Svindlarasvipan - 12.01.1933, Qupperneq 1

Sf INDLARASVIPAN
(LÝSING Á FJÁRPRETTUM OG FÖLSKUVERKUM ARA ÞÓRÐARSONAR)
Verð: 25 au. cint. Reykjavík, 12. janúar 1933. Kemur út öðru hverju
Til le s e n d ann a
Það er mörgum árum seinna en það ætti að
vera, að eg' ávarpa greyið hann Ara Þórðar-
son. Það eru mörg ár síðan að hann rakst
inn á heimili mitt, og hirti um leið allmikið
af eigum mínum; lesendum þessa blaðs finst
þetta nú máske einkamál á millum okkar
Ara, en svoleiðis lít eg ekki á það, þær upp-
lýsingar sem eru um Ara í þessu blaði og
einkum og sérílagi þau viðskiptasvik hans,
sem verða rakin í næstu blöðum, ættu að
verða til þess, að fólk forðist að hafa nokk-
urskonar mök við Ara.
Það er árlega varið stórfé til þess að vara
mennina við hættum, t. d. allir vitarnir í
kring um þetta land, þeir eru látnir loga til
að vara sjómennina við voðanum. Þetta blað
Þegar eg leit á skeinisblaðið „Okrarasvipan“
og sá þar á þrykk, að Ari Þórðarson væri á-
byrgðarmaður að þeim lygum og svívirðing-
um, sem hann á húsgangslegan hátt hrúgar
þar upp um samborgara sína, fór eg að at-
huga hver hann væri sá skörnugi ræfill, sem
slíkt sorp vildi ábyrgjast. Varð mér þá fyrst
fyrir að leita mannsins í kjörskrá Reykjavík-
ur, en þar var hann ekki að finna. Því næst
fletti eg upp niðurjöfnunarskránni, en þar var
hann ekki að finna. Þá var þriðja úrræðið, að
leita í skattskrá Reykjavíkur, en þar var
hann óskráður. Það mun þó víst ekki vera
svo, að mannkind þessi sé svo fyrir neðan
allar hellur, að hann sé settur á bekk með
ferfætlingum og skriðkvikindum og hver
mundi vilja eiga markið á þessum kláða-
gemling þjóðfélagsins hugsaði eg með sjálf-
um mér. Fór eg því næst út á stræti og
gatnamót til að spyrjast fyrir um ára þennan
og fregnaði, að maður þessi hafi dvalið hér
í bænum um aldarfjórðung og ávalt legið í
saurnum, líkt og svín í flagi. Hafi hann ný-
lcga verið auglýstur gjaldþrota, hann sé al-
þektur drykkjuræfill, hann sé alment talinn
fjárglæpamaður, hann hafi að minsta kosti
einu sinni gerst sekur um alvarlega tilraun til
að nauðga kvenmanni og yfirleitt sé ekki litið
á hann sem mann með mönnum, heldur hina
mestu mannfýlu og andlegt óþefsdýr. Nú og
þessi maður tekur að sér að kenna öðrum
siðafræði. Já, auðvitað af því, að hann hefir
aldrei mannast svo um dagana, að hann hafi
er því einskonar viti, það er meiningin, að
það beri svo góða birtu í kring um skað-
semdarskepnuna hann Ara, að engum manni
með fulla sjón, sé vorkunn að sjá hann og
innræti hans og þurfi þess vegna ekki að
fara sér að voða með því að nálgast hann,
og verða með því fyrir skaðræðisskemdum
eins og ég og margir fleiri hafa orðið fyrir
um æfina.
Þegar eg hefi í næstu blöðum rakið við-
skiptasvik Ara við mig og ótal fleiri menn,
þá legg eg ókvíðinn málefnin undir þann
dómstól sem dæmir í öllumí málum og engu
máli er áfrýjað frá — eg legg þau undir dóm-
stól almenningsálitsins í landinu.
Útgefandinn.
M o 11 ó:
„Svínum ekki svara ber
saurugum um trýnið þó hrýni“.
lært að skammast sín. Eg fregna meira um
Ara Þórðarson, en síst til að auka hróður
lians. Mér er tjáð að hann á yngri árum hafi
á lævísan hátt unnið ástir ungrar og góðrar
stúlku, gifst henni og getið með henni börn,
en reynst konu sinni og bömum hinn megn-
asti dólgur og hafi hann svo skilist við konu
sína og böm með hinni mestu lubbamensku.
Að því búnu er mér tjáð, að Ari hafi gerst
-mesti óeirðarmaður um kvennafar, lagt pútur
á bak aftur, getið með þeim böm og eigi því
marga hálfrefi, sem vitanlega séu aldir upp á
sveitinni, þar sem faðirinn er úttaugað ómenni
og auðnuleysingi, sem ekki geti séð fyrir
sjálfum sér á ærlegan hátt, hvað þá fyrir af-
kvæmum sínum, og stendur hann að því leyti
að baki ferfætlingum og skriðkvikindum.
Eg fletti svipunni og fer að lesa. Sé eg að
rekuspaði sá, sem þar er kallaður ritstjóri,
slettir þar til Metúsalems Jóhannssonar og
Péturs Jakobssonar. Væri honum sæmra að
stinga sér í eigin haug og láta þá og þeirra
líka í friði, sem ekkert hafa til saka unnið.
Þegar ég hefi lesið reiðilestur ára í svipunni,
kemur mér í hug Mattheus 7. kap. „Hræsnari,
drag fyrst bjálkann út úr auga þínu, og þá
muntu sjá vel til að draga út flísina úr auga
bróður þíns“. Eg hefi fyrir löngu vitað, að
Ari Þórðarson er samviskuleysingi og skin-
helgur hræsnari, en ekki hefði eg trúað því,
ef eg hefði ekki sjálfur séð, að Ari væri svo
vitlaus og litblindur á almenningsálitið á sjálf-
um sér, að hann, sem rogast áfram, manna
milli, undir úttroðnum ámusekk af syndum og
svívirðingum, sem í allra augsýn lafir á hon-
um úti og inni og ríður honum eins og mara,
færi að gera viðskiftalíf annara hér í bænum
að umtalsefni og vanda um við þá út af því.
En hvað er það þá, sem ári þessi hefir út á
M. J. og P. J. að setja? Ekki annað en það,
að þeir kaupi víxla með of miklum afföllum
að hans áliti, en hvað er þetta móti framferði
Ara sjálfs í viðskiptum. Hann, þessi hýena
viðskiftalífsins, sem gengur snuðrandi og snap-
andi manna milli eins og gráðgur vargur boð-
inn og búinn til að hakka í sig eignir manna,
dauðar og lifandi, ef af er ltiið.
Þó eg viti, að níðingsmakinn Ari Þórðarson
sé með afbrigðum heimskur, illgjarn, óupp-
dreginn og ómentaður maður og það sé að
kasta perlum fyrir svín að skírskota til sannra
fræða og spektar í viðtali við hann, vil ég þó
vísa honum til 1. Mósebókar, 41. kap. „Draum-
ur Faraós“, þar sem hann dreymir feitu og
mögru kýmar. Skulum við nú athuga þetta og
sjá hvort ekki muni nokkur skyldleiki með Ara
og mörgu kúnum. Hinar feitu kýr, sem komu
upp úr ánni, sýnist mér geta verið ímynd
friðsamra og mætra samborgara A. Þ., sem
koma fram úr flóði tímans, eru spakir, hegða
sér vel og afla sér brauðs á heiðarlegan hátt.
En á eftir kemur magra kýrin, Ari Þórðarson,
renglulegur og óviðjafnanlega ljótur útlits,
magur á hold með óþrifalegt lubbalegt hár á
hausnum, sinurubba á grönum, ógurlega kjaft-
víður og græðgislegur, þrengir sér inn milli
hinna mætu manna, eyðileggur frið þeirra,
skemmir mannorð þeirra og situr um að éta
það, sem þeir hafa aflað og tekst það vonum
framar, en er sjálfur jafn horaður og áður,
ljótur útlits, gráðugur í æru og mannorð og
aðrar eignir manna, sem friðhelgar eiga að
vera.
Þegar maður lítur á í ljósi sannleikans og
hinnar lifandi skynsemi stigamennsku A. Þ.
og hvílíkt syndaflóð hefir flotið út úr kjafti
þess mann af lygum, rógi og mannorðsmeið-
ingum um meðborgara sína, allan þann flækju-
og fjársvikaferil, sem hann á í þessum bæ og
víðar og alt það djöfulæði, sem hefir einkent
líf þessa stóra lítilmennis, og samt skuli hann
enn í dag ganga hnarreistur og drembinn milli
samborgara sinna eins og hann væri stoð og
stytta þjóðfélagsins, þessi viðbjóðslegi hrepps-
ómagi, þá hlýtur maður að sannfærast um að
það er skepna, sem heldur á trússunum sínum',
samviskan hans Ara Þórðarsonar. Já, farisea-
hátturinn er honum í orðsins besta skilningi
runninn í merg og bein. En fyrst við nú minn-
umst á Fariseana, þá vil eg og minna A. Þ. á
Lúkas 18. kap. „Fariseinn og tollheimtumað-
urinn“, og skulum við nú athuga, ef eitthvað
er líkt með A. Þ. og Fariseunum. Fariseamir
Hann fanst hvergi meðal manna.