Dagblað - 10.12.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ ^
V
3
Frá Yesturheimi.
Skaltabyrði Manitoba-búa er
þyngri en í öðrum tylkjum
Canada. Árið 1923 námu skatt-
arnir 17,2°/o af andvirði fram-
leiðslunnar, en í British Colum-
bia fylki ekki nema 9,9°/o, í
Saskatchewan 9.7 °/o, Ontario
8,7°/0 og í Alberta-fylki aðeins
7,7°/o.
Uppsbera varð í sumar með
mesta móti í Canada. í sept.
komu yíir 103 miljónir mæla
af hveiti á markaðinn. — Heims-
kringla segir til skýringar þvi
hve mikið sé hér um að ræða
að væri öllu þessu hveiti hlaðið
á járnbrautavagna yrði ósletin
vagnalest 650 milur á iengd.
En »væri brauð bakað úr
þessu hveiti, og því hlaðið á
vanalega brauðílutningavagna
og vagnarnir færu 5 mílur á
klukkustund nótt og dag þá
væri lestin hálfa níundu viku
að fara fram hjá einhverjum
vissum stað á leið sinni«.
Athyglisvert.
t*að þykja jafnan góð tíðindi,
þegar hljómlistamenn eða aðrir
andans atburðamenn gefa fjöld-
anum kost á að njóta þeirrar
listgöfgi, sem þeir ráða yfir, og
flestir, sem listum unna, nota
þau tækifæri, er til þess gefast.
Hljómlistin er alheimsmái, óháð
tungu og þjóðerni, þvi það er
aðeins máttur andans, sem þar
kemur fram. t*að er gleðileg
framför, að á siðustu árum hata
nokkrir landar okkar náð tök-
um á hinum göfuga mætti tón-
iistarinnar og borið hróður i
landsins út um menningarlönd-
in, og væri því ekkert eðlilegra
en að þeir, sem listum unna og
hafa ráð á að njóta þeirra, láti
sig ekki vanta, er listamenn
vorir láta til sín heyra. En á
því vill oft verða nokkur mis-
brestur, og eru útlendir miðl-
ungsmenn ósjaldan teknir fram
yfir ianda okkar sem rneira hafa
til brunns að bera.
F*að munu margir hafa búist
við því, þegar þeir Emil Thor-
oddsen og Páll Isólfsson boð-
uðu til hljómleika hér, að þeir
yrði vel sóttir, ekki sizt er þess
er gætt, að inngangurinn var
óvenju ódýr, en reynslan varð
önnur. Það er jafnvel hægt að
álykta, að bér hafi það helzt
verið til fyrirstöðu, að ekki voru
það útlendingar, sem listina
buðu. Hjá þeim er oft húsfyllir
kvöld eftir kvöld, hvað sem það
kostar. Þeim verður ferðalagið
til góðrar fjáröflunar, og væri
ekkert við það að athuga, ef
laudar okkar yrði ekki afskiftir
og nyti jafnréttis við útlendinga
í aðsókn og áliti almennings.
Okkur þykir ilt til þess að
vita, ef listamenn okkar geta
ekki lifað hér sæmilegu lífi, og
verða að fara af landi burt vegna
andlegrar fátæktar þjóöarinnar,
og ekki sízt höfuðstaðarins. En
þó er það verst, ef það væri að
nokkru leyti sökum þess að þeir
eru gerðir hornrekur útlending-
anna, því vissulega ætti þeir
fremur að njóta þess en gjalda,
að þeir eru íslendingar.
8onnr jArnbrantakðiigslMB.
nauðsynlegt. Anthony væri alt of skynsamur
maður til þess að hafast að nokkuð það, er
hann þyrfti að yðrast eftir á, núna, er geðs-
hræring hans væri tekin að sefast. Runnels hélt
því heimleðiis og var að hugsa um það á leið-
hini, hvernig Cortlandt mundi vera innanbrjósts,
er hann hitti konu sína, eða hvort hann mundi
®okkurn tima geta litið framan i þá félaga aft-
Ur, ef hann kæmist að þvi með vissu, að hon-
■oi hefði skjátlast.
í stað þess að ganga gegnum skrifstofuna
gekk Kirk upp á hótel-svalirnar og inn í her-
hergi sitt að utan, eins og þau Chiquita höfðu
gert fyr um kvöldið. Hann hitti Allan, sem beið
eftir honum og stóð alveg á blístri af löngun til
aÖ spjalla, en Kirk þaggaði fljótt niður í honum,
— Náðu fljótt í göngufötin mín, ég ætla út.
Hann reif af sér hvíta hálsbindið, eins og
ætlaði að kyrkja hann.
~~ Það er alt of framorðið, herra. Pað er
hætt við, að þér fáið hitasótt 1 þessari þoku,
&agði blökkustrákurinn og reyndi að malda i
*»óinn.
—- Komdu þá með mér, ef þig langar til þess,
■■æiti Kirk; ég get ekki sofið. Ég verð að fara
■ftur og ganga — ganga, þangað til ég yerð
® Ve8 dauðþreyttur.
Allan hlýddi orðalaust, en var steinhissa og
hálf smeikur við þetta háttalag.
— Ég hefi aldrei séð yður svona reíðan,
herra, sagði hann. Er það Ramón Alfarez?
Hann tók þegar að ranghvolfa í sér augun-
um af mestu bræði, því það hafði ætíð sterk
áhrif á hann, er hann varð þess var, að hús-
bóndi hans var í æstu slcapi.
— Nei, ekki Ramón; það er annar maður.
Peir hafa móðgað mig, Allan. Ég get ekki skýrt
þér frá því frekar, því þú mundir ekki skilja
það, en ég hefi verið móðgaður hræðilega.
Um munninn á blökkustráknum komu ein-
kennilegir drættir og grimdarlegir, er mintu á
apa, og hann fór að tauta fyrir munni sér um
hefnd og hótanir, en Kirk skeytti þvi ekkert.
Rétt á eftir fóru þeir hægt út og lögðu feið sina
eftir kletta-stignum, sem lá inn til borgarinnar,
annar þögull og hryggur i huga, en hinn eins
og urrandi hundur, sem er að komast á slóðina.