Dagblað - 03.09.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
744 er söni Dagblaðsins.
venjast, það orðið fyrst, sem
við höfum siðast, og öfugt.
200 ára menningarstari Dana,
Norðmanna og íslendinga hefir
borið góðan árangur. Nú eiga
Grænlendingar sína eigin presla
og trúboða, kennara og sálma-
skáld. Biblian hefir verið þýdd
á þeirra mál og fleiri bækur.
Ræðumaður kvaðst hafa kom-
ið til Grænlands fyrir 27 árum,
og starfað þar sem prestur í 14
ár. Kann hann því frá mörgu
að segja úr lífi þjóðarinnar.
Það eru aðeins(j41 ár síðan að
Austur-Grænlandsbygð fanst (ár-
ið 1884). Danir komu þangað
1903, en trúboðsstarf hófst þar
af Dana hálfu árið 1909, og nú
er,u allir íbúarnir kristnir að
kalla. — Lýsti ræðumaður átak-
anlega, hversu viljinn stælist
hjá Grænlendingum við daglega
árvekni og einbeiting við að afla
sér og sínum viðurværis með
tækjum þeim, sem útbúin eru
af svo mikilli snild, að undrun
vekur. Frh.
Henriette Strindberg
Syngur í kvöld kl. 71/* í lýja Bíó. — lý söngsferá.
Páll ísólfsson aðstoðar.
Aðgöngumiðar eru seldir í Bókaversl. §igfúsar
Eymundssonar og ísafoldar, og við innganginn.
CEMENT
Eingum von á Cementi bráðlega sem við muniiiii
selja mjög ódýrt viö skipshlid og úr liúsi.
Timbur- og- Kolaverslunin
Reykjavík.
Sonnr járnl)rnTitftk(')iigaiii3.
en engin sæmileg spænsk stúlka mundi áræða
að giftast manni, er föður hennar geðjast eigi
að. Skiljið þér það?
— En það er engan veginn nein vissa fyrir
því, að föður yðar mundi ekki geðjast að mér,
þegar við kynnumst betur.
— Og Ramón? Hann mundi verða svo
sorgbitinn.
— En annars í alvöru, gætuð þér ekki hugs-
að yður að giftast ungum manni, sem hvorki
væri af aðalsættum, ríkur né fallegur? Þér vitið,
að það yrði auðvitað dálítið skrítið samband.
Flestir aðalsmenn eru fátækir, og ríkir menn
eru oftast magaveikir.
— Nei, nei. Ég er alveg viss um það.
— En setjum nú svo, að ég gæti sýnt yður
ættstofn svo háan, að þér gætuð ekki kastað
steini yfir hann.
— Rað myndi samt ekkert hjálpa yður. Ég
er svo heimtufrek.
— Það er ákveðin ósk mín að verða ein-
hverntíma ríkur.
— En þér eruð ekki fallegur, herra Antonio.
Hún virti hann fyrir sér meö gletnina skínandi
út úr auganum. Þér eruð alt of hár.
— Ég er seigur. Ég get enzt lengi.
Hún hristi höfuðið og var ákveðin á svip.
Hann sá sólskinið leiftra i dýrlega dökka hár-
inu hennar.
— Þér Iíkist ekkert vorum ungu mönnum.
Þér kærið yður kollóttan um siði vora og
venjur. Þér eruð alt of djarfur. Þér haldið á-
fram að koma hingað þvert á móti vilja minum.
Það mundi enginn spænskur maður hafa leyft sér.
— Ég er heldur engin Spánverji. Ég er að-
eins bjartur Amerikumaður. En ég hefi ásett
mér að giftast yður.
— Ef ég hegðaði mér svo ósæmilega við ein-
hvern af löndum mínum, að tala við hann á
þennan hátt, þá mundi hann fara leiðar sinnar
og koma aldrei aftur. Ég er alveg hissa á yður,
herra Antonio. Er þá ekkert stolt til í yður?
— Ekki vitundar ögn. Og þegar ég er nú
búinn að tæta sundur allar athugasemdir yðar,
þá er bezt að snúa sér að einstökum atriðum
málsins. Eigum við að hafa kirkjulega vígslu?
Hún hló glaðlega.
— Þér hafið verið mjög skemtilegur. En nú
verðum við að tala í alvöru.
— Töfradrósin litla! Dettur yður virkilega i
hug, að ég mundi hætta við yður?
Hún varð mjög alvarleg og greip fram í
fyrir honum:
— Það var ekkert annað en spaug — og þó
var það. En lofið mér nú að segja yður það,