Dagblað - 19.05.1926, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
/
Frá Steindóri
Kastar áæthmar ferðir
verða eftirleiðis austur að Öflusá, Eyrarbakka og Stokkseyri, — alla
mánudaga, miðvikudaga og laugardaga frá Reykjavik, kl. 10 árd.
Frá Eyrarbakka kl. 4 síðdegis sama dag.
„Bifreiðastöð STEINDÓRS“.
Haínarstræti 3. Sími 381.
Feðranna fold.
Hún lítur i kringum sig — i siðasta sinn —
horfir lengi, og lætur svo aftur augun. Svo
stendur hún grafkyr, eins og standmynd á stalla.
Á milli hennar og dauðans er að eins eitt fót-
mál. Og dauðinn kallar á hana i gæluróm:
Hérna er hvíld frá sorg og kvölum.
En hún hörfar aftur á bak, með útrétta arm-
ana, eins og hún sé að ýta einhverju ósýniiegu
frá sér, og alt af hefir hún augun lokuð. Er
hún loksins lítur upp, er hún komin langt inn
á klettinn, og fjarri fluginu. t»á fer hún að há-
gráta, ofsalega og óstöövandi, veltir sér f gras-
inu og stynur hátt og sárt:
— Bleyða! Ég er alveg huglaus! Ég þori ekki
að deyja! . . .
Frú Ferresi hafði lagt svó fyrir, að enginn
mætti koma inn til hennar. Birtan smaug með
mestu erfiðleikum inn með niðurdregnum glugga-
tjöldunum. Hún sat í myrkrinu og braut heil-
ann um ómensku sina og niðurlægingu. Hún sá
fyrir sér, hve ástmaður hennar myndi hæðast
að henni og pína hana, þegar hann sæi hana
aftur spillifandi eftir þessa lfka hátiðlegu yfir-
lýsingu, sem hún hafði sent honum, og sagst
ætla að deyja.
— Hann kemur víst bráðum, hugsaði hún.
En ég vil ekki sjá hann. Ég er viss um, að
hann hefir alls ekki trúað þvi, að ég ætlaði að
drepa mig. Ég ætlaði það nú samt, en ég gat
það ekki, og það er ekki mér að kenna. Og
svona fagran dag er það enn þá erfiðara. Og ég
er þó ekki nema aumingja kona, veiklynd og
breysk.
Hún mintist alt i einu þeirrar stundar, er
henni hafði dottið í hug að drepa keppinaut
sinn, og hana hrylti nú við hugsuninni einni.
— Onei, ég er svei mér ekki hætluleg. Óskir
minar og áform geta ef tii vill verið nógu áköf
og svæsin, en mig skortir þrek til að fram-
kvæma þau. Fyr á árum framkvæmdu menn
vist áform sin, undir eins og þeim datt eitthvað
f hug. Það hlýtur að hafa verið gott! Nú hefði
ég átt að vera dáin . . . Hann mun fyrirlíta
mig fyrir veiklyndi mitt. Ég þoli ekki að horf-
ast í augu við hann. En ef til vill gerir hann
sér ekki það ómak að koma og grenslast eftir
hvort ég sé enn þá á lifi . . .
Hún grét og barmaði sér:
— Ó! ég er svo óhamingjusöm, svo óham-
ingjusöm! . . .
Herbergisþernan. kom inn og sagði, að herra
Halande vildi endilega fá að tala við greifa-
frúna. Hann kæmi með áriðandi skilaboð. Frú-
in hugsaði sig fyrst vel og rækilega um, og bauð
svo að fylgja hinum unga manni inn til sin.