Nýja stúdentablaðið - 20.04.1933, Blaðsíða 1

1. árg. — l. tbl.
NÝ]A
STÚDENTABLAÐIÐ
— 20. apríl 1933 -
GEFIÐ ÚT AF NOKKRUM HÁSKÓLASTÚDENTUM
Aö upphafi
Um leið og „Nýja stúdentablaðið“ hefur göngu sína,
]>ykir hlýða, að gera nokkra grein fvrir þeim vilja og
þeim lífsskoðunum, cr hafa hvatt oss, nokkra háskóla-
stúdenta, til starfa.
Mismunandi lífsviðhorf skij>a mönnum til verka jafn-
an fyrir málstað. Milli þessa ólíku viðhorfa lilýtur har-
átta að verða liáð, leynt og ljóst, um láusn þeirra sér-
slæðu viðfangsefna, er þyngst þjá hvert tímabil. Til eru
alltaf þeir, er hvorki eiga þá fagnandi trú né þann reifa
liug, sem brautargengi veita á nýjum leiðum til nýrra
vinnubragða. Til eru alltaf þeir, sem helzt vilja þjóna
líl'inu og lieiðra minningu feðra sinna, með þvi að
drýgja sömu mistökin undir breyttu nafni. Og sízt er
skortur þeirra, sem ekki vilja sjá, skilja né heyra af
óila við ráðningu hinnar dulræðu gátu komandi daga.
Vér viljum ekki liafa samflot né sálufélag við þá
menn í leit að leiðum. Vér trúum livorki á „leit“ þeirra
né vinnubrögð. Vér höfnum ekki gömlum vegum fyr-
ir það eitt, að þeir eru áður troðnir, og eigi viðurtekn-
um miðum fyrir það eitt, að þau eru viðurtekin.
En vér lítum svo á, að mið þau, sem nú er tíðfarnazt
á, séu þegar rýr orðin og senn eydd. Eigi viljum vér
sætta oss við sókn þangað. Eigi sækja afla vorn til
evddra auðlinda. Vér kjósum heldur um hrið að létta
akkerum og leita nýrra miða, sem sunrir af oss þegar
þykjast vita, livar liggja muni. En allir höfum vér þá
sannfæringu, að auðugri mið séu einhversstaðar finnan-
leg um liinn víðá sjá.
Vér lítum svo á, að mörg séu þau viðfangsefni og
vandamál livers timabils, sem eigi sé unnt að skorast
undan að leysa. Það tímabil, sem er og verður starfs-
timi vor, sem nú stundum nám, virðist og að þessu leyti
með fádæmum fjölskrúðugt.
Eigi er erfitt að finna víða, hvar skortir rétta afstöðu
og' happasæl vinnuhrögð. En hitt er og víst að viða hyll-
ir þegar undir hatandi hrcytingar, ef næðu fram að
ganga.
Frumskilyrði þess, að geta orðið liðsmaður hatnandi
tima, skoðum vér alefling þeirrar viðleitni að skilja
verðandi viðhurði, afneitun óttans gegn þeirri nýsköp-
un, er koma lcynni, og fúsleika lil fylgis og fórnar í þágu
þeirrar verðandi, sem er borin fram af myndugleik
liinnar óhjákvæmilegu þróunar. Þrjózkan gegn þeirri
þróun er hin eina liöfuðsynd, hversu prúðhúin sem hún
kann til leiks að ganga.
Vér erum einhuga andstæðingar þessarar þrjózku,
bvernig svo sem liún birtist. Og hvar sem vér til náum,
gerumst vér mótherjar hennar og leitumst við að af-
hjúpa liana og skipa henni þann sess, sem henni ber,
að lögum þeirrar þróunar, er hún spyrnir gegn. Vér ætl-
um oss eigi þá dul, að vér á nokkurn hátt getum lokað
oss fyrir liinum raunverulega vanda og vafa þeirrar
tvísýnu menningar, sem oss er í arf fengin. Frá vorri
liálfu er ]>ví fvllilega treyst, að eigi séum vér endanlega
ofurseldir þvi höli og því öngþveiti, er þar bíða úr-
lausnar.
Oss fýsir ekki að slíga upp i bæjarsundin i lióp nátt-
tröllanna, þau hafa þegar seitt of marga úr hópi hinna
yngri til sinnar skjólgóðu og jarðgrónu tilveru, þar sem
bæjarburstir heila fjöll. Þessu forystuliði er ekki leng-
ur treyst, og öllu lengur fær það ekki villt á sér heim-
ildir.
Vér viljum samvinnu við alla þá, sem starfa í anda
liins nýja tima og i þágu lians.
Vér vitum vel, að á vettvangi liáskólans eru fjölmarg-
ir jafnfúsir til þessa starfs sem vér og finna jafnmikla
]>c>rf til þess að hefja félagslega samliæfni með einurð og
frjálshuga. Öllum þeim vill „Nýja stúdentahlaðið“
heilsa og hjóða félag sitt.
Vér liöfum sterka óbeit á þeirri stúdentaíheldni, sem
á naumast önnur ígangsklæði en tómlátasta tómlæti og
ömurlegasta ofstopa.
Gott er að eiga leik við þá mótstöðumenn, sem unnt
er að bera virðingu fyrir, en sumir skaj>a sér með at-
höfnum sínum álit, sem jafnvel er óþægilegt að liafa á
andstæðingum sínum.
Vér viljuin ekki láta slíkar aðstæður lmckkja frjáls-
lyndum og róttækum skoðunum, á livaða sviði menn-
ingar sem vera kann.
Vér viljum ekki láta hrjóta á oss lög né ganga á rétt
vorn.
Þeim, er það liafa gert, unnum vér ekki lengur yfir-
ráðanna yfir hlaðakosti og félagsstarfi háskólastú-
denta allra.
Vér þökkum þeim fyrri samvinnu og forna daga og
göngum svo til eigin starfa.
LANDoBÖK ASAf-N'
Jóq 1325 65
ÍS LAK r-s