Dvöl - 04.02.1934, Blaðsíða 7

4. febrúar 1934
D V
Ö L
5
svo aftur til baka, fann að bann
hafði snúið við, hélt aftur niður
að Tuileries-görðunum, yfir Signu
tók aftur eftir því, að hann var
að villast og sneri við i áttina til
Champs Élysées, alveg utan við
sig. Hann reyndi að velta þessu
fyrir sér, til-að skilja það. Konan
lians gat ekki hafa haft efni á
þvi að kaupa slikan dýrgrip. Á-
reiðanlega ekki. En — þá lilaut
þetta að vera gjöf! — Gjöf! —
Gjöf frá hverjum? Hvers vegna
var henni gefin slík gjöf?
Hann nam staðar, og þarna stóð
hann eins og stytta á miðju stræt-
inu. Hræðilegum efa skaut upp í
huga hans — hún? Nú, þá voru
sjálfsagt hinár gersemarnar lika
gjafir! Honum fannst jörðin hif-
ast undir fótum sér — tréð fram
undan honum riða til falls — hann
fórnaði upp höndunum og féll
meðvitundarlaus til jarðar. Hann
rankaði við sér inni i lyfjabúð
uinni, en þangað hafði hann verið
horinn af mönnum, sem konlið
höfðu þar að, sem liann lá.
Hann bað þá að fara með sig
heim til sín, og svo lokaði hann
sig inni í herberginu sínu. Hann
grét fram á kvöld, tróð upp í sig
vasaklút til þess að hljóða ekki.
Loks fleygði hann sér upp í rúm,
yfirkominn af sorg og þreytu og
sofnaði þungum svefni.
Hann vaknaði við það, að sólin
skein inn til hans, og fór nú á fæt-
ur og hjóst til þess að fara á skrif-
stoíuna. Það var örðugt að fara
til vinnu, eftir annað eins áfall,
svo liann sendi bréf til skrifstofu-
stjórans og bað sig afsakaðan. Þá
minntist hann þess, að hann átti
að fara aftur til skartgripasal-
ans. Hann var yfirkominn af
hlvgðun, og þarna sat hann langa
hríð sokkinn ofan í hugsanir sín-
ar. En ekki gat hann látið háls-
bandið liggja í reiðileysi hjá mann-
inum. Svo klæddi hann sig og fór
út.
Vcðrið var yndislegt, himin-
inn hlár og tær, borgin brosglöð.
Iðjulausir menn gengu fram og
aftur um göturnar, með hendurn-
ar í vösunum.
Þegar Lantin sá þessa menn,
sagði hann við sjálfan sig: Ríkir
menn eiga sannarlega gott! Eigi
maður nóg fé er auðvelt að
gleyma jafnvel hinni sárustu
sorg. Þá getur maður farið hvert
sem mann lystir, ferðazt og
gleymt. Bara ég væri ríkur!
Hann fann nú, að liann var
svangur, en peninga átti hann
enga. Nú minntist hann liálsfest-
arinnar á ný. Átján þúsund
frankar. En sú upphæð!
Hann var innan stundar kom-
inn í Rue de la Paix og gekk þar
aftur og fram á götunni gegnt
skartgripabúðinni. Átján þús-
und frankar!. Tuttugu sinnum
var að honum komið að fara inn,
en blygðunartilfinningin hélt aft-
ur af honum. Hann var nú samt
svangur — hungraður, og hann
átti ekki grænan eyri á sér. Hann