Dagblað - 09.10.1925, Blaðsíða 5

DAGBLAÐ
5
BORGARFJARÐAR
KJÖT
Úrvals dilkakjöt í heilum kroppum frá Slátur-
félagi Borgfirðinga og góðan mör geta menn pant-
að alla virka daga í geymsluhúsi Steipnisfélagsins við
Tryggvagötu (steinhúsinu næsta norðan við 0. John-
son & Kaaber), eða síma 1S£5.
Gerið pantanir fljótt, því að slátrun varir að
líkindum ekki lengur en til 15. október.
Kjötið sent heim þeim sem óska og greiðist við
afhendingu.
Enginn kroppur undir 15 kg.
Stig ég á stokk og strengi þess
heit, að:
1. Verði ég ráðherra, mun ég
þrauka af Porrann og Góuna og
sitja sem fastast kinnroðalaust, hver
sem verða kynni aídrif mála minna
á þingi.
2. Verði ég þingmaður, læt ég
minn eiginn vilja og hagsmuni, en
ekki kjósendanna, ráða gerðum
mínum.
3. Verði ég sýslumaður, skal ég
drekka með dónunura, en láta þá
sæta sektum við og við, til þess að
halda uppi heiðri mínura.
4. Verði ég læknir, skal ég losa
þá við peninga, sem vilja láta
blekkjast, losa þá við lifið, sem ei-
lifðin blasir við hvort sem er, og
losa þá við dauðann, sem ekki eru
bráðfeigir, en gera mér og öðr-
um gagn.
5. Verði ég prestur, gef ég þeim í
nefið og upp í sig, sem vilja, og
þigg af þeim i staðinn gjafir og
gott umtal. — fað er þó fyrir mestu.
6. Verði ég blaðamaður, skal ég
hrúga upp svo miklum staðhæfing-
um og gífuryrðum, að litblindur al-
menningur leggi trúnað á það á
meðan ég lifi. — Eftir dauðann eign-
ast ég aðra vini.
Sonur járnbrautakóngslna.
að búningur sinn og útlit yrði ef til vill ekki
óaðfinnanleg. bó var Allan helmingi órólegri
en Kirk. Hann fylgdi öllum hreyfingum hús-
bónda síns með aðdáun og ótta um, að ein-
hverju kynni að verða ábótavant. Allan virtist
telja sér allan heiðurinn af því, að mál þetta
hefði snúist svona heppilega.
— hað verður dýrlegt brúðkaup, herra, kall-
aði hann upp yflr sig. Allan ætlar að vera með
yður sem trúlofunarvitni.
— hú ert mér ekki nógu kunnugur til þess,
sagði Kirk glaðlega.
— Ég þarf að vera skrautlega klæddur við svo
hátiðlegt tækifæri. Ég ætla að biðja yður um
að gera svo — — —
— Vertu nú bara rólegur. Við erum nú ekki
komnir svo langt áleiðis ennþá.
— En þau föt verður að sauma hjá klæð-
skera, og það þarf tima til þess. Þau eiga að
vera alveg eins og fötin yðar, og þá sér enginn
mun á okkur t\eimur.
— Ég á liklega að skoða þetta sem hámarks-
hól í minn garð, sagði Kirk hlæjandi.
— Viljið þér gera mér greiða, herra
Anthony ?
— Já, það geturðu bölvað þér upp á.
— Eg ætla að standa úti á götunni i kvöld
og bíða. Gætuð þér þá eigi komið þvi þannig
fyrir á einhvern hátt, að þér hefjið bónorðið
úti við opinn glugga, svo að ég geti hlustað
á það?
— Neil Og ég vil ekki vita af því, að þú
sért að læðast þar fyrir utan. Pú færð ekki að
elta mig, skilurðu það! Ég hefi nóg annað að
hugsa um. —
Hús Garavels bankastjóra var talið eitt af þvi
sjónarverðasta í Panama City. Pað var bygt úr
múrsteini í spænskum stil og skreytt rikulega
með margvíslegu veggskrauti, og járnhandriðin
á svölunum vóru hreinustu listaverk. Húsið
stóð á götuhorni við stórt opið svæði á mann-
hæðarháum múrfleti, og var sterk járngirðing
alt í kring. Beint á móti var gömul veðurbarin
dómkirkja, og var framhlið hennar skreytt með
fjölda helgilíkneskja í múrhvelfingum. — —
Kirk gekk upp þrepin og hringdi dyrabjöll-
unni. Indiánastúlka opnaði fyrir honum, og
inni i forstofunni kom bankastjórinn sjálfur á
móti honum og fylgdi honum inn i mjög við-
hafnarlausa stofu. Kirk varð alveg hissa, er
hann hitti þar fyrir heilan hóp af fólki, Gara-
vel kynnti hann hverjum einstökum þeirra, er
vóru þar inni. Þar var Pedró Garavel, bróðir
bankastjórans, og kona hans, sem var mjög
feitlagin og þjáðist að mæði; tvær ungfrúr
Garavel, dætur þeirra; og auk þeirra lftil kona