Dagblað - 11.11.1925, Blaðsíða 3

DAGB LAÐ
3
Fréttabréf.
Khöfn, 27. okt. ’25.
Fsereyja-filman. Þeir Gunnar
Sommerfeldt og Leo Hansen,
sem áður var með Knúti Ras-
mussen i Grænlandsförum, hafa
nýlega lokið við að taka mynd-
ir og filmur á Færeyjum, sem
sýnir landslag, lifnaðarháttu, at-
vinnuvegi og mannvirki í Eyj-
unum. Filpian er 2400 metrar á
lengd, og á að auka við hana
á næsta sumri.
Sabaraál gegn keisarafrúnni.
Dómsmálaráðuneytið í Wiirtem-
berg hefir látið lögsækja Her-
minu, konu Vilhjálms fyrv.
keisara í Fýzkalandi, fyrir mis-
notkun titla. í haust dvaldi hún
í baðstaðnum Wildbad í Wúrt-
temberg, og hélt þar um sig
hirð eins og keisarafrú sæmir,
og tók upp alla titla sína. Lýð-
veldissinnum mislíkaði stórum
framferði konunnar, og var mál
hafið gegn henni, og verður hún
væntanlega dæmd eftir 860. gr.
þýzku hegningarlaganna, sem
ræðir um misnotkun titla.
744 er sími DagUaðsins.
Stolið frá Knúti prinz. Ný-
lega komst upp, að allmiklu fé
hefði verið stolið um borð í
Fyllu, sem liggur í skipalegu
flotans hér í borg. Meðal ann-
ars saknaði Knútur prÍDZ 100
ísl. króna, sem hann geymdi í
skrifborði sínu, og jafnframt
hurfu 600 ísl. krónur frá öðrum
yfirmanni og 400 kr. á öðrum
stað. Sökudólgurinn var einn
skipsþjónanna, og var hann sett-
nr í varðhald, er hann kannað-
ist við stuldinn.
Máfur flýgur yfir Atlants-
hafið. 21. sept. var máfur skot-
inn i Bridgetown á Barbados, og
kom í ljós, að hann var auð-
kendur ineð hring um annan
fótinn, sem sýndi að hann var
kominn alla leið frá Ðanmörku.
Á hringnum stóð: »Skovgaard,
Viborg«. Það er listmálarinn
Skovgaard, sem hefir fugiamerk-
ingu á hendi í Danmörku.
L. S.
Bann og bindindi.
Býrir dropar. Joh. Scharfen-
berg, læknir í Osló, ritað ný-
skeð í bindindisblaðið »Folket«
um misnotkun á lyfsalabrenni-
víni, og hvetur fólk til að vera
á verði og skýra frá því tafar-
laust, er sönnur fáist fyrir því,
að misnotkun eigi sér stað á
þenna hátt. Hann segir m. a. á
þessa leið: —
»Mér er kunnugt um tv'ó morð
í er stafa af lyfsalaspíritus, eftir
lyfseðli frá lækni og dýralækni,
svo ég hefi ástæðu til þess að
vara menn við«. —
Sorglegt, en satt. Séra Stor-
aken, prestur á Svalbarða skýrir
írá, að bindindisástandið sé á-
gætt þar nyrðra. Sjáist þar mað-
ur við öl, er það sönnun þess,
að skip frá einhverri menning-
arþjóðinni sé komið að bryggju.
Þrátt fyrir kuldann (!) er algert
. bann þar nyrðra, og engin þörf
fyrir lögreglu, að þvi, er prest-
ur segir frá. — Ætli vinum vor-
um, andbanningum þyki þetta
ekki þurbrjósta réttarfar þarna
norður í hafsbotnum!
Sannr járnbrantnkónggliiB.
Þér óskið enn þá, að ég hætti að sækjast eftir
dóttur yðar.
— Já! Það er einnig samkvæmt ósk hennar..
— Fá geri ég anðvitað eins og þér óskið. Ef
ungfrú Garavel ætlar að danza í kvöld, vildi ég
gjarnan biðja um yðar leyfi til þess að skrifa
mig á danzspjald hennar.
— Nei, sagði bankastjórinn byrstur.
— Paö er að eins til þess að girða fyrir
þvaðursögur. Pað er öllum kunnugt, að ég hefi
heimsótt hana, og fréttin um trúlofun okkar
hefir borist í allar áttir; það myndi því verða
vatn á þeirra mylnu, ef það sæist, að hún forð-
aðist mig í kvöld. Þetta er aðalástæðan til þess
aö ég hefi komið á þenna danzleik í kvöld.
Trúið mér, ég hefði miklu heldur kosið að
þurfa ekki að koma hingað.
— Þér hafið ef til vill rétt að mæla. Við
skulum endilega forðast meira þvaður um þetta
mál. Þér hafið þá mitt leyfi.
Garavel varð heldur mýkri í máli, og hann
sagði á sinn venjulega vingjarnlega hátt:
— Mér þykir mjög vænt um, að þér snúist
svo skynsamlega við þessu, herra Anthony.
í*egar öllu er á botninn hvolft, var þetta ekkert
annað en einn af æskudraumum yðar.
~~ Og leyfið mér að óska yður til hamingju
með þann sóma og traust, er land yðar sýnir yður.
Þeir fylgdust að á eftir hinum og spjölluðu
vingjarnlega saman.
Er bankastjórinn kom inn í dyrnar á danz-
salnum, fór kliður um allan mannfjöldann, allra
augu leituðu í áttina til hans, og hvíslið varð
háværara, svo auðsætt var, að mönnum var
kunnugt um það, sem til stóð. Er Garavel varð
þess vísari, hvílíka eftirtekt menn veittu hon-
um, rétti hann sig upp og varð þá harla há-
tignarlegur á velli.
Kirk skeytti ekki vitund um það, þótt Ramón
gæfi honum ilt hornauga, er hann gekk til
Chiquitu og bað um þann heiöur að fá að
skrifa nafn sitt á danzspjald hennar, og hann
hló glaðlega og lést ekki verða var við, hve
hissa hún varð. Hún leit óttablandin á föður
sinn og rétti síðan Kirk spjald sitt með skjálf-
andi hendi.
Er hann skilaöi henni spjaldinu aftur, varð
hann þess var, að frú Cortlandt horfði á hanu.
— Má ég biðja yður um fáeina danza? sagði
hann.
— Já, ég hefi ætlað yður hinn fjórða og tí-
unda.
Er hann hafði skriíað nafn sitt í báðar eyð-
urnar á danzspjaldinu, sagði hún lágt við hann:
— Þér eruð áræðnasti maðurinn, sem ég þekki!
Leyfði Garavel yður að gera þetta, eða-------—