Dagblað - 17.06.1925, Qupperneq 1

FÓLK, sem fer héðan í sumar-
frí, leggur vanalega leið sína
til Þingvalla og dvelur þar
meðan leyfið endist. Það er að
vísu svo, að Þingvöllur er fræg-
ur og fagur staður, en tæplega
mun hann þó vera neitt »hress-
ingarhæli« fyrir fólk yfirleitt. Og
þeir, sem yfirgefa Reykjavík til
þess að losna við ys og þys
bæjarlífsins og njóta hvíldar í
skauti náttúrunnar, finna tæp-
lega þá hvíld á Þingvöllum.
Þeir verða að fara eitthvað
annað.
Á síðari árum hafa ýmsir
Ungir menn varið sumarfríi sínu
til þess að ferðast, ganga á Qöll
og kanna ókunna stigu. Það er
ágætt, en hentar þó ekki öllum.
Aðrir fara til veiða og þeir hafa
líka gagn og gaman af sumar-
fríi sínu. Yfirleitt er það svo,
að mönnum leiðist ef þeir hafa
ekkert fyrir stafni. Og þess vegna
fer svo um marga sumargesti á
Þingvöllum, að þeim leiðist,
þrátt fyrir fegurð staðarins og
öli þægindi, og koma jafnvel
þreyttari heim en þeir fóru.
Mesta tilbreytingin, fyrir þá,
sem leita sér hvíldar frá frið-
leysi borgarinnar, er að fara út
í guðs græna náttúru og hafast
þar við fjarri öllum skarkala
lífsins — gerast útilegumenn.
Og fátt er skemtilegra heldur en
það, að leggjast þannig út, sofa
í tjaldi og njóta hreina loftsins.
En þar fer eins og annars stað-
— menn verða að hafa eitt-
þvað fyrir stafni til þess að þeim
Seti liðið vel. Hvað væri þá
eðlilegra en að reyna að slá
^úargar flugur í einu höggi,
skemta sér, hvílast, njóta sólar
°g sumars og vinna eitthvað til
Ssgns um leið?
Eg hefi oft verið að hugsa um
Evernig ár því geti staðið, að
Eeykvíkingar fara ekki í grasa-
^eiði f sumarfríi sínu. Það geta
^eði karlar og konur gert. Fyrr-
úm voru það einhverjir mestu
öátíðardagar sveitafólksins þegar
farið var á grasafjall. Það var
jafnvel skemtilegra en að fara í
göngur. Og var þó ekki eins
mikil tilbreyting í því fyrir
sveitafólk eins og vera mundi
fyrir Reykvíkinga.
Mér er sagt, að nóg grös sé
á Mosfellsheiði víða, og austur í
Hengli. Þar mundi sérstaklega
ánægjulegt fyrir fólk að dvelja í
sumarleyfi sínu, þaðan er dá-
samlega fagurt útsýni, og þar er
mikilúðugt landslag og marg-
breytilegt, þar eru heitir hverir
og þar eru margir góðir tjald-
staðir, sem bíða eftir því að ein-
hverjir vilji koma þangað.
Krossgátur
þykja nú um allan heim ein-
hver skemtilegasta og bezta
dægradvöl sem til er, en eru
óþektar hjer að þessu. í dag
flytur Dagblaðið fyrstu kross-
gátuna og er' hún afarauðráðin.
Er það með vilja gert til þess,
að menn skilji betur leikinn. í
hverjum hvitum reit er einn
stafur og mynda þeir orð, hvort
sem lesið er þvert eða niður.
Svörtu reitirnir takmarka orðin.
Þessi orð eiga menn nú ,að
finna, með tilstyrk þeirrar leið-
beiningar, er gátunni fylgir. Þau
orð, sem í leiðbeiningunni
standa, benda á hver sé þýðing
þeirra orða, sem á að finna. —
Þegar menn hafa fundið eitt-
hvert orð, rita þeir það á reit-
ana og halda svo áfram uns
hver reitur er útfyltur.
Þeir, sem senda rétta ráðn-
ingu, að þessari gátu til Dag-
blaðsins, fá blaðið ókeypis
til júlíioka og þurfa leiðrétt-
ingar að vera komnar fyrir
sunnudag og ritaðar í töflu þá,
sem í blaðinu er. Síðar koma
erfiðari gátur og verða þá verð-
laun veitt, þeim er ráðið geta.
Menn munu sanna, að það
borgar sig að fást við að leysa
þessar gátur. Erlendis er fólk
svo sólgið í þetta, að furðu sæt-
ir. T. d. varð að loka British
Museuih fyrir þeim, sem komu
þangað í þeim erindagerðum að
fá orðabækur að láni til aðstoð-
ar við krossgátnaráðningar, og
nýjar orðabækur hafa verið
gefnar út unnvörpum, bæði í
Bandaríkjunum og Englandi,
sem handbækur fyrir fólk, er
vill ráða krossgátur, og seljast
engar bækur eins vel um þess-
ar mundir. Það er blátt áfram
rifist um þær.
Úrsögiiin.
Hr. ritstjóri Guðm. Kr. Guð-
mundsson.
Eftirfarandi leiðréttingu leyfi
eg mér hér með að biðja þig að
birta í næsta tbl. Dagblaðsins.
Laugardaginn 13. þ. m. stóð
svohljóðandi klausa í Dagblaðinu:
»Sigurbjörn Þorkelsson kaup-
maður sagði Dagblaðinu upp í
gær, vegna þess, að það flutti
hlutlausa frásögn um aðalfund
Sambands ísl. samvinnufélaga.
Ilt er að gera svo öllum líki!«
Jafnvel þó svo kunni að vera,
að ekki sé ástæða til að leið-
rétta það, sem í Dagblaðinu
stendur, þá vil eg ekki láta
þessu, sem um mig er sagt,
ómótmælt að öllu.
Tilefni til þessara ummæla
blaðsins eru þau, að 12. þ. m.
talaði eg við annan ritstjórann,
hr. Guðm. Kr. Guðmundsson, í
síma, og tilkynti honum þá, að
eg vildi ekki kaupa Dagblaðið,
vegna þess, að eg væri ekki
ánægður með stefnu blaðsins í
mörgum málum. Sagði eg þá,
að eg gæti alt að einu keypt
Tímann, sem væri myndar blað,
og betur ritaður. Á sambandið
mintist eg ekki, og þvi siður
frétt þá, sem Dagblaðið flutti af
aðalfundi þess, enda hafði eg