Vesturland - 27.05.1939, Qupperneq 2

S4
VESTURLAND
Fyrsta sporið að afnámi
verzlunarhaftanna.
Innflutningur á kornvörum,
kolum, salti o. fl. gefinn frjáls.
Verðið á frílistavörum hefir
þegar lækkað.
Ríkisstjórnin. hefir nú gefið
frjálsan innflutning á kornvörum:
rúgur (54,317); rúgmjöl (973.390);
hveiti (17.629); hveitimjöl (1.846.
203); hafragrjón (505.508); hrís-
grjón (176088); bankabygg (21.
036); kol 7 014.219); salt (1.530.
444); brensluolíur (439.736);
benzín (745.350); hessian (310.
927); tómir pokar (332,279) og
bækur og tímarit (133.864)
Tölurnar í svigum er innflutn-
ingur á þessum vörum 1937,
talinn i krónum.
Reynsla síðastl. árs var sú, að
innflutningsieyfi höfðu verið veitt
fyrir meiru af vörum þessum en
inn var flutt. Verður þvi tæpast
um aukinn innflutning að ræða,
þótt innflutningurinn sé frjáls.
Raunverulega verður óheftur
innflutningur á fleiri vörum, en
þeim, sem þegar eru auglýstar,
en þar sem innflutningur þeirra
fer eftir gildandi verzlunarsamn-
ingum þótti ekki ástæða til að
setja þær á frílista.
Félag matvörukaupmannaí Rv.
hefir þegar auglýst lækkun á
kornvörum, sem vonandi verður
einnig annarstaðar á landinu. —
Búist er við að verðlag á salti,
kolum og öðrum útgerðarvörum
þokist og heldur til lækkunar.
Þctta er fyrsta ráðstöfun ríkis-
stjórnarinnar í áttina til afnáms
á verzlunarhöftunum. Er vonandi
að fleiri megi sem fyrst á eftir
fara, því sú staðreynd er staðfest
af langri reynslu, að vöruverð er
lægst í frjálsri verzlun. Óheftur
innflutningur á öllum nauðsynja-
vörum er því sú krafa, sem al-
menningur á að fylkja sér um
og ekki láta linna fyr en hún er
uppfylt. Með því einu móti standa
vonir til að nokkuðléttist á þeirri
dýrtiðarmöru, sem alt og alla
þjakar.
Það er vitað mál, að verzlun-
arhöftin verða ekki afnumin í
einni svipan og að gjaldeyris-
ástandið eins og það ernúleyfir
ekki frjálsa verzlun. En að þessu
hvorutveggja ber að stefna. Þess
betra þvi fyr sem fjötrarnir falla.
Frelsið er bezt og eftirsóknar-
verðast, ekki slzt í verzlunar-
málum. Það finna allir þegar það
er farið og fjötraður er fram-
kvæmdahugur og framfaraþrá.
2 ágæt herbergi,
fyrir einhleypa, til leigu strax.
Þorsteinn klæðskeri.
Húsmæðraskólanum
hér er nú að verða lokið. Alls
hafa 28 námsmeyjar sótt skól-
ann I vetur, bæði námskeiðin.
Heilsufar námsmeyja hefir verið
ágætt.
Síðastl. miðvikudag var sýning
á handavinnu nemenda á slð-
ara námskeiði. Mátti þar lita
fjölbreyttan vefnað, úr innlendum
og erlendutn efnum, barnaföt,
hekluð og prjónuð, margskonar
útsaum og fjölbreytta leðurvinnu.
Alt of fáir bæjarbúar sækja
þessar sýningar og gefa þeim
gaum. Mega þeir ekki minnu
launa nytsemdarstarf Húsmæðra-
skólans, en að veita verkum
hans verðuga athygli.
t skólalokin fara námsmeyjar
og fastir kennarar skemtiför í
Reykjanes.
Dragnótaveiðar
eru nú fyrir nokkru byrjaðar
hér í bænum, og hafa gengið
sæmilega það sem af er, enda
er verðið nú orðið mjög hátt,
svo ekki þarf mikinn aflatil bær-
legrar afkomu, 72 aura kgr. af
1. flokks kola. Er útlit fyrir að
bátar, er stunda dragnótaveiðar,
verði enn fleiri en í fyrra, þar á
meðal eru Pólstjarnan og Dag-
stjarnan, bátar h. f. Muninn.
Ásdís og Sædís, vélbátar h.f.
Njörður ætla að stunda lúðu-
veiðar fyrst um sinn.
Nýr vélbátur.
H. f. Vörður I Hnífsdal hefir
keypt 50 smálesta skip með 90
til 120 hestafla Völund-motor.
Skipið endurbygt 1933. Verður
það gert út á síldveiðar í sumar,
og er væntanlegt hingað um
næstu helgi. Skipstjóri verður
Bárður Bjarnason, sem jafnframt
er formaður h. f. Varðar, en með-
stjórnendur eru þeir: Elías Ingi-
inarsson og Pétur Njarðvík á
Grænagaröi.
Kaupverð skipsins er um 50
þús. ísl. krónur.
Saltfisksala ísl. á Spáni.
Kristján Einarsson framkv.stj.
S. í. F., sem fórtil Spánar ásamt
Helga Briem, til þess að ná þar
sölu á íslenzkum saitfiski, skýrir
frá ferð sinni I dagbl. Visi 17.
þ. m. Lætur Kristján óvænlega
yfir söluhorfum á Spáni fyrst um
sinn, nema að landið fái nýtt
ríkislán, sem þá yrði að sjálfsögðu
að nokkru varið til matvöru-
kaupa.
Saltfiskverzlunin á Spáni er
nú skipulögð í liku horfi og f
ítaliu og Portugal. Hafa gömlu
spænsku fiskkaupmennirnir geng-
ið í allsherjar innkaupasamband,
sem nefnist Asociacion Espanola
de importadores de Bacalao, og
hefir það einkaleyfi til innfiutn-
ings á saltfiski.
Svo mæia bðrn sem vilja.
Professorinn í pilsaskjóii
konu sinnar og dóttur.
Professor Guðmundur Gísla-
son Hagalín heldur stöðugt áfram
með ósannindi og rógburð í
minn garð. Nú siðast i pilsa-
skjóli frúar sinnar og dóttur.
Það er vitaniega alveg ómögu-
legt að rökræða við professorinn.
Hann veit að hann liggur þá í
merinni, eins og maðurinn sagði,
snýr hann því öllu við og þykist
vera einhver dásamlegur pálma-
lundur, þótt aðrir sjái þar ekkert
nema gráa og bera mosaþembu.
Þegar svo eitthvað er komið
við þembuna tryllist professorinn.
Upphaf tryliings hans i þetta
sinn var það, að hann lét Skutul,
sem annars hefir Ieitt hjá sér öll
bæjarmál, og það sem gerist á
bæjarstjórnarfundum, hlaupa með
frásagnir, sem reknar voru ofan
í professorinn og forseta bæjar-
stjórnar. Þenna snoppung þoldu
ekki steigurlæti professorsins,
svo flokksmenn hans i bæjar-
stjórn undirrita yfirlýsingu, sem
professorinn les og túlkar alt
öðru visi en hún hljóðar og
ætlar að greiða með henni ein-
hver voðahögg, en finnur sjálfur
að það eru tóm vindhögg sem
hann slær; til ábætis eða upp-
fyllingar er svo óspart notaðar
getsakir og götustráka munnsöfn-
uður. Á eftir þvær professorinn
hendur sínar, telur sig sýknan
og dæmir sig sjálfur „fúkyrða-
lausan og rökfastan!!! “
Professorinn sakar mig mjög
um hugleysi og að eg skjóti mér
bak við konu og börn kveinandi
um vægð, en beri konu og börn
fýrir spjótalög hans, Hannibais
rektors og annara slikra andans
stórmenna. Það er lífsreynsla
margra,að þeir bera aðra þyngst-
um sökum, sem verstu skitmenn-
in eru sjálfir.
Um hugrekki eða hugleysi mitt
ætla eg ekkert að dæma. En
hitt er vist að professorinn fellur
í þá gröf, sem hann hefir ætlað
að grafa handa mér, í grein
sinni: Arngrimur að baki konu
og barna, I Skutli 20. þ. m.
Eftir að professorinn er búinn
að sjóða saman af allri sinni
skáldiegu andagift og smekkvísi,
óskapnaðarlýsingu á mér og öil-
um mínum háttum, skýtur hanu
eiturörvum sínum í pilsaskjóli
frúar sinnar og dóttur. Og er
hér endurprentaður þessi gull-
kornaleikur professorsfjöiskyld-
unnar, sem er aiveg einstæður
í íslenzkri blaðamensku:
„Professorsfrúin Ias greinina
og mælti siðan, því að hún er
kona góðhjörtuð:
— Aumingja karlinn hann Arn-
grímur! Hann á bágt.
Þá kom professorsdóttirin og
tók blaðið. Og hún las. Fyrst
skellihló hún og mælti:
— Hæ, pabbi, aldrei hefi eg
nú lesið neitt vitlausara!
En að greinarlokum leit hún
mjög áhyggjufull og alvarleg á
föður sinn og sagði, þótt ekki
sé hún nema tóif ára:
— Heyrðu pabbi, er hann
Arngrimur orðinn galinn?"
Professorinn reynir að hylja
sig þarna alveg i pilsaskjólinu,
en af því að kjóllinn er sjálfsagt
i móðinn á 12 ára snótinni gægist
refkeiluandlitið fram undan. Þetta
var það, sem professorinn þurfti
að koma að, að eg sé vitlaus
og eigi helzt heima á órólegu
deildinni á Kleppi,- eins og hann
kemur fyr að í grein sinni, og
hún miðar öll að þessum enda-
hnút, sbr, lýsingu hans á útliti
mínu og háttum, að eg sé geð-
veikur, en þorði ekki að segja
það sjáifur, sökum ótta við nokk-
ur peningaútlát. Hann velur því
þá leiðina að iáta þetía koma
fram sem ofur sakleysislega
spurningu þessa 12 ára undra-
barns, sem ekki á að geta skeik-
að; sbr. orðin: „þótt ekki sé
hún nema tólf ára.“ Héðan af
finst mér sjálfsagt, að hver hug-
laus kálfur heiti Hagalin og að
rauðri professorsnafnbót sé klint
á lend hans.
Til professorsfrúarinnar vil eg
beina þeim tilmælum, að hún
staðfesti með yfirlýsingu i Skutli,
það sem maður hennar tilfærir
sem hennar orð eða lýsingu:
Fyrst og fremst það, að hún sé
kona góðhjörtuð, og þar næst
önnur ummæli, sem henni eiu
eignuð. Eg hefi ástæðu til að
ætia, að þetta skolist eitthvað til
hjá professornum eins og fleira.
Lika hefi eg ástæðu til þess að
halda að frúin sé minnug rit-
stjórnar professorsins á Seyðis-
firði, sællar minningar, og að
hún sé því orðvör.
Professorinn reynir á sinn ref-
keiluhátt, að koma því inn hjá
lesendum Skutuls, að það snerti
hvorki konu mina eða börn, þótt
eg sé hrakyrtur og svívirtur.
Hann eða Hannibal Valdemars-
son séu ekki þeir siðleysingjar
að draga konu mína eða börn
inn í blaðaskrif sin. En hver
stýrir tungu barna — og stund-
um fullorðinna — sem kálla og
kallað hafa uppnefnin og sví-
virðingarnar um mig úr Skutli
eftir börnum mínum, konu eða
mér sjálfum? Var það ekki eini
tilgangur höfundanna, hverjar
sem það eru í þetta eða hitt
skiftið, að nota þær á þann hátt?
Og nú þegar professorinn iætur
dóttir sína „þótt ekki sé hún
nema tólf ára,“ leggja á smiðs-
höggið og setja fram í spurnar-
formi við hinn andrfka og lærða
föður sinn, Guðmund Gislason