Sunnudagsblaðið - 21.03.1926, Side 2

124
Sunnudagsblaðið.
„Heimkonian^. Frá því hefir verið sagt í smágreiuum í blaðinu, að ame-
rískir sjómenn af skipinu »President Roosevelt«, björguðu skipshöfninni af enska
gufuskipinu »Antinoe«, skömmu áður en það sökk. þessi mynd var tekin, þegar
skipbrotsmennirnir komu til Plymouth á Englandi, og er af skipstjóranum af
Antinoe og konu hans, er hún hafði heimt hann úr helju.
---------------------------------1
Sunnudagsblaöiö.
Ritstjóri: Axel Thorsteiuson.
Afgreiösla: Kirkjustræti 4. Opin virka
daga kl. 4—7, og oft á öðrum tímum.
Verðlag: Kr. 5 00 á ári (a. m. k. 52
blöð). Erlendis kr. 7.00.
Afgreiðslusími: 1558. Póstbox: 956.
Auglýsingaverð: Iír. 1.50 pr. cm. eind.
Gjalddagi: Áramót.
Umboðsmaður vestan hafs: Þórður
A. Thorsteinson, 552 Bannatyne Ave.,
Winnipeg.
Augl. má skila í prentsm. Gutenberg.
Prentsmiðjan Gutenberg hf.
b. , , , J
Kisa tekur trygð við hænu-unga.
(Sönn saga).
Eftir E. S. Guðmundsson.
Við áttum heima i 7 ár um tvær
mílur enskar vestur af Hallson pósthúsi
í Norður-Dakota. Árið 1895 flutti móðir
mín og stjúpfaðir til Roseau County í
Minnesota-riki. Ekki var búið stórt, en
fáein hænsni átti móðir min; og kött
átti hún. Ekki mjög löngu áður en við
fluttum, gaut kisa og lá hún undir
stónni með ketlinga sína. Um sama leyti
ungaði ein af hænunum út. Eg man,
að einn morgun hafði einum unganum
orðið kalt, og var nær dauða en lífi, er
bróðir minn kom út í eldhúsið. Tók bróðir
minn ungann og bar hann inn í hlýjuna
og lét hann við stóna. Mundi hann
ekki í svipinn eftir kisu. Fór hann svo
eitthvað frá, en er móðir mín kom út
i eldhúsið var kisa búin að taka ung-
ann og farin að hlúa að honum. Móðir
mín varð hrædd, fyrst í stað, og hélt,
að kisa mundi gera unganum mein, en
sá brátt að það var ekki tilgangurinn,
og lét hana svo hafa ungann. Pegar
unganum var orðið heitt, var hann lát-
inn til móður sinnar aftur, en ekki leið
Á löngu áður en kisa fór út og sótti
ungann og bar hann inn til ketlinga
sinna. Og hvað oft sem út var farið
með ungann, sótti hún hann einlægt, og
var hárviss með að koma með þann
rétta; svo móðir mín lofaði henni að
hafa ungann hjá sér, og var eins og
kisu þætti enn þá vænna um hann en
um sín eigin afkvæmi.
Oft höfðum við bræður gaman af að
sjá til kisu, þá er hún var að reyna að
venja ungann á spenann, en það tókst
aldrei. Hvað aumingja kötturinn lagði
sig í líma með öllu upphugsanlegu móti,
til að kenna honum sömu aðferðina og
sínum eigin afkvæmum, var bæði að-
dáunarvert og hlægilegt um leið, eöa
svo fanst okkur drengjunum. Eu ung-
inn gat ekki skilið fóstru sína, varð
bara feginn að njóta ylsins og ástríkis
kisu; en að læra að sjúga, gat hann
ekki.
Er við fluttum, gátum við ekki tekið
öll háensnin, og móðir mín treysti sér
ekki að fara með hænuna, sem var
með ungana. Lét hún konu þá, sem
keypti kofann af okkur, fá hænuna. Með
kisu og ketlingana fór móðir mín þó.
Var kisa látin í kassa og ketlingarnir
með henni. Man eg, að móðir mín
sagði við konu þá, sem hænuna fékk,
að hún héldi að hún mætti til að fá
ungann hjá henni handa kisu; en þó
varð ekki neitt af því.
Fyrsta kvöldið, er við fórum af stað,
fórum við aðeins fimm mílur. Er við
vöknuðum næsta morgun, var kisa
horfin. Gátum við ekki lagt af stað
úr áfangastað okkar, annara orsaka
vegna, fyr en um miðjan dag, svo eg var
sendur að leita að kisu, og var hún þá
komin heim og var þar hjá unga sinum.
Fór eg með hana til baka aftur, og
áttum við erfitt með að hemja hana hjá
ketlingunum. Gátum við ekki látið hana
út svo að við ættum ekki í löngu elt-
ingaleik með að koma henni aftur ofan
f kassann. — Er við vorum búin að
vera um tvær vikur á ferðinni, og
vorum komin á annað hundrað mílur
að heiman, lofuðum við kisu út. Leið
ekki á löngu þar til hún var horfin, og
gátum við ekki fundið hana, hvernig
sem við reyndum, og urðum að fara
án hennar. Par var hús svo sem fjórð-
ung úr mílu frá þeim stað, þar sem við
áðum, og fórum við þangað, en urðum
einskis varir.
Tveimur árum siðar gistum við í
húsi þessu og spurðum þar eftir kisu,
og var okkur þá sagt: að köttur hefði
komið þar og verið að snuðra á millí
hænu-unga, hélt fólkið að það væri í
illum tilgangi, svo kisa var skotin.
Sakúntala
eða
Týndi hringurinn.
Fornindversk saga.
(Framh.).
»Æ, heyrirðu það, besta!« kallaðí
Príamveda, »heyrðirðu hvað voðamað'
urinn sagði? Sakúntala hefir ekki
heyrt til hans, og nú hefir hanii
bölvað henni«.
Pegar þær voru komnar að hliðinii. ^
sáu þær að maðurinn, sem heiftar
orðin hafði talað, var vitringurinni'
Dúrvasa /DurwasaJ; hann var allrí1
manna uppstökkastur, og skundað'
hann burt í reiði. Ásýnd hans val
dreyrrauð af gremju og heiftare!dof
brann úr augum hans.
»Farðu undir eins, Anasúja!« sagð|
Priamveda, »reyndu að sefa bræð'
hans. Fieygðu þér að fótum hans oí
fáðu hann til að snúa aftur. Eg sk^
búa honum fótlaug á meðan; hao1’ '
má til að taka óbænir sínar aftur«.