Nýja stúdentablaðið - 16.12.1934, Blaðsíða 7

NÝJA STÚDENTABLADll)
7
án afláts. Roði og fölvi skiptust á í andliti Iiennar. Svip-
urinn var ruglingslegur. Hún sýndist tæplega geta staðið
á fótunum. Snögglega sé hún niður á linén og sleppti
takinu á svuntunni, svo að rúgurinn hrundi niður. Krjúp-
andi liorfði hún hænaraugum upp til mín. Síðan lagðist
hún á hakið með útréttum örmum, án þess að líta af
inér. Svo lokaði hún augunum — hlá augu, tárvot, með
Ijósum, löngum augnahárum.
Svona yndisleg ung stúlka. Hér erum við tvö alein í
skuggum trjánna. Hún liggur fyrir framan mig. Brjóst
hennar hifast ... — liún híður eftir mér . . .
Bláu augun opnast á ný, full ótta og blygðunar. Svo
skjóta ])au neistum — stara á mig jnákelknislega.
»Jæja, komið þá«.
Hatur og tryllingsleg óþolinmæði hljómuðu í rödd
hennar. Og ég — Ég stóð yfir henni, eins og drukkinn
maður, sem veit ekki sitt rjúkandi ráð.
Enn á ný lireytti hún út úr sér sörnu orðum og fyrr:
»Jæja, komið J)á«.
Þarna lá liún með samanklemmdar varir og titrandi
reiðiandlit.
Hvert í heita, sjóðandi . . .! Hún liefir auðsjáanlega
tekið mig fyrir annan, fyrst sem prest og nú — nú . . .
»Stúlka! Hver heldur Jrn að ég sé?«
»Jæja, komið — — látið J)að verða«. — — — Hana
grunaði auðsjáanlega ekki, hver ég var.
Ég reisti hana upp. Smám saman byrjuðum við að
talast við friðsandega. Með hvíldum sagði stúlkan mér,
hvernig í öllu lægi: Hún hugsaði, að ég væri nýi að-
stoðar-eltirlitsmaður landeignarinnar, og hún — já, ef
stúlka stelur og er gripin . . . nú, ungu herramennirnir
sjá í gegnum fingur við þær, ef . . . og hún, hvað gat
hún gert, þar sem hún Jægar haíði rúginn í svuntu
sinni? Allt her að sama brunni. Að vísu: Ungi herrann
er ekki nýi eftirlitsmaðurinn. Jæja, sama livort er. Þetta
er vegurinn, sem varð að fara.
Öafvitandi fór hún að gæla við hundinn. Hún var
herfætt. Tærnar hreyfðust í gróðurj)völu grasinu. Eu í
augum hennar voru enn merki óttans. Að lokum tók
hún aftur upp svuutuua sína með rúginum og bjóst til
brottferðar. Ég stöðvaði hana. Skógurinn var svo töfr-
andi, svalur og })ægilegur. Fuglakvakið var að deyja út.
Léttur blær, þrunginn ralildi, sveif yfir höfði mér og
hærði trjálimið. Roðahvel frá hniginni sól sendi jörð-
inni síðustu kveðjur hverfandi dags.
Auðvitað var þetta aðeins dálítið þunglyndiskast eða
þörf mannsins að gera dálítil góðverk al’ og til: Hér var
lítil seytján ára stúlka að hnupla rúgi, til að mala í
hrauð: hún á fátæka móður, J)ær húa í óhreinum kofa
einhversstaðar í útjaðri þorpsins.
»Hlustaðu: Ég á ekki mikla peninga, en nóg til að
gefa þér, svo að })ú getir keypt pund af kjöti . . . Ég
liefi ekki meira«. Ég stakk nokkrum peningaseðlum í
hönd hennar, en í fátinu missti hún J)á. Þá stakk ég
þeim í svuntu hennar.
»Og taktu þessar. Gefðu bróður þínum J)ær. — Áttu
engan bróður? Jæja, J)á einhverjum öðrum —!« og ég
tæmdi sígarettuveskið mitt handa henni — — »gefðu
J)ær einhverjum, sem J)ér geðjast að, segðu lionum góða
þínum . . .«
Stúlkan horfir á mig undrandi. Ég er þegar kominn
í yztu runna skógarins og hún stendur enn graíkyrr á
sama stað. Sígaretturnar hafa runnið úr hendi hennar
niður í grasið.
»Hvað er að? Því ferð J)ú ekki heim?« Ég kem aftur
til hennar, tek upp sígaretturnar og rétti henni á nýj-
an leik.
Hún grætur. Stæltur líkaminn kippist við af ekka.
Hvað er að? Er það hugsýki, eða einhver misskilningur?
Snögglega kemur |>að. Hatursorðin snúast upp í bænir.
»Hvað vantar yður? Ó, hvers krefjist þér, ungi herra?
Ég verð sannarlega að fara heim*.
»Gerðu svo vel, enginn varnar þér þess«.
»En ég vil ekki«, andvarpar hún, »ég vil ekki . . .«
»Hvað vilt þú? Ertu hrædd við eitthvað?« Ég tala sef-
andi við liana. Brátt verður hún rólegri. Hún óttast, að
ég muni heimsækja sig síðar. Móðir hennar-------móðir
hennar myndi brjóta í henni hvert bein, ef svona fínn
maður kæmi . . . Allt þorpið hefði hana að liáði og
spotti . . .
»En ég hef alls ekki hugsað mér að heimsækja þig.
Ef })ú vilt, J)á látum oss segja, að ég hafi aldrei séð þig
og J)ekki þig alls ekki«.
»Svo —?« Augu hennar stæklca af undrun. »En þá?«
IJún bendir á peningana og sígaretturnar. »Ég, sem hugs-
aði, að ungi lierrann væri hræddur við að ólireinka fötin
sín í grasinu — — —«
Það er farið að diinma. Hundurinn minn hleypur um
óJ)olinmóður. Við nálgumst þorpið hægt og liægt. Stúlk-
an er þögul. Örsjaldan segir hún eitt eða tvö orð. Rödd
liennar er óvingjarnleg, svipurinn kuldalegur og frá-
hrindandi. IJann gefur mér til kynna, hve mjög sam-
fylgd mín er henni móti skapi.
Við erum að koma inn í Jmrpið. Stúlkan nemur stað-
ar og segist vilja snúa inn á hliðargötu af J)ví — -
af })ví að liún kæri sig ekki um að mæta neinum úr
þorpinu. Þorpslolkið myndi lilæja að lienni, ef einhver
sæi liana á gangi með ókunnum manni.
»Og þó að J)að væri umsjónarmaður jarðeignarinnar?«
»Ó-nei, guð varðveiti okkur. Ekki lieldur með hon-
um«. En hvað hugsa ég um hana? Hún er ekki lík
stúlkunum í borginni. Rödd hennar hljómar köld og
J)ur. Og ég má ekki einu sinni hugsa mér að sjá hana
heima.
»Þú liugsar þá, að ég hefði fremur átt að gera það
þarna inni í skóginum?«
»Já. Herrarnir gera það alltaf. Þeir grípa stúlkur að
óvörum . . . Umsjónarmaðurinn heimtar það, að . . .«
»En ég gerði þér ekkert mein«. Hún horfir til þorps-
ins í örvæntingu. Sígarettunum lieldur hún í hendinni,