Merki krossins - 01.11.1939, Page 2
Nóvembermánuður
(Hclga<1ur B.ilum frarnliðinna).
Kirkjugarðar eru í ýmsum lönd-
um ei,nsi og söfn. listaverka, sem lista-
menn hafa unnið samkvæmt því, sem
hugsunin um dauðann og upprisuna
og alt það, sem er tengt saman við
þessar hugsanir, skaut þeim í brjóst.
Og fátt er eins áhrifamikið og það,
að fara um þessar dauðaborgir og
dást að þessum voldugu listaverkum
og hugsa um leið um þá, sem hvíla
þar. Þeir, sem iifa, gáfu þessi verk
til heiðurs þeim. Maður finnur, út-
höggna í steini, alvöru lífsips en sér-
staklega alvöru dauðans,. Eitt af
þessum listaverkum, sem hefir haft
mikil áhrif á marga menn vildi, ég
nefna af því það er svo þýðingarríkt.
Það sem verkið leiðir fyrir sjónir er
þetta: Ríkur maður og glaður vi,na-
hópur fara á veiðar. Þeir eru á hest-
baki. En hesturinn, sem, er í farar-
broddi, hrekkur alt í einu við. Þrjár
grafir með beinagrindum liggja opn-
ar fyrir framan þá. Mennirnir skjálfa
af geðshræringu. Hið hryggilega, sem
dauðinn felur í sér, heldur í greip-
um sínum þeim, sem fóru áhyggju-
lausir og glaðværir til þess að skemta
sér. Þessar tilfinningar eiga rætur
sínar djúpt í mannseðlinu. Guð sjálf-
ur hefir lagt þær þar, og vér getum
farið um víðan heim, hvort sem er
til hinna mentuðu þjóða eða til frum-
byggjanna í hin.um víðáttumiklu
frumskógum meginlandanna, því nær
alstaðar finnum vér þennan ótta
fyrir dauðanum, en einnig, og þetta
er þýðingarmeira, vér finnum þessa
umhyggju um að fullnægja sálum
framliðinna, í öllu því, er getur verið
þeim tili gagns, því aUir vita, að þess-
ar sátír lifa. — Það eru náttúrulögin,
sem allir menn heyra, óma innst í sál-
ijmi. Náttúrulögin eru hin fyrsta op-
inberun Guðs til mannanna og þeir,
sem hafa heyrt hana eina, hlýða
henni ef til vill betur en þeir, sem
vita um aðra opjnberun Guðs, þegar
hann talaði til Gyðinganna fyrir
munn Móse og spámannanna, betur
en þeir, sem vita um hina síðu&tu op-
inberun Guðs, þegar ha,nn talaði til
vor fyri,r munn einkasonar síns, Jesú
Krists.
I hverri opinberun af annari tal-
aði Guð skýrara og ákveðnara, þess
vegna er skylda vor til að hlýða orð-
inu stöðugt alvarlegri. Vér vitum
hvernig náttúrulögin tala, en það
gleður og huggar oss, þegar vér les-
um í gamla testamentinu hvernig Guð
hafði jstaðfest þessi lög í kenningu
sinni til síns útvalda lýðs. Júdas
Makkabeus bendir á þessa kenningu
þegar hann segir: »Það er góð og
gagnleg hugsun að biðja fyrir fram-
liðnum, svo að þeir hreinsist af synd-
um sínum«. Þassi orð ritningarinnar
eru skýr, það þarf ekki, meira. En
vér skulum sjá, hvernig vor dýrmæta
kristna trú hefir látið þessa kenn-
ingu þróast og hefir rótfest hana í
sínu dýpsta innra lífi. Þessi íhugun
mun hvetja oss til að biðja fyrir hin-
um kæru framliðnu, en einnig mun-
um vér dást að þessari kenningu, svo
að vér munum vera ánægðir með það,
sem vor kristna trú býður oss í þassu
efni og ekki leita annað, eins og þeir,
sem hugsa altaf að það, sem aðrir
hafa, sé betra en það, sem er heima
fyrir.
Merki kre»in*
2