
— Hvert eigum við þá að fara? spurði einn.
— Eg hefi samið við Padden um sérstakt
herbergi uppi á lofti, mælti Anthony. Það er
allsstaðar lokað nú og hér fær maður hvort eð
heldur er, beztu kjúklingasteikina.
Svo þusti allur skarinn upp á loft. En rétt í
sama mundi hafði nýr gestur komið inn f sal-
inn. Honum varð heidur en ekki starsýnt á þá
félaga og hélt í humáttina á eftir þeim.