Dvöl - 29.09.1935, Blaðsíða 13

í?í). s(!|)témber lí>35
D V
13
hleypti svo í einu vetfangi upp í
það, þannig, að allrahæsta öldu-
faxið varð rétt framan við stefnið,
en yfir allt skipið framanvert og
upp í segl fossaði það og tók allt
aftur í miðrúm, svo að flæddi of-
an í austurrúmið.
í því að ólagið kom sá ég að
Jón brá sér fram yfir miðskips-
þóftuna og hrifsaði austurtrogið
af þeim sem með það var í hend-
inni, og ekki var ólagið riðið
undan skipinu að fullu er hann
\ar farinn að ausa svo ákaflega,
að aðrar eins handatiltektir hefi
eg aldrei séð við það verk og ekki
leit hann upp fyr en rúmið mátti
heita þurrt. Sama var leitast við
að gera í austurrúminu.
Eftir ólagið varð emskonar hlé
eða hvíld, eins og oft verður eftir
mikil ólög, enda var þá stórgert
haglél skollið yfir, en það er al-
kunnugt meðal sjómanna, að þau
slétta eða berja stórsjó allmikið
niður í bili. Skipið fékk því full
hlaup aftur og muldi nú, eins
og einhver ofsareið, lifandi' vera,
undir sig hvern sjóinn á fætur
öðrum. Á meðan var ausið allt
hvað af tók.
Þégar við vorum að sleppa út
úr ólaginu, varð formatminum
litið niður í skutinn og stóð hann
þar í sjó í miðjan legg. Af því
ég var svo nálægt honum (aðeins
framan við skorbitann) tók ég
eftir því að hann skifti litum lít-
ið eitt og sagði með róm sem ég
kunni ekki við:
ö L
„Er virkilega svona mikill sjór
í honum|?“
Aldrei veit ég hvað að mér
kom, — en allt í einu fauk í mig,
svo ég svaraði honum hast og
kuldalega:
„Ertu vitlaus, passaðu það,
sem þú átt að gera, — sérðu ekki
að sjórinn stendur í fiskinum
hérna og ég er að troða hann“.
Hann sótroðnaði við, en sagði
ekkert, og ekki gáði hann niður í
formannssætið fyrst um sinn.
Enginn af hásetunum hafði af
þessum orðaskiptum okkar að
segja, hvorki fyrr né síðar, því
þeir sem næstir voru höfðu nóg
að gera í austrinum og öðru.
Oft sagði hann seinna, þegar við
vorum tveir einir, að þetta væri
kaldasta svarið, semj ég hefði gef-
ið sér um dagana, — en við vor-
um1 alla tíð góðir vinir, — og að
seint mundi hann geta fulllaunað
það, því sér hefði allt í einu
hvarflað í hug að við værum að
sökkva, en gleymt því og orðið
reiður, þegar ég svaraði svona
hrottalega. En af stjórninni mátti
ekki missa sjónar eitt augnablik,
og lá þar við líf okkar. —
Annars var þetta í eina skiptið
sem ég gat merkt að honum
brygði hvað sem á gekk.
Eftir þetta gerðist ekkert sér-
staklega sögulegt; skipið var
])urrausið á ótrúlega stuttum
tímla, en í raun og veru var það
langbandafullt þegar formaður-
inn leit niður í sætið, semj fyrr