Skutull - 13.05.1928, Blaðsíða 2

2
SKUTULL
Nokkrar sma'greioar.
Eftir William J. Robcrtson.
t innganginum fyrir þessum. smá-
greinum. í 18. tbl. hefir misprentast:
Ftrtugur er hann kominn heim aftur
— á áð vera Tvitugur o. S. frv.
Grösih sem gróa á vorin....
Vinur minn h'efir sagt méjr, að
eg hafi ekki eins naarnt eyra fyrir
hvísli grasa, burkna og rnosa, eins
og hann. Það er satt! Eg heyri
ekki til grasanna, af því að raddir
mil]óna manna láta svo hátt í
eyrum mínum. Meðan undir tekur
i öllum heirni af ópum, stunum,
andvörpum og ekka þjáðs og ör-
væntandi mannkyDS, hefi eg hvorki
tíma dó köllun til að hlusta á
hjal grasanna, þytinn í laufura
trjánna, fuglakliðirn nó lækjanið-
inn. Þú getur látið hrífast af fjól-
um og mprgunroða, en gleymdu
því ekki, að öll mannanna börn
hafa ekki nóg brauð til að borða.
Nú þegar eg minnist á brauð
dettur mór í hug „vatn og brauð“
°g ógnir fangelsisklefanDa neðan-
jarðar, þar sem bræður okkar
liggja augistarfullir, í kulda og
raka, innilokaðir i svarta myrkri,
einir með sinum hræðilegu bugs-
umjm.
Látið grösin eiga sig! Eg hefi
nýlega heyrt vein í barni, sem
var að deyja úr hungri. . .
Dagblööin.
Mig mundi ekki undra, þó að
sumír lesendur mínir héldu, að eg
væri haldinn af einhverskonar
dagblaðabrjálsemi. Eöa ef til vill
halda þeir, að eg eigi í einhverjum
pérsónulegum útistöðum við dag-
blöðin. En eg hygg að eg só sór.
staklega laua við alla geðveiki,
eins og eg er laus við hverskonar
hjátrú. Ekki á eg heldur persónu-
lega sökótt við neitt dagblað. Eg
hata og fyrirlít dagblöðin fyrir
það eitt,. að eg tel þau fjaDdsam-
legri þjóðíó'aginu en alt annað
og hina mestu bölvun menningar-
innar. Auðvitað eru til undan-
tekningar. Sum blöðin hafa góð
áhrif með köflum. En góðu áhrif-
anna gætir ekki fyrir þeim illu.
Prestaveldið er undir Jok liðið.
Veldi aðalsmannanna er gömul
saga. Þessir fáu konungar og
konunganefnur, sem eftir hjara,
sitja sór óhægt i hásætunum.'Þeir
vita það sjálfir, &ð þeir eru fremur
háfðir til pijáls en nytsemdar og
efast ekki um, að því að eins fá
þeir að halda tign sÍDni, að þeir
hafi vit á, að halda sér í skefjum.
Enginn konungur eða keisari er
nú á tímum eins einvaldur og
forseti Frakklands eða forsætisráð-
berra Bretlands. Embættismenn-
irnir og miðstóbtirnar eru vel sið-
aðar og ekki herskáar, hneigðar
til frjálslyndis og mannúðar, og
verða, að mínu áliti, ekki taldar
hættulegar framsókninni.
En það er til ein stétt, yfir-
stótt, sem af ásettu réði og opin-
herlega vinnur að því, að kúga
þjóðirnar og halda þeim í svörtu
myrkri vanþekkingar og hleypi-
dóma. Þessi stétt er anðmanna-
stóttin. Eg veit, að þessi orð
mín bljóma eins og rauður bolsi
tali á götuhorni. En eg bika ekki
við að endurtaka þau. I hverju
menningarlandi er herská, misk-
unnarlaus og samviskulaus anð-
mannastétt. Þessi stótt krefatvalds
og meira valds, auðæfa og meiri
auðæfa. Hún telur þjóðina í heild
sinni, að eins vera til handa eér
til að auðgast á, fallbyasuióður,
svo og s vo marga þræla. Það
vald, sem áður va'r í höodum
presta, aðala og könunga er nú
komið í hendur herskárra auð-
manna og iðnaðarhöfðingja, sem
nú stjórna í rauninni öllum lönd-
um, hvort sem þau eru kölluð
konuDg9ríki eða lýðveldi, með eða
án þingræðis.
Að höfðatölu til er auðmanna-
stóttin örlítill minni hluti þjóð-
anna. Valdi sínu getur hún ekki
haldið nema með öflugum vopn-
um. En þar sem hún á yfir ótak-
mörkuðum auði að ráða, verður
henni ekki ekotaskuld úr að afla
sér þeirra vopna, sem hún þarf á
að halda. Tvö aðalvopnÍD, sem
hún notar til að viðhalda valdi
sínu og núverandi skipulagi þjóð-
fólagsins eru herinn og dagblöðin.
Herinn er lí.kamlegt vopn. Dag-
blöðin eru andlega vopnið. Dag-
blöðin, andlega vopnið, er hættu-
legra og örðugra að varast. Án
íhaldsblsða gæti íhaldsstjórn ekki
etaðist. Stjórnirnar rofsa og tor-
tima likömuui andstæðinga sinna.
Dagblöðin eitra og saurga sálir
og huga allrar þjóðarinnar. Þau
rugla svo öll sjónarmið, að menn
og koour .fara að telja rangt rótt
og rétt rangt og veiða reiðubúin
að hylla böðla sína og krossfeeta
vini sína og lausnara.
I etuttu máli. Eg bata og fyiir-
lít dagblöðin fyiir það, að með
örfáum göfugum undaDtekningum,
eru þau hið griromasta og spilt-
asta kúgunar og tortimingaiafl
og fjandsamlegust þjóðfélaginu af
öllu því, sem nú þekkist.
Auðvaldinu er viðhaldið og það
er varið af tveimur leiguþýjum.
Herforingjanum og ritstjóiaiiUm.
Af þeim tveimur er ritstjórinn
hættulegri og fyrirlitlegii. Blöð
auðmannanna eru banvæDni' en
fallby9sur þeirra. Því að bað eru
blöðin, 86.1! hlej^pa skotunum úr
fallbyssunum.
Rauða Rússland.
2*2. mars 1919. Eg ér nýkominn
af dásamlegri samkomu. Ofursti
Raymond Bobins, foringi eeDdi-
farar liauða kro-eins til Œtússlands,
sem hefir dvalið þar í landi í 9
mánuði, 3 mánuði undir stjórn
Kerensky og 6 mánuði uDdir stjórn
Lenins og Trotsky, rauf að aíð-
ustu þögnina og sagði sanuleik-
ann uoQ Rússland, að 3 þúsundum
manna viðstöddum. Samkoman
var haldin á vegum Fólags frjálsra
þjóða. Fyrirlesarinn talaði blaða-
laust í meir en þrjá klukkutíma.
Og tilheyrendurnir sátu heillaðir
allan tímann.
Robins ofursti sýndi -fiarn á, að
ráðstjórnin er alt annnð en það,
sem hin fáfróðu, siðspiltu og saur-
ugu dagblöð hafa verið að telja
Ameríkumönnum tiú um. Hann
gerði það öllum Ijóst, að svo langt
er frá því að Lenin og Tiotsky
sóu þýskir leiguþjónar og eiðspilt-
ar ófreskjur, að þeir em einmitt
liinir ákveðnustu andstæðingar
þýsku junkaranna og ekki ein-
göngu miklir stjórnrriálamenn,
heldur göfugir hugsjónatnenn og
þess albúnir, að láta Ufið fyrir
Rússland. Hann sannaði með- ó-
hrekjandi rökum, opinberum skjöl-
um og Ljósmyndum, að ef Sam-
bandsríkin hefðu veitt þeim þá
aðstoð, sem þeir óskuðu eftir, þá
liefðu þeir neitað að skrii'a undir
Brest-Litovsk friðarsamrnnginn og
haldið áfram ófriðnum við Þ.)óð-
verja. Hann sannaði með jafn
órækum vitnisburðum; að þjóðin
í heild sinni, auðvitað að bænd-
unum meðtöldum, stendur að baki
I