Brautin - 24.08.1928, Blaðsíða 4

4
BRAUTIN
JMPi
Eins og að und-
anförnu, mestar
birgðir af
hjá okkur,
Veröiö hvergfi
lægfra.
^JöruRúsié.
hana á ýmsum helgiritum
heimsins og kenningum allra
trúarbragða, glöddumst mikil-
lega þegar vísindin sönnuðu
það, sem vér áður trúðum, að
líf væri í öllu efni, en ekkert
ólífrænt væri til.
, Eining alls lífs.
Vér verðum þess vör, er vér
hugsum oss alt líf sem eitt, að
þrátt í'yrir eininguna er það og
þrískift eða, það sem ritningin
kalla, þríeitt. Vér verðum vör
hinnar sömu þríeiningar í vit-
und mannsins. Vor æðsta vit-
und er einingarvitund, sem þó
er þrískift; hún er hið sanna
„Eg“, vort dýpsta eðli, hinn
verulegi maður, það sem hvet-
ur oss til dáða, lætur oss finna
til, lætur oss hugsa. Þessi vit-
und birtist gagnvart heiminum
Brunatrygsingar
sími 254.
Sjóvátrygsmgar
sími 542.
PILSNER
Best. Odýrast.
INNLENT
sem kraftur, viska og vilji. Sál-
arfræðingar Austur- og Vestur-
landa gjöra svipaða grein fyrir
starfi aðal þátta sálarlífsins. Þó
orðum sé mismunandi komið að
því, er hugsunin á bak við sú
sama. Vísindi Vesturlanda hafa
látið oss í té sundurliðaðar at-
huganir, mjög nákvæmar, sem
hjálpa oss til að skilja fræðslu
þá, sem vér verðum aðnjótandi
frá þeim, sem sigrað hafa fæð-
ing og dauða og sem sameinast
hafa í fullkomnu stjórnskipu-
lagi á bak við og ofar vorum
sýnilega heimi.
Frh.
Glepsur.
»Ljós er jafn-gott á hvaöa
lampa sem það logar. Rós er
jafn-fögur í hvers engi sem hún
grær. Stjarna skín jafn skært,
hvort sem hún er í austri eða
vestrioc.
Abdúl Baha.
»Hin eina, sanna úrlausn allra
stjórnmála og þjóðfélagsmála
fæst með því, að þjóðirnar
stofni með sér algert bræðralag.
Theodore Roosevelt.
»Við hrösum í myrkrinu, en
við erum á leið til ljóss«.
Helen Keller.
»Ytri siða-athafnir eru mis-
munandi í hinum ýmsum lönd-
um; sönn kurteisi er allstaðar
eius«. Oliver Goldsmith.
Leiðréttíng;.
/ auglýsingu, um Unglingaskóla
Á. M. Bergstaðastr. 3, frá 10. ágúst
p. á. hefir misprentast Box-númer.
Það er 713 eins og augl, i blaðinu
í dag ber vott um.
Nýkomið.
Mikið úrval af Flonelett-
um í Náttföt, Léreftum,
Tvistum og
Stumpasirsum.
Verðið sanngjarnl
eins og vant er.
M Guntjiiíriiiinar & Co.
Eimskipafélagshúsinu. Sími 491.
Málninga-
vörur.
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
MÁLARINN.
Húsráð.
Vilji maður fá hvítar og mjúk-
ar hendur, er gott að blanda
saman einni eggjahvítu, dálitlu
salti, tveimur matskeiðum af
hreinum spíritus og vökva úr
einni sítrónu, hræra þetta vel
saman í bolla og nudda því svo
vel um hendurnar.
Ef maður heflr sárar fætur,
er gott að bera á þær »salicyl
— vasilín« og nudda því vel
inn í húðina.
Prentsmiðjan Gutenberg.
30 31
— Eg er hrifin af honum. Einkum dáist eg að þeim kafl-
anum, þar sem engillinn er að lýsa fyrir Adam deilum engl-
anna á himnum, þegar Satan hóf uppreisn, og var varpað
niður i undirdjúpin. Það er stórkostlegt. Það er að eins
þetta sem skyggir á fyrir mér, að jörðin verður svo ósköp
lítilmótleg i samanburði við þessa stórfeldu lýsingu, og það
svo, að helst að vera ekki bundin henni lengur.
Vilhelm tók bókina úr hendi hennar, og fór að blaða i
henni.
— Líttu hérna á, lestu þetta, sem þú hefir sjálf strikað
undir!
Hann hélt bókinni fyrir framan hana, og hún las í hálf-
um hljóðum Iínurnar, er hún hafði strikað undir:
„.... Ekki ber að elska lífið, svaraði engillinn, ekki held-
ur hata það. Reyndu að lifa, svo sem himnaföðurnum er
þóknanlegt, ineðan líf er léð, hvort sem lífsstundirnar verða
fáar eða margar ....“.
Þau skildu hvort annað, og brostu við.
— Þarna fékstu svarið við andvarpi þínu út af lítilmót-
leik jarðarinnar!
— Eg veit auðvitað, að það er ekki rétt að líta svona á,
eins og eg gerði, og eg reyni að sætta mig við lífið.
— Lífið verður ekki fátæklegra, en menn stofna til sjálfir,
mælti hann.
Hún leit á hann með alvörusvip snemmþroskaðrar sálar.
— Margt ber að höndum, án þess menn séu þess sjálfir
valdandi, eða fái komið í veg fyrir, svaraði hún.
— En það er undir sjálfum okkur komið, hvernig við
bregðumst við.
Hún íhugaði orð hans. Hann hafði sest á stólbríkina, og
var altaf að handleika hárið á henni. Það var ljóst og silki-
mjúkt, og svo rafmagnað, að það sindraði, er það vafst um
fingur hans; hann horfði á, svo sein í leiðslu, jafnframt þvi
sem hann ræddi við hana.
— Þú þarft ekki að leita langt, til þess að sannfærast um,
hve ólíkt, jafnvel nánustu skyldmenni, líta á sama málið.
Tökum til dæmis þetta tilboð lians Gisslers. Ekkert okkar
lítur á það á sama veg.
— Jú, mamma og eg, svaraði hún þegar í stað. Hann
varð þungur á brúnina.
— Er það svo sætt á bragðið, að verða að þiggja? spurði
hann önugur.
— Það er betra að fyrirgefa, en að búa yfir þykkju, Vil-
helin. Eg finn, að eg er i samfélagi við guð, þegar eg fyrir-
gef, en mér finst eg vera svo hræðilega fjarlæg honum, þegar
ég ber reiði og beiskju í brjóst til einhvers.
Hann leit á bókina í hendi hennar.
— Og samt sem áður ertu stórhrifin af, er þú lest um það,
hversu Satan var varpað niður frá himnum. Þú sérð, að guð
fyrirgefur ekki ætíð.
— En það var Satan, sagði hún til skýringar.
Hann rauk upp eins og funi.
— Er Satan þá ekki með í spilinu í hverju svívirðilegu
verki, sem framið er hér á jörðu? Er hann ekki öllu öðru
framar imynd svikuls vinar? Er þá ekki, þegar svo á stend-
ur, guðdómlegt, að leggja slílcan vin að velli, líkt og Satan