Sunnudagsblaðið - 01.11.1925, Page 1

Sunnudagsblaðið.
M
I
ðjáp
f
ft
e,YvS
r*?
I
3L
æ
JCŒZ*.
•x
S
w
eMs
6'JL'ö
œMs
is'JTti
Þeir sem einu sinni reynn Sueces Braii
láta ebhi bjóða
sér aðra dósa-
nijólk.
UNSWEtTtf^
'ORATED
HLFQ^
Ábyrgst að
innihalda ekbi
minna en 8°/o
smjörfltu.
^Es-iy
Dessi mjólk er framleidd af Coöperatieve Condena-
fahriek »Friesland« Leewarden, Ilollandi, sem í eru
45 rjómabú, er framleiða árlega 275 niilj. lítra af mjólk.
Er þessi feikna sala næg trygging fj'rir gæðunum.
Succesmjólkin er bragðbezt
ogf íitumest.
Umboðsm. verksmiðjunnar H. I. GtíSLASOIV,
Langaveg 5. Símar 630 & 463.
Vegurinn upp hæðina.
Niðurl.
Nick sagði eitthvað ljótt. Honum lík-
aði ekki meir en svo, að ég skyldi
minnasl á þetta. Margoft var yfirfor-
ingjunum formælt fyrir, að leila uppi
einhvern herjans stað, kjallaraholu eða
annað verra, kalla það varðherbergi, og
senda þangað korpóral og nokkra dáta.
Það var auðvitað ekki þeim að kenna.
Þetla var a part of the game, þáttur i
leiknum. En það bitnaði á þeim. feir
voru baknagaðir fyrir það. í varðher-
berginu voru fangar geymdir, þeir fé-
lagar okkar, sem eitthvað höfðu brotið
af sér. Varðtímarnir voru altaf hinir
sömu, tvær stundir á verði, fjórar til
»hvíldar«. Og það var aldrei eftir því
sóst, að vera á verði. Síður en svo. Síst
á svona göngu. — Góð stund leið. Við
fengum te og brauð, en ekki fóru allir
á fætur til þess að neyta af því. Píp-
urnar voru dregnar upp úr vösunum og
í þeim kveikt, þótt hálmur væri á gólfi
og þvi eldhætt. Og okkur fanst ekkert
á skorta vellíðan okkar. En svo bárust
að hljómar frá orgeli og allur kliður
datt i dúnalogn. Áhrifin voru friðandi
og það var ljúft að mega hlusta á þessa
þýðu tóna. f’að hafði góð áhrif á okk-
ur, sem vorum allir friðelskandi menn,
þó við bærum morðvopn í höndum. Og
tónaflóðið vakti minningar, sem voru
fagrar, en það var eÍDS og mergð gam-
alla sára ýfðist upp ...
Og lónarnir voru fyrirrennarar Svefns
konungs, sem þreyttum mönnum er svo
ljúft að ganga á vald. Og þó frá þeim
félögum okkar, sem þegar voru sofn-
aðir, bærust þungar hrotur, þá var eng-
inn þar, sem hneykslaðist á þvi eða
naul síður friðarins og kyrðarinnar og
fegurðar orgelleiksins. Og þegar ég bjóst
að ganga á vald Svefni konungi, þá ...
Stuttur (Shorty) undiiforingi! Mér er
hlýtt til þín, gamli Skoti. En á því
augnabliki elskaði ég þig ekki. Ég fann
það á mér, sá það á svip þínum, er þú
leist í áttina til mín, að ég var kjörinn
varðmaður þetta kvöld.
»Skipun er skipun, Thornstein«,
sagði Sluttur. »Pað er ógaman, en það
verður svo að vera. Nick, Tony, Pren-
dergast, þið líka«.
Stuttur var óvenjulega fastmæltur á
r-unum. »Hann hefir fengið aukaskamt
af rommi«, hugsaði ég.
Og Stutt;-’’'varð að vekja hina. Peir
állu erfi'' ...eð að stilla skap sitt. En
loks vorurn við albúnir. Stundu áður
vorum við alsáttir við alt. En nú for-
mæltum við, sumir okkar a» m. k.,
þessum herjans heimi með öllu, sem í
lionum var. Við vorum aftur hermenn.
í heila nótt urðum við að vaka meðan
aðrir sváfu. Röðin var komin að okkur.
Það var alt og sumt. — »Nóg romm,
piltar«, hvíslaði Stutlur. Og ég vissi
hvað verða mundi. í varðbei berginu,
á milli varðslunda, yrði ilrukkið og
spilað á spil og reykt og rætt um
konur.
— Er við genguin út voru allir í
fasta svefni. En tvær dökkklæddar
nunnur geDgu um á gólfi, frá einum
hermanni til annars, eins og lil þess að
fullvissa sig um, að enginn lægi illa, til
þess að signa syndugan hóp og gera
krossmark við höfðalag hvers einstaks.
Kjallarahola. Rottur. Votur hálmur
og óhreinn á gólfi. Kertisskar á kassa
og matarílát úr tini, fult af rommi.
Stuttur hafði sagt salt. Peir höfðu þá
haft hugsun á þessu. Pað var svo daun-
ilt og óvistlegt, að okkur fýsti iítt að
sofa. Og við deildum drykknum bróð-
urlega, reyktum og ræddum. Skepnur
vorum við ekki og þarna var ekki einu
sinni skepnum boðlegt að hvílast.
Á miðnætti fór ég á vörö. Enn rigndi.
Fjórir lögðúm við af slað. Undirfor-
inginn með talinn. Eg lenti á síðasla
varðstað. Og undirforinginn gekk aftur
til kjallaraholunnar og þeir þrír, sem
við höfðum leyst af veiði.
Að baki mér var reisulegt steinhús
tvilyft og vandað og steinveggur með
járngrindum í fyrir framan. Og fyrir
framan vegginn átti jeg að ganga fram
og aftur í tvo tíma, og »vernda« her-
deildarforingjann ef á lægi, en hann
hvíldi þarna inni í stóra húsinu í rnjúkri
sæng. En ég öfunda hann ekki. Mér
líður vel, af því ég er einn. Ég vaki og
lifi. Hann ekki. — Ekkert ónáðar mig.
Heil skáldsaga flýgur gegnum huga
minn, mergð skáldsagna. Eg er kon-
ungur og dísir næturinnar eru sendi-
boðar mínir, og alt lýtur mér. Ég ríf
niður, umturna, breyti enn og byggi á
ný. Ég byggi háa höll, hún er silfrin-
lituð og slendur í dökkgrænum skógi
og hún er sveipuð sólskini. Par skortir
ekkert. En alt í kring er eymd og grát-
ur og ójöfnuður, formælingar auðsafn-
ara, sem hafa glatað öllu, hlakk hinna.
Og þúsundir magurra barnshanda lyft-
ast, i bænum til himins, en þau eru
ekki bænheyrð. Iivert tillit í sorgbitnum
barnsaugunum er áhrifameira en hin
fegursta bæn hins mjúkmálasta guös-