Dagblað - 17.06.1925, Page 3

DAGBLAÐ
3
Lðng ganga. Bóndi nokkur í
Ungverjalandi, Nicholas Kovacs-
Nagy, veðjaði um það, að hanu
skyldi fara fótgangandi til þess
að heilsa upp á Zitu, fyrverandi
drotningu, en hún er nú í Lequ-
eitio á Spáni. Lagði hann svo
á stað og var kominn á ákvörð-
unarstað eftir 50 daga göngu.
Tók drotning og Otto sonur
hennar vel á móti honum. Bóndi
ætlar nú að fara fótgangandi
alla leið heim aftur.
Gömul jómfrú, Leroy að nafni,
átti heima í þorpinu Moret-sur-
Loing í Frakklandi. Hún átti
1,250,000 franka í reiðu pening-
um, en ekki þorði hún að leggja
þá á sparisjóð, heldur bar þá
sífelt á sér. Ekki þorði hún
heldur að hafa þjónustustúlku,
og járngrindur hafði hún fyrir
öllum gluggum og einnig yfir
reykháfnum, svo að þjófar gæti
ekki náð í auðæfi sín. Samt fór
nú svo, að ungur maður myrti
hana fyrir skemstu og náði í alt
fé hennar. Eyddi hann því nær
öllu i Montmartre á 10 dögum
í sukk og svall.
Krossgáta.
1. Kvenmannsnafn. 1. Raftur.
3. Spýra. 2. Smákorn.
5. Heygeymsla. 4. Stefna.
6. Tímatal. 6. Kend.
7. Stallur. 8. Tré.
8. Fiskur. 9. Viðureign.
11. Ull. 10. Slæmt efni.
15. Stuldur. 12. Smávægi.
16. Að hreinsa land. 13. Mannsnafn.
17. Kall. 14. Tímamælir.
19. ílát. 17. Dráttur.
20. Mynni. , 18. Læsing,
22. Ljósgjafi. 20. Reipi.
24. Fiskur. 21. Klaki.
25. Máltíð. 23. Ræða.
26. Á fæti. 25. Mannsnafn.
Sonnr járiibrnntakóngslns.
spegluðust í vatninu. Villivínviður hafði lesið
sig upp með trjánum og hékk niður úr laufi
þeirra, en umfeðmingsdigur liana hafði vafið
sig utan um trjábolina og hvarf í laufkrónunum.
Kirk vissi að hann var þarna í frumskógi,
en samt var auðséð, að menn höfðu verið þar
að verki og haft hönd í bagga með náttúrunni.
Og þessi staður var svo töfrandi fagur, að Kirk
nam ósjálfrátt staðar hugfanginn og undrandi.
Hann tók nú einnig eftir því, að dálitill kotí,
þakinn pálmablöðum var skamt þaðan og var
þaðan steinrið niður að ganga að læknum.
Kirk gat ekki fengið það af sér að fara þegar
í burtu, eins og hann vissi þó að réttast mundi
vera. Hér var altaf yndislegt til þessl Hér var
svalt í skugga lauftrjánna, enda þótt steikjandi
sólskin væri, en staðurinn var þá svo afskektur,
að enginn ókunnugur gat fundið hann nema
af tilviljun.
Það var svo sem auðséð, að þessi fagri skóg-
arlundur var bústaður skógardisa eða huldu-
meyja. Óheppilegt var það að hann skyldi flana
þannig inn i lundinn. Ef hann hefði farið
hægt og gætilega mundi hann sjálfsagt hafa
fengið að sjá þær, því að þær höfðu áreiðan-
lega verið þarna fyrir lítilli stundu og stigið
danz eftir lækjarniðnum. Vel gat verið að þær
hefði falið sig í runnunum þarna í kring, eða
þá í læknum sjálfum! Kirk langaði jafnvel til
þess að fela sig og vita hvort einhver þeirra
gægðist þá ekki fram úr fylgsni sínu, enda
þótt hann þættist vita, að það mundi hægra
sagt, en gert, að feika á skógardísirnar als þær
höfðu orðið varar við mannaferðir.
Alt í einu heyrði hann hlátur, skæran og
hljómþýðan. Það var sjálf álfadrotningin sem
hló. Hann varð sem steini lostinn og hreyfði
sig hvergi til þess að hræða hana ekki. Þá
heyrði hann rödd, þá yndislegustu rödd, sem
nokkru sinni hafði borist að eyrum hans!
— E*að er bezt fyrir yður, herra minn, að
fara yfir lækinn hérna á stíflunni. F*að er engin
brú yfir hann ofar.
Hann skimaði í allar áttir til þess að vita
hvort hann gæti ekki séð huldudrotninguna.
Þá hló hún aftur:
— Ég er hérna í trénu liinum megin við poll-
inn.
Hann leit nú þangað, og á grein, sem var
áreiðanlega tvær mannhæðir frá jörðu, sá hann
í gegn um laufið dásamlega fallegt meyjar-
andlit og töfrandi augu. Hann slepti ekki sjónar
á því, en lagði byssuna laumulega frá sér, því
að skógardfsir eru hræddur við skotvopn.
— Ég fann það undir eins á mér er ég kom,
að þér munduð vera hérna, mælti hann.