Svindlarasvipan - 13.02.1933, Blaðsíða 2
SVINDLARAS
kaupanda (í þessu tilfelli konunni) stimpil-
gjald af útborguninni. Sýnir þetta meðal ann-
ars, hvað Ari er ónýtur á öllum sviðum, að
þurfa 20 daga til undirbúnings þessari aug-
ljósu lygaaðdróttun, þar sem ótal sannanir
liggja fyrir, að kaupverð umrædds húss var
33 þús. kr., en ekki 26 þús. eins og Ari vill
vera láta, og svona stórkostleg viðskiptasvik
við einstæðings konu hefði enginn getað látið
sér detta í hug nema Ari Þórðarson, af því
að viðskiptasvik og allskonar féfletting við
einstæðinga og lítilsiglda eru honum svo
eiginleg.
í fyrri blaðsneplinum sínum er Ari að
spyrja um einhvern skófatnað, sem Metúsalem
Jóhannsson hafi einhvemtíma eignast. 1 næsta
Liaði spyr hann sjálfan sig, hvað sér líði að
svara þessu um skófatnaðinn, og rétt á eftir
étur hann spuminguna ofan í sjálfan sig. —
Þetta minnir mig á hund, sem ég átti í Þor-
móðsdal, bezta grey, en meltingin var í ó-
Þar sem Ari Þórðarson hefir nú í seinni tíð
tekið sér fyrir hendur að „kritisera" viðskipta-
starfsemi vissra manna, sem um mörg ár
hafa verið búsettir hérí bænum og engum
dottið í hug að kasta hnútum til fyrir fram-
komu sína virðist ekki ólíklegt, að þessi mað-
ur hafi verið grandvar í hegðun sinni á við-
skiptasviðinu um æfina og til þess nú að gefa
lesendunum ofurlítið sýnishorn áf hans kristi-
lega hugarfari til meðbræðra sinna skal hér
tekið eitt dæmi svona af handahófi.
Maður nokkur, að nafni Magnús Sæmunds-
?■»
son ættaður úr Borgarfirði, hefir dvalið hér í
bænum fullan aldarfjórðung. Hefir hann
stundað jöfnum höndum matvöruverzlun og
húsabyggingar. Er maður þessi að öllu góðu
kunnur, þeim sem hann þekkja. Hefir hann
haft óskipt álit á sér meðal þeirra, sem honum
hafa kynnst, verið hinn ráðvandasti í öllum
viðskiptum og greitt hverjum það sem honum
ber.
Fyrir fimm árum átti þessi maður laglegt
liús hér í bnæum, á Skólavörðustíg 13, það var
að mestu skuldlaust og hafði Magnús mat-
vöruverzlun sína þar, lifðí hann þar umfangs-
litlu lífi við sæmileg efni, samanspöruð á
langri leið. Að vísu þekkti hann Ara Þórðar-
son og vissi um hans voðalega framferði. Ari
'fór að venja konum sínar mjög til þessa
manns, sitja hjá honum, ræða við hann og
bjóða honum þjónustu sína. Þekktist Magnús
þennan fagurgala Ara og þáði ennfremur
nokkra vinnu hans. Leið nú og beið að ekkert
bar til tíðinda, en áður en nokkurn varði hafði
Ari sett á fót talsverða matvöruverzlun hér
í bænum. Kom mönnum þetta nokkuð á óvart,
þar sem mörgum var kunnugt um að Ari væri
og hefði ávalt verið öreigi og jafnvel hefði
auðnuleysi hans gengið svo langt, að hann
hefði þegið sveitarstyrk ■ í talsverðum stíl.
Ástæðan fyrir þessum uppgangi Ara var auð-
fengin. Magnús Sæmundsson hafði gerzt út-
gefandi og ábyrðarmaður að tveimur víxlum
lagi; honum varð illt af öllum mat, seldi hon-
um upp, og át spýjuna rétt á eftir. Nú hefir
Ari étið ofan í sig skófatnaðarspursmálið, og
nú er búið að reka ofan í hann þjófnaðarað-
dróttunina í sambandi við húsakaupin, og
hvað miklu sem hann ælir úr sér af lygi og
rógi um sér betri menn, þá verður hann látinn
éta það ofan í sig jafnóðum aftur, alveg eins
og hundurinn minn 1 Þormóðsdal át spýjuna
sína.
En svo getur líka þessi skófatnaðar-um-
hyggja Ara verið af öðrum rótum runnin.
Það má ganga út frá því sem gefnu, að An
sé oft skólaus, þær eru víst ærið skófrekar
rógburðargöturnar sem hann gengur vanalega,
og er þá eðlilegt, að hann líti öfundarauga til
þeirra, sem eiga skófatnað til skiptanna, en
búizt get ég við því, að Metúsalem eða aðrir
j yrðu til þess, að gefa Ara á fæturna, ef hann
i fengist til að ganga veginn sem til lífsins
I liggur.
fyrir Ara, til tryggingar vörukaupum. Stiga-
maðurinn Ari Þórðarson, hafði komið fyrir
Magnús Sæmundsson, hangandi á krossi ör-
birgðar, auðnuleysis og fyrirlitningar. Beðið
iiann að minnast sín sér til hjálpar og bjarg-
ráða. Talið honum trú um að sig langaði til
að lifa heiðarlegu lífi eins og fjöldinn gerir og
vildi hann til þess koma á fót matvöruverzlun:
Magnús mun fyrst í stað hafa færst undan að
styðja hann með umbeðnum ábyrgðum, og
minnti hann þar með á hve forfallinn drykkju-
maður hann væri og hve grátt hann hefði
leikið menn 1 viðskiptum hér í bænum og víð-
ar. Ari kvað þetta satt vera, en nú væri hann
búinn að sjá að sér, sjá að líf sitt hefði verið
sífelt auðnuleysi og því væri hann afráðinn í
að snúa nú við. Kvað hann það eitt vera til
íarsældar og framfara, að vera heiðvirður í
viðskiptum og áreiðanlegur í loforðum og því
mætti Magnús trúa, að honum skyldi ekki
þurfa að blæða sín vegna, sá níðingur væri
hann ekki að láta sér detta í hug að bregðast
trausti hans, ef hann hjálpaði sér til að koma
verzlun á fót, með því að ganga í ábyrgð fyrir
sig fyrir nokkrum þúsundum. Var nú að undra
þótt Magnús Sæmundsson, góðgjarn maður og
heiðvirður fram í hvern fingurgóm liti svo á
að þarna væri iðrandi syndari, sem gæti orðið
með sér í Paradís, og veitti honum því ásjá.
Jú, Magnús var skammsýnn þarna. Hann
tók á sig ábyrgð fyrir Ara Þórðarson og hvað
hafði hann gott af honum? Ekki neitt. Því af
honum hefir enginn haft neitt. Líður svo nokk-
ur tími, að um þetta er hljótt. Þar kom þó að,
að Ari þarf að framlengja víxlunum, sem upp-
haflega voru tveir. Hafði Ari þá blómlega
verzlun, drakk fast og lifði flott. Skrifaði
Magnús svo á nýja víxla til framlengingar
hinum fyrstu víxlum. Þótti Magnúsi Ari þurfa
að framlengja víxlunum nokkuð ört og ekki
sá hann víxlana, sem greiddir voru með fram-
lengingarvíxlunum. Líða þannig nokkrir mán-
uðir og ekkert alvarlegt skeður. En nú fer
V I P A N
að syrta fyrir dyrum hjá Magnúsi Sæmunds-
syni. Koma nú víxlamir hver af örðum í inn-
heimtu til lögfræðinga og fyr en varir eru
ábyrgðarskuldir Magnúsar Sæmundssonar
komnar upp í milli tíu og tuttugu þúsundir.
Er nú skemmst frá að segja. Magnús getur
ekki risið undir þessari skuldabyrði.
Ara dettur, að manni virtist, ekki í hug að
borga neitt af þessum víxilskuldum sínum, lét
þær allar falla á Magnús, en lifði sjálfur vik-
uni saman í viðbj óðslegri óhófseyðslu og alls-
konar glæframennsku. Varð endirinn sá, að
Magnús Sæmundsson varð að selja aleigu sína
til að ljúka ábyrgðarskuldum sínum fyrir Ara
Þórðarson. Hann, Magnús Sæmundsson, er nú
maður fult hálfsjötugur að aldri, atvinnulaus
og algerlega öreigi af völdum Ara Þórðarson-
ar. Þetta voru launin, sem hann fékk fyrir
viðskiptagreiðan. Þetta var hagnaðurinn af
viðskiptunum. Þarna kom í ljós afturhvarf
Ara Þórðarsonar.
Finnst nú lesendunum Ari ekki prýðilega
hæfur til að kenna mönnum viðskiptafræði og
hæfur til að vanda um við menn.
Reykvíkingur.
Svikari
svíknr svikara
Eitt sinn fyrir nokkrum árum er Ari stadd-
ur á kaffihúsi einu hér í bænum; þetta var
íyrripart dags, var Ari lítilsháttar undir á-
hrifum víns, eða það sem nú er kallað sam-
kvæmishæfur. Ari pantar sér einhverskonar
drykk. Skannnt frá Ara situr í kaffihúsinu
ungur maður myndarlegur í sjón. Ari gefur
sig á tal við hann, spyr hann að nafni og
stöðu. Maðurinn kveðst heita Jón Jónsson og
vera bifreiðarstjóri frá Eyrarbakka, væri bif-
reiðin lítilsháttar biluð, — brotið drifskaf —
og sé hún í viðgerð hjá Sveini Egilssyni. Ari
fer að veita bifreiðarstjóranum og tala við
hann um kaupskap á bifreið hans. — Vill bif-
reiðarstjórinn gjarnan selja, en tilskilur 500
kr. greiðslu í peningum en aíganginn í vörum.
Ari vill hinsvegar greiða allt í vörum. Er nú
þrefað um kaup þessi fram og aítur, unz
saman gengur og er bifreiðarstjórinn kominn
ofan í 50 kr. með peningaútborgunina, en sölu-
verð bifreiðarinnar var 3000 kr. Fara þeir því
næst þangað sem Ari átti vörurnar og fékk
bifreiðarstjórinn nærri fullan tunnupoka af
smellum, nikkeltölum, krókapörum, barnatútt-
um, getnaðarverj um og ýmsu fleiru og var
bifreiðin þar með greidd og henni afsalað til
Ara. Nú var Ari orðinn talsvert ölvaður og
vissi það af sínu viti, að hann myndi fyllri
verða seinnipart dagsins,; hringir hann til
Sveins Egilssonar og fyrirbýður að afhenda
umrædda bifreið, því hún sé sín eign. Sveinn
kom ekki sjálfur í símann og er lofað að skila
þessu til hans, og nú heldur Ari áfram að
drekka og þykist hafa gjört góð kaup, fer Ari
nú á margra daga túr. Þegar hann raknar úr
rotinu, dettur honum vörubifreiðin í hug og
fer inn til Sveins. Hafði þá aldrei komið þang-
að nein bifreið til aðgerðar með því númeri
sem stóð í afsali Ara og sannaðist síðar, að
hún hafði aldrei verið til.
Það er sagt, að maðurinn, sem gerði kaupin
við Ara hafi drukkið upp 50 kr. seðilinn, en
! hent tunnupokanum með vörum fyrir 2950 kr.,
ofan fyrir hafnarbakka. Gísli.
Þáttur úr æfisögu
Ara Þórdarsonar